Vahit Nasufi: Kriza për deviza

Vahit Nasufi

 

KRIZA  PËR  DEVIZA

 

Me të dashurën u martova,

Jetë t`lumtur me të fillova,

Dy fëmijë Zoti na i ka falë,

Njëren vajzë e tjetrin djal.

 

Por, papunësia më detyroi,

Nga kjo lumturi më largoi,

T`braktis familjen ishte patjetër,

T`kërkoj punë në një shtet tjetër.

 

Kështu ka qënë pra, fati im,

Të marr rrugën për n`mërgim,

Pa i mbushur njëzet e pesë vjet,

Morra rrugën për n`kurbet.

 

Me vështirësi kufirin kalova,

Në Gjermani fatin kërkova,

Jo nga dashuria, por, u detyrova,

Me një gjermane u martova,

 

Kurrë n`jetë s`kisha menduar,

Se do t`martohem pa u dashuruar,

Dhe atë me një grua t`moshuar,

Që shumë të holla i kam premtuar!

 

Por, kështu ia arrita qëllimit,

Rregullova lejen e qëndrimit,

Zemrës sime i tregova,

Se me një plakë u martova!

 

Është formale kjo martesë,

Të cilën e bëra për interes,

Mendja m`rrinë gjithmonë n`shtëpi,

Te syzeza dhe fëmijët e mi,

 

Me këtë plakë që jam martuar,

Si duket pak është shurdhuar,

Kur merr gazetën për t`lexuar,

Përdorë syze se është vërbuar:

 

Gjysma e dhëmbëve i kanë ra,

Gjysmën e flokëve t`bardha i ka.

Nuk ka faj aspak e shkreta,

I ka mbushur të pesëdhjeta,

 

Një qen kurrë s`e lëshon prej dore,

Ditë për ditë shkon n`barnatore,

Plot me rrudha e ka ballin,

Kur ec rrugës, këpucët i dalin.

 

Me këtë plakë kam ra n`siklet,

Më vjen turp të dal n`qytet,

Kur shkojmë t`blejmë n`vetshërbime,

Kujtojnë njerzit se është nëna ime!

 

Kur më kap ndonjë herë për dore,

I them - tokës pse s`më more,

More i dashur kur më thotë -

Merrma shpirtin them - o Zot!

 

Shpesh ëndërroj s`e n`shtëpi jam,

Kur çel sytë qenin te hunda e kam,

Deri kur kështu nuk e di,

A s`është vallë ky burg i zi!?

 

N`këtë burg të zi m`solli kriza,

Të martoj një plakë për deviza,

Por, ç`të duhen ato të shkreta,

Me qen te hunda s`kalohet jeta:

 

Kërçovë, më 04 janar 2018