Kulturë
Adem Zaplluzha: Ne asnjëherë nuk kuptuam
E merkure, 15.01.2014, 08:36 PM
Adem Zaplluzha
NE ASNJËHERË NUK KUPTUAM
Poqë se sot ose nesër
I mbërthejmë mendimet
Me një kapëse prej kashte
Do jemi shumë më afër
Kukullave prej duralumini
Se sa të atyre të drunjta
Që çapojnë rrugëve të pluhurosura
Ne asnjëherë nuk kuptuam
Se si mund të këndojnë
Kukullat
Por gjuha e tyre e drunjtë
Kishte një tjetër trajtë muzikore
Herë këndojnë
E herë
Prej fjalëve të cuklave
Krijojnë ca zëra zogjsh
Që nuk mund të dallohen
Prej të lehurave
Kukullat e mia të gjora
Fare mirë e din
Dhe kanë mësuar
Të qajnë dhe të këndojnë shqip
2.
Ledhatoi këmbët e saja prej druri
Ose qortoi
Kafshërisht qortoi
Sytë prej fasules së zezë
Sillu me ndjenjat e drurit
Ashtu siç
Janë sjellë me ty njerëzit
Unë di
Ti çdo herë je dalluar
Edhe prej kukullave
Na ke thënë
Se në gjumin tënd
Asnjëherë nuk kanë ardhur ëndrrat
Thonë se
Ti ke pirë qumësht
Prej përrallave
Kukulla ime e vetmuar
NUK I PËRNGJAN LOTIT TË ZHURIT
Sa herë që i prekim gjërat
Nga dy herë
Ato humbin bukurinë nga vetvetja
Humbin nga diçka
Që nuk mund ta dalloj
Syri tekanjoz i njeriut
Ngjanë që kur i prekim lulet
Për të dytën herë
Ato po ashtu e humbin ngjyrën
Dhe shijen e aromës
Së kujtesës së rrënjës
Thonë se asnjë gotë
Dy herë nuk mbushet me verë
As trishtimi nuk përjetohet
Në të njëjtën mënyrë
Gjërat dhe njerëzit ndryshojnë
Si grimcat e atomit
Nuk i përngjan lotit të zhurit
DIKU THELLË NË SHPIRT
S’janë të zbrazëta fjalët
Kur thonë se
Atje ku s’ka dashuri
Nuk rriten as pemët
Në kujtesën e rrënjëve
Si nëpër balada zgjohen poemat
Thellë shumë thellë
Nga brendia e tokës
Si kërpudhat pas shiut
Lulëzon urrejtja
Nëse fushat e lulëzuara
Nuk ujiten me dashuri
Ato fishken para çdo fjale
Dhe thyhen si gotat e kristalta
Nga syri i keq
Këto bimë të njoma
Ose të thara
Që po na mbinë në kujtesë
Rrënjët i kanë diku thellë
Më thellë se rrënjët e urrejtjes
Nuk thonë kot
Se dashuria lind nga rrënja
Dhe rrënjët i ka
Diku thellë në shpirt