Zog Hysenaj: Atë vit kur linda

Atë vit kur linda

Nga Zog Hysenaj

Atë vit kur linda

(që për mua është viti një),

Valbona nisi rrugën të rrjedhë përmes Malsisë,

Malet ngritën krye e…

Për herë të parë u lartësuan,

Qeleshet e bardha vendosën në krye

E kryeshtrue nuk dolën atë dimër,

Vera më pas, u shtri ratë mbi fytyrë të tokës

E gjelbëroi gjithfarëlloj bimësh e pemësh,

Çfarë nuk mbiu mbi të:

Dheu ma s’pari

Gurë, barë, lisa, pemë,

Kafshë lindën, lindën edhe zogj

E më pas njerëzimi.

Toka, lindi për njëherë me mua

E pak mbas meje

Se frymuan krojet atëbotë jetë

Jeta lindi ato ditë së pari

Me njëri-tjetrin e njëri pas tjetrit

Ecëm në këmbë apo fluturuam

Derisa u rritëm

Ne....

Mocanikë të kësaj bote

Së bashku të lindur, në një ditë.

Rrugë, stinë e vite së bashku kaluam

Secili në mënyrën e vet erdhëm deri këtu.

Në muret e gurta të kësaj toke

Vizatimet e vdekura i lamë si dorëshkrime

Historitë e lindje-rritjes tonë.

A thua u nguta që linda shpejt?

Se gjithçka pashë deri sot në këtë tokë

Edhe në qiell

Janë bashkëmoshatare me mua

(ato, a e dinë që unë jam moshatar me to)

Ndoshta emrin Botë, unë ia paskam ngjitë,

E ndoshta janë të mijat,

U rrita me to dhe i shoh përditë

E përditë në to marr frymë,

Marr jetë sot e kësaj dite,

Përvjetë më shtojnë nga një vit

E përvjetë ia Ia u jap nga një....