Poezi nga Dibran Demaku

Dibran Demaku

P O E Z I

DHE IKËN

Dhe ikën e ikën e ikën

në skutat e trurit ruanin kthimin

ëndrrat e gjumit me shpresë i vaditën

në rrudhat e ballit një tis kujtimi

Se ra borë e madhe

ujë i ftohtë rrodhi nëpër damar

lulet u venitën në livadhe

tash mbetja e kthimi varen në kandar

Mbase do të kthehen në një natë të errët

qoftë ajo e hënë e mërkurë apo e shtunë

me rininë e humur e të bjerrët

të bërë sa një grusht-në Urnë

NË PRAG TË STINËS

Në prag të stinës

një një cep të Prishtinës

ëndërr syri në ninëz

Rreze dielli vallë

seç e nxit një mall

shi i ndrydhur nën qepallë

Shpresa në teh thike

në vorbullën e një prite

nxito hapin mike

Nën lëkurë mërgimi

fjalë e dhënë trimi

llullë ndezur tymi

Oiii  TOKA IME

Kush e bëri nëmën

kush e nisi gjëmën

oiii...  ëndrra ime

Gërryen germat krimbi

nxinë fjalët tymi

oiii... gjuha ime

Larg e larg nga pragu

po na shprishet gjaku

oiii... nëna ime

Humbur kemi shpresën

copë e thërrimë besën

oiii... toka ime