Cikël me poezi nga Hamit Taka

Hamit Taka

 

NJE LEXUESEJE

 

Ju më pyesni, zonjë, për jetën intime,

Atë do ta gjeni nëpër vargjet e mia,

Atje jam i tëri me ndjenja e mendime,

Shpirti dhe zemra gjetiu janë të dyja;

 

Në librin e parë, si rëndom, autobiografik,

Me titullin e thjeshtë siç është edhe fati,

U ndiet ndoshta papritmas skeptike,

Kur lexuat: “Ç’doni t’ju bie nga fshati?”

 

Gjithësesi, ju thatë, fshatar ka mbetur,

I palatuar në jetë, i pagdhendur në vargje.

Strofat me gjalmë të trashë i ka qepur

Siç qepin opingat këpucarët në lagje;

 

Dhe thoni se shkruaj për fshatin natyral,

Për vajza të virgjëra e ara të mbjella,

Për livadhet e dëlira e burimet kristal,

Për hamshorët hergjele e pelat e pjella;

 

Vargje të rëndomta me figura pa grin,

Me strofa klasike, pa thyerje, pa sharm,

Pa shampanja promovimesh, gati anonim,

Mes poetësh VIP-a ngjaj si sharlatan;

 

Se nuk lëvroj poezinë moderne, qytetare,

Thelbin koncentrik të jetës sociale,

Në vargje ndihet trishtimi i hënës mbi varre,

Por jo drithërimat nga prekjet sensuale...

 

S’ka gjë se nuk shkëlqej në takime galante,

Në se zemra ime gënjeshtrën s’e njeh,

Por thellë në të ju s’i shihni ylberet brilante

Dhe dashurinë si dyzim prej poeti ma sheh…

 

S’ka gjë në se s’ia zbus dot zemrën një zonje,

Shpirtin e saj të krimbur nga paraja …

Asnjë mëngjes prilli me rreze pranverore

Nuk e zgjon dot blerimin te Saharaja…

 

 

KIARA

-mbesës sime-

 

Konstelacione yjesh se ç’po ndrisin

Në fund të mjegullës ku un’endem,

Me hap të lehtë zemrës shetisin

Nga këngë dasmash mos përmendem...

 

Konstelacion nipash edhe mbesash

Zgjerohet, rritet nuk njeh kufi,

Më shumë se kaq ç’farë mund të kesh

Kur në sytë e tyre sheh veç magji!

 

Një tjetër yll  zbriti nga qielli

Në një hark ylberi prej shiu e rezesh,

Shpirtrat deh me gas prej dielli

Si bilbil i brishtë në kohë mëngjezesh!

 

O ëngjëll i dlirë plot gas e dritë

M’i prek ti sytë me njomështirën

E dorës së kaltër për çdo ditë

Të ma fshish syve gjith’errësirën!

 

Je dritë e mallit të zemrës sime

Si zjarr e vesë prillit praruar

Me të të ngrohem në ngashërime,

Kur rrëshqet lot’ i sumbulluar!

 

Mes nipash, mbesash mbushur jetë

Vetëm gëzime mund të gjesh,

Veç prush e zjarr zemra do ketë

Më shumë se kaq çfarë mund të kesh!

 

 

MUZES

 

Në sytë e tu sot herët kam parë

Drithërimat e flakëve ngjyrë blu

Dhe mëndjen pa mëdyshje e kam ndarë

Të loz me atllaset mbi gju;

Nga ky zgjim, kjo flakë turbullimi

Të dridhet zemra, të zë frika

Se ndoshta mbetesh vetëm te fillimi

Si një vallzim, kur prishet harmonika;

E mrekullueshme kjo alkimia e lojës

I bashkon dy skajet, ekstremet

Si buzëqeshja në cepat e gojës

Që me fjalë s’e thonë dot poetët;

Zemrën s’mund ta bëj unë qivur,

Fole bari të kujtimeve të hershme,

Gjersa bilbili te varret, mbi gurë

Këndon ende këngën e hareshme;

 

 

MANEKINET

 

Po endem i krekosur nëpër udhëkryqet e Tiranës,

I qetë e buzagaz vështroj bashkëkombasit e mi.

Tungjatjeta, o njerëz, kam ardhur këtu nga ana e anës

Për të gjetur midis jush pak famë dhe ngrohtësi!

 

Jam i pari dhe ndoshta i fundmi poet i fshatit

Që bujqësisë e blegtorisë i këndova si Naimi,

Nesër, kur të mos më keni, do t’i faleni ju fatit

Për një talent me kullaro e flokë ngjyrë ibërshimi!

 

Oh, ç’njerëz shtatlartë me veshje elegante!

Njerëzisht më vështrojnë këta, pa tituj e ofiqe:

Tungjatjeta, o bukuroshë, me buzëqeshje pikante!

Kam plot porosi nga fshati  nëpër tregje e butiqe.

 

Ha-ha-ha! Qesh një shitëse e bukur-zonjushe:

Nuk janë prej vërteti, janë prej allçie-manekinë!

Ah, ashtu! Po u këndoj ca vargje, moj lule fushe

Këta duhet t’ma kuptojnë e ndiejnë poezinë!

 

Falë reagimit të tyre, kujtova qëllimin e vizitës,

Për ca punë poetike në administratën e shtetit.

Trokisja, s’ma varnin, më mirë hyja pa trokitur…

“këtu po, thashë, gjënden manekinë prej vërteti;

 

Manekinë prej mishi të ngjyer e të llangosur,

Zonja gjirehedhur me dy mbërthecka zbërthyer;

Me Ajfonë e Facebook-ca të qeshur, ca të inatosur

Flokët bisht palloi me ngjyra ylberi e vjeshte përzier;

 

Zonjushë, poezitë e mia ju sigurisht i keni lexuar!

Jam kryepoet i Facebook-ut me ngjyra e me zë!...

Po, tha, por më çudit një fakt, ende s’e kam kuptuar:

Një emigrante në Amerikë natën boton e ditën flë!

 

Më fal, zonjushë, që s’jam kompetent në astronomi,

Ndonëse vargje kilometrikë për yjet unë kam shkruar.

Por , me sa duket, përgjigjen e pyetjes tuaj e di:

Kur zë e djeg dielli këtu, në Amerikë nata ka filluar…

 

Me leshra ngjyrë platini, me krem e zmalt fytyra,

Më shikoi si UFO-çfarë idiotësie prej poeti:

Unë këndoj e brohoras për partitë tona ngjyra-ngjyra

Triumfatore pastaj hyj- punonjëse në zyra shteti;

 

Këmbë mbi këmbë ulem në kafe e mbi  karrige,

Rrubinetat ia hap Facebook-ut, qejfit  e ryshfetit…

Bejlerët e dikurshëm shaj nëpër vila e çifligje,

Le t’ua shohin hajrin vargjeve poetët!...