Poezi nga Adem Zaplluzha

Adem Zaplluzha

 

PREKE LOTIN DERI NË ASHT

 

Preke ashtin deri në lot

Edhe përtej lotit

Mund ta prekësh hijen e mollës

Një gjeth i harruar

Zgjohet në kujtesë

 

Kur e kapërcyem malin

Për herë të parë

Pamë një dritë prej ylberi

Pas njëqind vjetëve foli gjaku

Folën malet

 

Preke lotin deri në asht

Përtej tij

Nuk ke se ku të shkosh

Ti mund të zbresësh nga molla

Por sërish

Në mollë shndërrohesh

 

Po deshe

Preke shpirtin tënd deri në lot

Nga loti do mbijë molla

Kurse nga molla

Një njeri

Krejtësisht i ri

 

 

MBISHKRIMI

 

Jeta ime

Kaloi prej një dështimi

Në dështimin tjetër të ekzistencës

Asnjë rrugë nuk ngjizej

Me rrjetin e merimangës

 

Eca mbi dymijë vjet

Mbase edhe më shumë

Nga bërthama e kujtesës

Lindën zogjtë e bardhë

Në përparësen e një dite

I zbrita

Të gjitha mollët e pjekura

 

Kur hasa te gjethja e kalbur

Pash një mbishkrim

Askush nuk diti të lexojë

Një epitaf të vjetër

Te ai gjeth i rënë

Dy pëllumba të egër

Ndërtuan një çerdhe amshimi

 

 

VETËM NJË ZOG REBEL

 

Rrallë kush

Mund ta kuptonte shpirtin tonë

Ne ishim fëmijët e burgjeve

Na vranë dhe na varën

Nëpër llogore trishtimesh

 

Deshëm të ecim

Deri te një dritë e bardhë

Në rrugëtimin tonë

Na ngufatën

Kush e di se për të satën herë

Do hije të zeza

 

Rrallë kush

Mund të qëndronte kaq stoikisht

Me një koçan misri

E mbajtëm vertikalisht shpirtin

Edhe ecëm me mija vjet

Deri te burimi i dritës

 

Ne fëmijët e burgjeve

Që s’patëm asnjë mik

Përpos kovës së urinimit

Dhe një zog rebel

I cilin për çdo ditë

Na sillte lajme nga atdheu