Cikël poetik nga Nexhat Halimi

Nexhat Halimi

 

sonte

 

sonte ja në gji` të ndiej prapë

rreth pusi nga ik kalë i egër

e pikat e shiut të ndrisin në flokë

 

dhembja çel nga plaga e vjetër

e etja flakë flakë vijëzohet

pafundësisë së ëndrrës në hi

 

ende kaq për vdekje të dua

 

më është e kristaltë çdo gjë sonte

oh zoti nuk ka vdekur fedorë

 

 

torzo

 

e marr çelësin e mbyll harrimin

zot e harrim s` mund të ketë

 

ka veç dhembje ka veç gjethe e flutura

ja sesi bien në syprinën e liqenit

sesi krijohen rrathë e rrathë të ujit

 

e shpirti sillet në majë gjilpëre

 

 

megjithatë sillet

 

vjen s` vjen tashmë s` është e qartë

sall hija të ik peizazhit të gurtë në shi

me shpirtin e trupin e varruar gjak

 

ja asgjë nuk ndalet sillet megjithatë

 

sillet dhe sillet e vdekja ec verbër

vijës së rrotës së qerres së zezë vjen

tërhequr nga kuajt ngrirë nën rrufe

 

e unë kam harruar pse pres në shi

 

si kam mundur të mos e ndiej veten

erën e gjirit flakën e frymës së shpirtit

pikën e qumështit në dheun e varrit

 

 

ja pse unë nuk ekzistoj kurrë pa ty

 

 

II qumësht e gjak

 

`i rrotë pa zot sillet në mua pak nga pak

herë hasë në rrashtë herë në yllin e fikur

e hija më vjen deri te pusi nën bli

 

as e qartë është as peshë ka më kot

e digjet udha e pik qumësht e gjak gjiri

e zogu i besimit rilind prapë nga hiri

e ti vjen e ti vjen dhe nuk arrin kurrë

 

megjithatë asgjë nuk ndalet sillet e sillet

zot gjallë je në gurin nga e bart majë rumisë

me shpirtin në duar që të mund të vdes

 

ama kot veç ec me të njëjtin gur

e kurrë s` mund të arrij në vete pa ty

 

 

udha e këputur

 

i ngrirë mes zjarrit e ujit të kujtimit

ec e ec dhe ec krejt harxhuar dhembjes

e te gjysma ime e ikur s`arrij

 

brenda harrimi e ndiej veç dritën

frymën nga lëviz pemën buzë udhës

e udha bosh e vdekja krejt ajo

e njëjtë me sytë plot ftohtësi e natë

me kalin e vet të zi nga ik pyllit

 

është diçka jotja megjithatë në mua

me frymë të njëjtë dhe shpirt të njëjtë

as mungon kurrë as tepron kurrë

veç tërësinë s` mund ta krijojë më asgjë

 

ja Vdekja është krejt tjetër udhë

e udha ik pa kuptim mes ujit e yllit

 

 

fjala me lulen e gjakut

 

sall `i pikë dritë krijon rrethin në hi

e aty fjala me lulen e vet prej gjakut

 

krejt në fund udha mes ujit e flakës

 

e fundi s`iu gjet asgjësë kurrë rr d

kaq herë çele guacën e fundit të detit

prej nga doli ajo që nuk vdes dot

 

çdo gjë e paNjohur megjithatë

 

secila udhë u bë gjarpër e s` është më

apo vetëm sillet habitur kuptimi i fjalës

ja aty gjaku yt pik mbi pafundësinë

 

e rikrijohet simfonia e gjithësisë albe

e në gjunjë bie gojë hapur vdekja

 

 

nata e qyqes

 

të mos qe zot im nata e qyqes së verbër

e kaq figura dylli me vijë gjaku mes balli

ndoshta s` do të ndodhte aty prerja

 

as kuçedra s`do t`i binte qiellit me krye

 

e unë të digjesha në qiririn e robërimit

kaq vjet ndezur në kërkim të rizgjimit

 

prapë të flijohem për shkrimin e zjarrit

për pikën e pikur të qumështit dritës së yllit

gurit të shpuar në kalanë e shkodrës

 

zot unë s` isha mësuar ta harroj veten

 

 

zemra e verbër

 

më dridhen gishtat zemra do të dalë kraharori

jashtë bie rrebesh shiu gjethet ikin nga gemat

 

unë mat udhët e këputura në kryqet e largëta

mes për mes merimangës e aty te pusi pa ujë

me ç` vijëzim ta krijoj pamjen e figurës në gjunjë

me çfarë ta shkrij dritën e gjakut për ty

 

ajo në të cilën bëmë përgjërimin ka vdekur

vetëm kafkën e pëlcitur ia rrah shiu në hu

 

ndez një duhan veç ta helmoj shpirtin e therur

më duhet diçka me të cilën do ta mashtroj veten

ta dëshmoj ende tiktakun e zemrës së verbër

 

kurrë s` do të mund të vdesësh pa mua fedorë

 

 

hija e fatit

 

tashmë ti fle nën ndezullinë e hënës

e qielli është veç pafundësi dhe yje

e shpirti vrarë vegon ndër valë të ngrira

 

e unë kurrë ta dalloj është kurmi a hija

ec` udhën dy mijë vjet mes ullinjsh

ik kopshtit të edenit me ty për dore

apo vjen prapë i njëjtë mjekërbardhë

 

e s` është askund e ja ende afrohet

e shpatës pikë e pikë gjak i ndezur

 

tashmë ti fle shtrirë në rërë të ëndrrës

e unë kaq i harruar e i pagojë vdes

hije fatit pafund ngjitem në kala te teuta

 

e ende pikë dritë e krijohen flutura

oh sesi fluturojnë qiellin e bëhen yje

 

 

torzo 2

 

ajo që nuk arriti kurrë të flasë

mbeti veç të ëndërrojë kot

 

kështu të mos bie në gjunjë

 

e për `i kafe ta mund vdekjen

ndërmjet tiktakut të paepur të zemrës

e urtësisë së nasradinit