Odise Gremo: Erdha të të them lamtumirë

POEZI NGA  ODISE P. GREMO

 

ERDHA TË TË THEM LAMTUMIRË

 

Më thua se në jetë jemi mysafyrë,

Pse kështu i pret mysafirët jeta?

Vetëm me një kafe të ndyrë?

Të tjerëve u shtronë darka e dreka.

 

Unë recitoj çdo ditë të njëjtin varg:

O, moj nënë, pse më bëre mua!

Po zërin tim e mbytë një zë nga larg:

O, mami, mami, sa të dua!

 

Jeta më flet gjithmonë ndryshe:

E di pse erdhe tek unë mysafyrë?...

Unë i përgjigjem pa mëdyshje:

Erdha të të them lamtumirë!

 

 

THIRJA E FUNDIT

 

20 sekonda,

Zgjati thirja ime e fundit me ty...

Kushtoi 40 rahje zemre

Dhe një vizitë në kardiologji.

 

 

AI QË E THA

 

Ashtu si një fjalë e urtë,

Midis nesh hyri e mbeti:

Burri lahet me një lugë ujë,

Gruan nuk e lanë as deti.

 

Mos u trembni, o ju gra,

Nga kjo proverbë e vjetër,

Se ai burrë që e tha,

Ka dashur që të laj veten!

 

 

KOMEDI NË PJATË

 

Në skenën me lule të pjatës,

Aktorët e njohur, fasulet,

Spektatorët e radhës:

Unë dhe një mizë

Që pranë më ulet...

 

E turpshme kjo lojë komike,

Është më shumë se një komedi:

Spektatori i ulur në karike,

Ha me lugë aktorët e tij!

 

Nis pastaj skena finale,

Brenda barkut lufta pëlcetë

Dhe shpërthenë nga vrima anale,

Një fishek, bombë e raketë!

 

 

PËR FËMIJËT

 

Për fëmijët, mundohet kjo dallëndyshe,

Lodhet në ajër të kap një insekt,

Për fëmijët, e futi në xhep një pesëmijëshe,

Nga pacienti i këputur një mjek,

Për fëmijët, kokën në rrezik vë një ujkonjë,

Zvarrit nga gurmazi nje dele,

Për fëmijët, në katin e pestë suvatën,

Mjeshtri hypur majë skele.

Për fëmijët, u bë ai burrë qeveritar,

Që këmbët mos t’u dhembin nesër nga udha…

-Ç’bëre për fëmijët ti shkrimtar?

-Mbarova një libër me aventura!

 

 

PUTHJET NËN UJË

 

S’mjaftonte toka për ne të dy,

U puthëm atëherë në det,

Nën ujë zgjata dorën të kapa në gji,

Të na shihnin të tjerët s’kishte lezet.

 

I mërzitur shoh detin këtë ditë dimri,

S’dëgjoj as klithmat e tua, as jehona,

Vetëm një varkë e vogël peshkimi,

U përplasë mbi varkat e puthjeve tona.

 

 

BRENDA SYVE

 

Shumë njerëz, shumë njerëz kam strehuar,

Në dhomat e nxehta të syve të mi,

Kur qerpikët tund i gëzuar,

Me qerpikët u bëjë atyre freski.

 

Ndodh që dikush braktisë strehët,

Largohet papritur drejt varrit,

Unë mbyll kapakët të mos më ikin të tjerët,

Sytë shtrëngoj fort prej të qarit.

 

 

KRONIKA E NJË MALI

 

Nuk pash në atë mal asnjë shqiponjë,

Në rrugë takova një breshkë kafkëqendisur,

Mu duk sikur më tha:

“ Zotëri, shqiponja kërkon?

Mos u lodh kot,  se përgjithmonë

Nga ky mal kanë ikur…

Unë jam

E vetmja shqiponjë që ka mbetur!

S’ta mbush syrin?Nuk di të fluturoj?

Ç’më duhen krahët?Jeta është me të ecur,

Ndaj jam këtu dhe mbretëroj!”

 

Unë qiellin pash dhe me keqardhje qesha:

Kur s’ka shqiponja, shqiponjë bëhet breshka.

 

 

NJË KOMPLET GOTASH

 

Një komlet gotash qelqi tek dollapi,

Qëndrojnë brenda xhamit pa marr frymë,

Ende asnjë dorë miku nuk i kapi,

S’u shtruan njëherë në tavolinë.

Më të bukurat gota gruaja në pazar zgjodhi,

Për miqtë që presim të na vijnë,

Por miqtë kurbeti na i vodhi

Dhe gotat tani qajnë vajzërinë.

 

 

POETËT E SARANDËS

 

I dua vërtet poetët e Sarandës,

Në janë njëzetë, u bëfshin dyzetë,

Që të thonë jë ditë historianët:

Nga poetët e mori emrin ky qytet!..

I çmoj poetët e qytetit tim me rradhë,

Në ka njëzetë, u bëfshin dyzetë,

Por gjithmonë çmimin e parë,

Dua ta marrin vetëm ky det!