Shpëtim Kastrati: Poezi nga vëllimi ''Trishtimi i Qeshur''

Shpëtim Kastrati

Poezi nga vëllimi "Trishtimi i Qeshur" - botuar nga shtëpia botuese "Ombra GVG" Tiranë.
 
FLETE E BARDHE
 
Jam gënjyer gjithë jetën, sa më duken
Gënjeshtrat më të dendura se kjo mjegull
E bardhë si kjo copë letër e shkretë.
 
Mjafton e bëj paqe me djallin dhe pi ngadalë
Helmin e ëmbël nëpër drithmën e lehtë,
Tek ndjek hijen e marrtë në fletën e habitshme,
 
Për të parë dhe shquar thelbin e fshehur
Nëpër shtigjet pezull nga ndriçojnë rrufetë,
Ku dekorohet e cifloset ngadalë kjo fletë.

NJE PEME
 
Ngrihet…
Pak nga zemra e ngrohtë e tokës
Pak nga vështrimi i qartë i diellit
Pak nga muzika e shiut
Pak nga mrekullia e burimit
Pak nga shëtitja e këdezëshme e erës
Pak nga gëzimi i shumëfishtë i jehonës
Pak nga qeshja e luginës
Pak nga cipa delikate e dritës
Pak nga mjalti i pikuar i yjeve
Pak nga shkuma e qumështit të hënës
Pak nga ëndërrimi i ylberit
Pak nga mendimi i lumit
Pak nga shpërthimi bujar i luleve
Pak nga gusha e butë e fushës
Pak nga poezia e liqenit
Pak nga shkëlqimi i gurit
Pak nga etja e shpesht e tingullit
Pak nga fëshfërima e reve
Pak nga ëndërrimi i ëmbël i barit
Pak nga ideja e melodisë së zogjëve
Pak nga bulevardet e qelqtë të peshqëve
Pak nga libri i habitshëm i pyllit
Pak nga kurora e ngjyrosur e kujtesës
Pak nga kordat e tejdukshme të odes
Pak nga e kaltra që rron afër nesh
Pak nga e verdha e trishtimit
Pak nga mëndafshi i kërpudhave
Pak nga fërshëllima e rrufesë
Pak nga ari i qimes së lepurit
Pak nga i kuqi i sedeftë i nuseve
Pak nga luspat e violinta të krokodilit
Pak nga e gjelbra e besës që rrëzon kufijtë
Pak nga era e ndrojtur e mendimit
Pak nga pasuria e shpirtit të poetit
… dhe rritet një pemë.

KOMPLOTI

Pamja e dhëmbëzuar e një shtegu
Drejt një mrekullie që do të vijë ose që nuk vjen,
E zgjon fëmijën të tmerruar.
 
Jashtë nata është e egër,
 
E egër me një stuhi që digjet me ngut
Ku rrethinat zbariten në fragmente si rrëketë,
(vështirë të hysh në zemër të këtyre gjërave
pa përvojë).
 
Flitet për një komplot të dykuptimtë,
(siç ndodh ngaherë në bordellot me krizë morale)
Dhe që  fëmija mundohet ta kuptojë,
Ose të paktën ta zhbëj kllounin me frak që i shfaqet,
 
Ose!!!
Ose ta zbraz pakuptimin në pasqyrën;
 
Ku cipa e imazhit të huaj fillon të laget,
Të çirret heshturazi, të shpërfillet,
Nga një valë që e rrëzon natën në copra të thyera
Dhe krijohen degët që presin të zbresin zogjtë,
 
Nën tymrat dhe avujt e zbrazët,
Që të lë imazhi i një bordelloje.
 
SAPO MORA LETREN TUAJ

-triptik-

***
- Nis një kodër aty e pjerrët si aventurë
dhe duken në të shkurret ose ato pak lule
që trazohen me iluzionin e dritës duke
reflektuar në skaje ku një ujvarë e vogël
vetëm shkëlqen nga habia dhe nuk gurgullon
dhe të krijon përshtypjen se edhe era
ka heshtur nëpër trungjet si kuaj të rrëzuar
të harruar aty, ndërsa fluturat pezull
krijojnë një arkiv së bashku me dredhkëzat
që thuren shtërnguar si të verbëra, dhe do ta
doja laureshën që reciton, por ajo nuk ka
gjetur dot vend, - në pullen e postës që
kishe vendosur në letër.
 
***
- Për herë të parë kam besuar që Circia
dikur ka hyrë me të vërtetë në vathën
tonë, në fillim e dëshiruar, si një mendim
prej qelqi që thyhet pas disa çastesh, vërtet
kaltëroshe, të pazëshme ose drithëruese,
të limituara ndoshta nga një shikim që
në çast mungon ose është i mjegullt
në fotografinë e kujtesës, domethënë,
i paplotë, i pakapshëm ose foleja e fajit
po kalbet tani me ditët e mëpastajme
të pagjetura, ndoshta në një paqetësi
të ngjeshur me gjysma të deformuara
që digjen, - më shkruaje në letër.
 
***
- Unë besoj që ne jetojmë në një epokë
të kot dhe gjithashtu për ne nuk
kishte asgjë olimpike, përkundrazi, unë
e kujtoj atë si një cicërimë të vogël
gushkuqi nëpër shkurret si ato të pulles
së postës, në një mjegull rozë që ishte
e kot t’i shmangeshe sepse vërtet
ishte një vlerë ose një pjesë e shtegut
kur ti ma kishe robëruar zemrën me
flakën e dëshirës sate, që qetësisht tani
e dëshmon ndonjë tingull duke psherëtirë,
i magjepsur nga reflekset e shpirtit
idil, - desha të thosha.
 
