Adem Zaplluzha: Tringa e Grudës

Adem Zaplluzha

 

Pesë poezi nga libri “Një shi prej bryme”

 

PAS SHPINE PAMJA IME  E KËRRUSUR

 

Asgjë nuk është e imja

As këto duar

Që u përngjajnë degëve të thata

Kjo natë e gjatë lëkurë regjur

E paska mbështetur shpinën

Për trupin e një lisi të lënduar

 

Nga majat e pemëve

Një nga një po shkunden stinët

Një vjeshtë bie egërsisht

Kurse stina tjetër

I përngjan perëndive pa fron

Përherë rri ulur

Në plagën e një tjetër stine

 

Siç duket për çdo ditë

Para këmbëve të mia po shket koha

Po shkasin si nëpër akull

Hukamat e damarëve

Një zog i trishtuar

Me qindra vjet nuk zbret nga pema e egër

 

Pas shpine pamja ime e kërrusur

I dëgjon rrapëllimat e dyerve

Trokëllin edhe drynat e ndryshkur

Mbi barin e fishkur të kujtesës

Deri në pafundësi

Notojnë duart e mia prej degëve

 

 

NË KËTO ÇASTE NUK KA VEND ASKUSH KËTU

 

Sonte do t’i mbyllim të gjitha dritaret

Nuk ka vend as nata këtu

Vetëm duart e tua të brishta

Mund të qëndrojnë

Mbi degët e mendimeve të mia

 

Po ju them për askënd

Nuk do të kemi mirëkuptim

E kush na duhet në këto çaste

Kur duart e tua

Si shelgjet e pikëlluara

Dënesin mbi plagët e një poeme

 

Sonte nuk ka vend

Për asnjë poezi këtu

Do i lëmë rehat edhe lirikat e idileve

Vetëm frymëmarrja e erës

Mund të hyj

Nëpër të çarat e mureve të vjetra

 

Sonte nuk ka vend askush këtu

As vetmia ime

Që më rri si oreol mbi kokë

Vetëm flokët e tua të sermta

Mund të m’i mbështjellin plagët

Që me vitet të tëra kullojnë dhembje

 

 

KY SHI I VONSHËM I VJESHTËS

 

Po deshe këputi këto yje

Që vezullojnë si xhevahire

Nëpër sytë e kaltër të mjegullave

Vezullojnë

Si kokrrat e pjergullës së kuqe

 

Nata është e gjatë

Nëpër rrugët e saja të vetmuara

Sonte mund të shëtisin

Vetëm të dashuruarit

 

Të lutem

Më prit në kujtesën tënde

Më prit nëse nuk vij unë

Do më sjellin miqtë e mi

Me një arkivol të gjelbër

 

Sa qenkan të etura

Duart e brishta të hënës

Ky shi i vonshëm i vjeshtës

Do i ngopi

Të gjitha pemët e kopshteve të thara

 

Po deshe futu sonte

Me këmishën tënde të fjetjes

Në ëndrrën time të virgjër

Depërto nëpër kujtesën e kohës

Dhe ujiti pemët e thara të stinëve

 

 

TRINGA E GRUDËS

 

Punë e madhe

Që sonte askush nuk këndon

Vetëm një akrobat lidhur për telin e fatit

Vrapon nëpër shpirtin e errësirës

 

Ju keni mbetur shumë larg nga zëri i juaj

Shurdhmemecët  konvertohen

Në këngëtarë operash

Dhe si çamçakëzin i përtypin ariet

 

Mbase jemi diku në mjedis të udhës

Dikush me një të rrahur

Të sëpatës

E preu rrugën në dysh

I ngjante shenjtorit që e ndau detin

Në dy pjesë të pabarabarta

 

Një pëllumb i bardhë

Fluturoi mbi fronin e mjegullave

Dhe filloi me deklamimin

E vargjeve të Fishtës

Tringa e Grudës rrëqethej

Kah i dëgjonte

Ulërimat e kullës së barotit

 

 

GJUMIN E BËJNË ME NJËRIN SY

 

Po të kisha kohë dhe mundësi

Do bëja sonte

Një gjysmë sy gjumi

Atje lartë te majat e maleve

Nuk flenë as shokët e mi

 

Pas çdo lisi e rrapi të moçëm

Mbin një lloj druri i tradhtisë

Duhet bërë gjumë me sy të hapur

Se në të kundërtën

Posa i mbyllë sytë të kafshojnë drurët

 

Hijet e lashta këtu

Kanë disa hije të tjera të rënda

Sa herë zgjohen ata që kanë fjetur

Kanë një kokë dhembje të fortë

Që nuk krahasohet me asnjë sëmundje tjetër

 

Edhe gjethet e zverdhura

Ngjajnë me  njerëzit

Shumë pak flenë

Edhe kur i mashtron nata

Po që se mashtrohen

Gjumin e bëjnë me njërin sy