Afrim Caka?: Prek Cali përballë Malit të Zi

PREK CALI PËRBALLË MALIT TË ZI

Nga Afrim Caka?

Prek Cali kishte bërë të pabesueshmen.

Shumë shqiptar me mendje të kthjellët e kapën këtë. Por edhe të tjerët, ata besonin në pathyeshmërinë e tij, ishin në një mendje se Prek Cali, si një farë dekaneje e krishterimit shqiptar, kishte për emision që më fort e më mirë shenjtërisht se kushdo ta mbronte Shqiperinë Etnike nga sulmet sllave.

Historia kishte nisur një shekull më parë, në atë ditë, kur në kryeqytetin e Malit të Zi dhe atij Serb kishte mbrritur lajmi i keq se kapidani e trimi i kohës, më i famshmi i ushtrisë shqiptare i kishte kthyer pushkën shtetit sllav. Njëri prej atyre, ai që ishe treguar me gisht si më i egri, pra më i eturi për të shkuar më larg, shpalli kushtrimin sipas tij, mbrojtjen dhe bashkimin e të gjitha trojeve shqiptare, njëherit edhe duke i mbrojtur shqiptarët prej hordhive sllave.

Madje, me kalimin e kohës, më 2015-ën, do të ndodhte që një pjesë e rimohuesve do të përçudnoheshin aq fort, sa të shkaktonin kacafytje e ploja në mes qeverisë e popullit, pasojat e të cilave do të ndiheshin ende sot, në kohën që po i shkruaj këto rradhë.

Prek Cali nuk ushqente të tilla ëndrra perandorake. Fati e vendosi vendin e tij në rrugën e tri perandorive, osmane, sllave e komuniste të Mehmet Shehut, edhe pse shqiptarët kanë përballuar nën drejtimin e tij përpjekjet për asimilim dhe coptimin nga ana e malazezëve. Sidoqoftë, dihet rëndësia e Calit që merrë në mbrojtjen e shqiptarëve nga malazeztë, që nga përbindshat komunistë deri te burgosja e tij në kohën e pushtimit komunist mes Ferrit dhe ligjit, meqense Ferri për te ka qëne projekti i parë.

Ne jemi shumë fatlumë që patëm kësi luftari të lirisë. Sot ai vdiq, por ai e la një histori. Unë po u’a japë lamtumirën nga Gjakova, luftarit të lirisë që luftoj për një Shqipëri Etnike. Ndjehem vërtet fatlum që fjalët e mia duhet t’i konsideroni s’i shprehje të sinqertë të mendjes dhe zemrës sime ndaj këtij burri.

Ne Pinjollët e kësaj fare, Pinjollët gjakovarë brezit të ri, po e qojmë më tej amanetin e tij për një Shqipëri të bashkuar. Mburremi për traditën e tij atdhetare e patriotike, me shembulltyrën e tij që kishte edukuar në frymën e atdhedashurisë shumë breza të ri

Figura e tij ka mbetur e skalitur gjallë edhe sot e kësaj dite në mendjet tona, në sytë dhe në zemrat tona. I cili na kanë frymëzuar për të ecur gjithnjë përpara e më përpara. Vetëm njerëzit me vlera jetojnë gjatë në kujtesat tona Emrin e tij, luftarëve duhet skalitur me shkronja të arta.

E ardhmja është e jona.