YLBERI
 
Pjergulla e tim eti që na mbeti,
Në një kodër me dhe të bardhë, të bardhë
Si zemra e tij në truallin e flladitur
 
Me pjesëza të miqve të tij, ku ai
Si gojëtar që prekte mirazhet e kohës
Të pleksura si rrënjët e hardhive, nuk
 
Shkuan gjatë, vazhda e rrëmujëshme e kohës
I rrëmbeu si përroi shkarpat, i thërmoi
Nëpër hendeqet e turbullt, ashtu nervore
 
Duke i ndriçuar dhe ngjyruar pa tinguj
Nga një ylber që ngulitej nga poshtë,
Për të qëndruar atje lart vetëm disa çaste.

------------------------

Poezi nga vëllimi në anglisht ''Smiling Sadness''  i botuar në Amerikë nga shtëpia botuese "E-Booktime", 2012

The Blank Paper

I have been deceived so much in life
That lies seem thicker than the mist
As bare as this wretched piece of paper.
Enough is enough and I make peace with the devil
And drink slowly of the sweet poison, lost in a shiver,
Following a vague shadow on the strange sheet of paper.
To see and figure out the crux hidden
Through paths suspended under lightening bolts
Whereby this sheet of paper gets decorated and scratched.
 
A Tree

It sprouts…
A bit from the warm heart of the earth,
A bit from the clear sight of the sun,
A bit from the music of the falling rain,
A bit from the wonder of the fountain,
A bit from the merry walk of the wind,
A bit from the multiple joy of the echo,
A bit from the smile of the valley,
A bit from the fine skin of the light,
A bit from the dripping honey of the stars,
A bit from the milk foam of the moon,
A bit from the dreams of the rainbow,
A bit from the musings of the river,
A bit from the generous bloom of the flowers,
A bit from the soft throat of the field,
A bit from the singsong of the lake,
A bit from the sheen of the stone,
A bit from the unquenched thirst of the sounds,
A bit from the whisper of the clouds,
A bit from the sweet dreams of the grass,
A bit from the tender melody of the birds,
A bit from the glassy avenues of the fish,
A bit from the amazing book of the forest,
A bit from the colourful wreaths of the memories,
A bit from the translucent cords of the ode,
A bit from the blue dwelling all about us,
A bit from the yellow of the sadness,
A bit from the silkiness of the mushrooms,
A bit from the whistle of the thunderbolt,
A bit from the golden hair of the rabbit,
Smiling Sadness 11
A bit from the pearly red of the brides,
A bit from the violin-like scales of the crocodile,
A bit from the eternity of the pledge falling borders,
A bit from the shy smell of the thought,
A bit from the spiritual wealth of the poet,
…Yes, this is how a tree grows.
 
The Plot

The jaggy view of a path
Leading to a wonder that will or will not occur
Wakes the child up with horror.
The night outside is wild,
Wild and loaded with a storm burning hastily
In the outskirts dissolving into fragments like streams
(It is difficult to enter into the heart of these things
Unless you are experienced).
They rumour about an ambiguous conspiracy
(As it always happens in brothels gripped in moral crisis),
And the child strives to understand it
Or at least undo the clown in a tailcoat appearing to him,
Or…
Or pour out the opacity in the mirror
Where the peel of the strange image begins to wet
And scream silently, neglected
By a wave that breaks the night down into pieces,
Forming branches waiting for birds to land on
Under the empty smokes and vapours
Conjuring up the image of a brothel.
 
I Have Just Received Your Letter

(A triptych)
***
“A sloping hill starts rolling over there like an adventure,
and one can see shrubs and a few flowers
mixing up with the illusion of the light
reflecting on the edge where a small waterfall
just shines in amazement and fails to gurgle
leaving the impression that even the wind
has stood still through trunks looking like fallen and
forgotten horses,
while the butterflies hovering about make up a collection
along with the tiny ivies weaving tightly together as
though blind, and I so wish
I could see the singing skylark, but she apparently found
no room in the stamp
that you had put on the envelope.”

***

“For the first time in my life, I have come to believe
that Circe
has once really set foot in our yard; at the beginning,
she was desired like a thought of brittle glass
breaking in a matter of moments that are basically
bluish, soundless or thrilling,
probably ended by a glance
that is actually inexistent or vague
in the memory’s picture, that is to say,
Smiling Sadness 15
incomplete, ephemeral, or else the nest of guilt
is rotting away with the later and unfound days,
probably under an uneasiness
squeezed between deformed halves
that keep burning,” you wrote me in your letter.

***

“I believe that we live in a vain age
and also that there was nothing Olympic
for us, on the contrary, I recall
it but as a brief chirp of a robin
amidst shrubs just like those on the stamp,
in a pinkish haze, and there was no use
avoiding them, for it was really precious or a part of
the path
at the time you had conquered my heart
with the flame of your desire that is now quietly
reflected in some sighing sound
enchanted with the impulses of the idyllic
soul,” I would say.

The Rainbow

My father’s vine that we are left with
Still stands on a hill of good soil, as good
As his heart in the land freshened
By the pieces of his friends with whom he,
As an orator, shared the mirages of time,
Entangled like the roots of the grapes. Then
They soon disappeared. The furious flow of time
Ravished them like a stream does to kindling,
Crushed them into troubled and nervous ditches,
Lightening and colouring them with no sounds
Through a rainbow springing from below the depths
To stay above there only for a few moments.