Poezi nga Tahir Bezhani

Tahir Bezhani

 

GURI I  NDRYDHUR

 

Buzë rruge i skajuar

Ndrydhë nga çizme

Në kohë të kaluar

Mbështjellë në lëmashk

Me erë vuajtje,

Dërmuar,

Buzë lumi i etur

Në arën time i uritur

Me dhëmbë të rënë

Nga qeshje e mbytur

Shpirt ndrydhur pritjeve të gjata

Gozhdim  fatesh

Në pazaret e huaja

Jetë të ikura nëpër shekuj

 

Një gur i zhurmuar

Në largim i lotuar..,

 

 

MEDITIME

 

Një lule që nuk jep erë,

Nuk ka arsye të hapet në pranverë

 

Atij që i mungon guximi,

E han fjala  e vet nga brenda

 

Fjalët që zihen në kupën e heshtjes,

Janë vullkane që shpërthejnë me pasoja

 

Gjakovë, 06.02.2014

 

 

STINË E FTOFTË

 

Nuk di kur vjen vera

Të shkrijë ngricën time

Ngatërruar në zemrën e dimrit

Skutave të  myktë,

Perdeve të mbyllura

Vetja  në harresë,

Hutuar i tëri

Në këngë

Në vajë

E nuk di as kohen të shikoj,

As ditët t’i numëroj

Me përcëllon acari

Nën jorganin e arnuar

Sa e gjatë është nata

 

Sa herë kërcen gjeli tra në tra

Me zgjon rraptima

Ecjet trokasin damarëve

Plot ëndrra trishtimi

Sa ftoftë në shtratin tim

Akull,

E nuk di kurë do vijë vera

Të më ngrohë eshtrat e skuqur

 

Dikush më thërret në ëndërr

Vrapoj si fëmijë i gëzuar

I shkrirë në lot

Pas mashtrimit....

 

Gjakovë, 30.01.2014

 

 

VEGIM  MALLI

 

Malli të vjen pas si hije

Kujtimet xixëllojnë

Shprushet zjarr i heshtur

Flakë ndizen lotët

Urëzave të oxhakut

Gurët lirojnë aromën

E bukës së rreshkur

Shputat e këmbëve  miklohen

Gurëve të thepisur

Fërkohet fëmijëri e djegur

Dhimbjeve të dyzuara

Gjakimeve të përmalla

Ah vendlindja ime e dashur

Therrat tua janë trëndafilat e shpirtit

Nuk di pse nuk çaj

Pse nuk lotoj

Pa gjumë më lenë

Vegimet e mallit

Vendlindja ime

 

Gjakovë, 06.02.2014