Viron Kona: E ëmbla fëmijëri

Cikël me poezi nga Viron Kona

 

E ëmbla fëmijëri

Kushtuar shokut tim të fëmijërisë Lulëzim Yzeiri (Xhimes)

 

Shoku im i fëmijërisë,

ishte dje, është edhe sot.

Fëmijëria tema e parë,

nga moti në mot.

 

U rritëm si të gjithë fëmijët në botë,

me zënka, lojëra, bredharakë,

ngaqë donim të dukeshim ndryshe,

bëheshim edhe nga pak arrakatë.

 

Loja me top lecke ishte e zakonshmja atëherë,

top më të mirë, s`kishim ku të gjenim,

ai që kishte topin, bëhej trajner,

na fuste, na nxirrte në lojë sipas qejfit.

 

Në rrugicat e ngushta të lagjes bridhnim,

me “parzmore”, “mburoja”, “shpata” dhe “shtiza”,

valëvitnim flamujt, si kalorës vraponim,

thërrisnim në dyluftim goxilla dhe përbindësha.

 

Karrove me kuaj këmbëzbathur u qepeshim,

në ecje e sipër donim t`u hipnim,

pa frena dhe pa duar biçikletave u jepnim,

nga drunjtë  e molit të vjetër si peshq hidheshim.

 

Ai që më thellë në ujin e detit kridhej,

dhe me një grusht rërë në sipërfaqe dilte,

kapiteni ynë nga të gjithë pranohej,

me fishkëllima, brohoritje dhe duartrokitje.

 

Te manat e lagjes si ketra ngjiteshim,

hanim me grushte, përlyheshim në fytyra,

indianëve të Amerikës donim t`u ngjanim

në fushën e betejës sokëllinim me ulërima.

 

Kur vinte koha që manat rralloheshin,

goditnim me gurë kokrrat e mbetura në maja,

ndodhte që gurë mbi kokat tona binin,

zemëroheshim, shanim, klithnim nga dhimbja.

 

Kur qethëm flokët për të shkuar ushtarë,

shenjat e gurëve në kokat tona dalluam,

ia numëruam njëri-tjetrit, dolëm barazim,

si dikur fëmijë qeshëm me lot e gëzuam.

 

Ushqim hanim ku të na zinte vakti,

herë unë te Xhimja, herë Xhimja tek unë,

mes varfërisë gjithnjë diçka gjenim,

nënat gatuanin përherë nga një pjatë më shumë.

 

Zonja Vëri, -i thërrisnin gjyshes së shokut tim,

zonja Ana, -i thërrisnin gjyshes sime,

dikur zonja të rënda kalash,

njëra e Kaninës, tjetra e Beratit ishte.

 

Të dyja gjyshet qenë shekullore nga mosha,

histori për trima dhe kohë të vjetra tregonin,

kur ne u afroheshim t`u rrëmbenim ndonjë sekret,

na jepnin lekë për akullore, me lezet na zbonin.

 

Me qejf e pa naze u bindeshim

këshillat e tyre nuk i harronim,

tek ato “dy kala” me mure të forta,

ne mbrojtje gjenim, sa herë gabonim.

 

Miqësinë mes nesh në vite e kemi forcuar,

ndonëse me kohë rrugët tona u ndanë,

si dy degët që dalin nga një trung,

kemi ditur t`i gjendemi njëri-tjetrit pranë.

 

Rrugëtojmë me kurajë në rrugët e jetës,

jemi bërë burra me familje e fëmijë,

ata që ishim atëherë, jemi edhe sot,

rrënjët na i ushqen e ëmbla fëmijëri.

 

Lisi 1.

 

Në trupin e tij gjigant e kurorë gjerë,

gjethet e blerta fëshfërinin,

në fllade dhe në herë,

tinguj pylli binin.

Zogjtë të të gjithë llojeve,

nëpër degë kërcenin e cicëronin,

shkrimtarë, muzikantë e piktorë,

nën hijen kurorë gjerë, kafe pinin.

 

Vajzat gjimnaziste i mblidheshin pranë,

Çapkëne, të hareshme e plot gaz,

kukurisnin, hidhnin flokët mënjanë,

djemve u hidhnin shikime shkarazi nga larg.

 

Ishte seç ishte, kur suleshin çamarrokët gazmorë,

ia merrnin valles së pinguinëve e  roza-rozina,

bashkonin cicërimat me zogjtë  këngëtarë,

lisi i përkëdhelte me fllade e fëshfërima.

 

Zyrtarët çliroheshin aty nga kollaret,

afroheshin militantë nga çdo parti,

lisi fëshfërinte dhe s`mbante anë,

zakonin e mikpritësit bënte, falte freski.

 

Nuk ra nga mosha dhe plakja,

as nga shtrëngatat dhe erërat,

as nga vetëtimat  e zjarrta.

as nga topat dhe predhat.

 

Atë bukuri të rrallë të natyrës,

që gjallëroi dhe mbretëroi 300 vjet,

e rrëzoi “gijotina” barbare,

me tehun e saj të mprehtë.

 

PS

Pas reagimeve qytetare,

mbërriti shkresa zyrtare:

“Me vendim nr. prot. dat.

Lisi u pre për shkaqe informale”.

1). Lisi është një simbol i përbashkët i fuqisë (forcës), rezistencës dhe durimit. Ai  është 600 llojesh mbi tokë, me gjelbërim të përjetshëm. Goditet shpesh herë nga rrufetë. Është zgjedhur si pemë kombëtare në shumë vende.