Adem Zaplluzha: Doriu im i mjerë

Adem Zaplluzha- Katër poezi nga libri “Stoli në parkun e vjetër”

 

DORIU IM I MJERË

 

Sa je i mirë

Po aq edhe i lig doriu im

Kush do që të kalëron

Sërish mbi shalën tënde

Ulen prostitutat

Dhe homoseksualët

 

Lloj, lloj mbretërish

Dhe vrasësish të kanë keqpërdorur

U ke shërbyer priftërinjve

Dhe atyre që e dogjën Romën

Doriu im i mjerë

 

Asnjëherë

Dhe askujt nuk i tha jo

Ke ditur në baltak të gjunjëzohesh

Si derri

Dhe derrçe jetove një kohë të gjatë

 

Në krifat e tua pamë glasa sorrash

E jo mburrje kuajsh

Kali im i mirë

Doriu i im i mjerë

Sa herë që u plake

Ta rropën lëkurën për opinga derrash

Të nxorën nga beteja

Dhe kokulur hyre në vallen

E lopëve dhe të qeve

Kali im i mirë

Doriu im i mjerë

 

 

NË LOTIN E MËNGJESIT

 

Kur nga shtërzimet e vesës

Lindën kalorësit e bardhë

Dita trishtueshëm hingëlloi

Disa qindra vite

Nuk pushuan lehjet e yjeve

 

Moti ishte tepër i lig më i lig

Më i lig se çdo ligësi

Erërat me tërë çmendin njerëzore

Hynë në flokët e barit

Dhe filluan t’i kashaisin mjegullat

 

Te varret e vjetër të hebrenjve

Dikush i hapi arkivolet

Me mija duar rrinin në dritare

Atë ditë askush nuk erdhi

Sfinat kalbeshin në shtatin e atdheut

 

Myku kishte zënë vend në sterrë

Nga gjumi i natës

Fluturuan zogjtë e bardhë

Disa vjet nuk i pamë shirat

Lagja i lante duart te jazi

Me djersën kundërmuese të ditës

Kur na ikën kaprojtë e egër

 

I hapëm dyert zogjve

Qiellin sërish e mbuluan

disa re të dendura

Në lotin e mëngjesit

Të reshurat akoma s’paskan pushuar

 

 

ME FLAMUJT E LUFTËS

 

Ishte dita e parë

Kur e ndiem mungesën e kuajve

Prej fijeve të barit ikën retë

Atë ditë

Nga çdo shpresë e mundshme

Hoqën dorë lisat

 

Si thupra teli të çelikte

Dridheshin lisat e shkulur

Dita fishkej në durimin e malit

Nuk patëm kohë as ujë të pimë

Nëpër fusha vërshuan gurtë

 

Nga legjenda dolën baladat

Dhe hynë në betejë

Sa me mall hingëllonte kali i Gjergjit

Kur te shkëmbi  i vashës

Përfundoi dyluftimi

 

Atë çast u hap qielli

Me qindra kalorës s’e ndalën vrapin

Me flamujt e luftës

Engjëjt i prinin atdheut

Deri te dyert e lindjes

 

 

VASHAT

 

Në grazhdin e kujtesës

I stivojmë lulet e këputura

Dhe presim hingëllimën  e çastit

Të na zgjoj nga ëndrra

 

Udhëtimet janë të gjata

Dhe të bezdisshme

Kur mbërrimë në vendlindje

I harrojmë këpucët te çezma

 

Nga shuplakat e ditës

Vashat pinë ujë

Shiu hynë në gjumin e baladave

Dhe flenë

Deri sa zbresin yjet

 

Sot është dita e parë

Kur zbritën lulet në mol

Ëndrra i kishte zgjuar marinarët

Vashat kishin dalë me nga një rrjetë

Dhe i peshkonin yjet

Që iknin

Nëpër hapësirën blu të atdheut