Vjollca Pasku: Shpirti i Ana Kareninës

Vjollca Tiku Pasku

SHPIRTI I ANA KARENINËS

Është mëkatare dora e dashurisë,

kur prek yllin e kuq lindur nga zemra,

zjarr djegës nga engjëjt e fshehtësisë,

përvëlon realitetin e fjetur në ëndrra.

Valsi i natës lind gonxhe të panjohura ndryshe,

buzët zbulojnë misterin e botës së lashtë,

sytë lëshojnë xixa e krijojnë dallëndyshe,

zjarri rritet në qiellin e ngopur me dritë të artë.

Ana e donte atë në mëndafshin e borës së erërave,

ku në buzët e saj tretej e shndërrohej pranverë,

e donte si dallga që formohet në gjoksin e ndjenjave,

ngrihet e përplaset nëpër trup, e vibron rrezet në diell.

Pasion i dehur me qëllime të paarritshme,

lëshoi errësirën e zezë në shpirtin e saj pa ulurimë.

Vdekja e mori, si natë pa hiret e yjesive të ndritshme,

se guxoi të prekë yllin e ndaluar. që u shua me hidhërim.