Bedri Blloshmi: Dosja Nr: 1288 A. Ushtar Pëllumb Dush Mirakaj

Dosja Nr: 1288 A.  Ushtar Pëllumb Dush Mirakaj.

Dita dhe orët e fundit të një të dënuari me vdekje.

Nga Bedri Blloshmi

Në vitin 1945 Shqiperia e coptuar do të pushtoheshe nga mizorët dhe terroristët komunistë. Këta barbarë filluan arrestimet, sekuestrimet, varjet, pushkatimet, grabitjet, burgosjet dhe internimet në masë. Fjalët e tyre ishin të çfarosnin klasën e përmbysur. Në vitin 1947 në repartin ushtarak nr. 721 te gazermat e Ali Rizait në Tiranë në mesin e ditës do ndodhte një ngjarje e zakontë për terroristat komunistë dhe tmerronjës për ushtarët. Reparti ishte njoftuar, ishin marr masat, ushtarët ishin rreshtuar bashkë me oficerët e tyre dhe po prisnin. Në çast u duk një varg me makina plot me ushtarakë e civila. Dy makinat e para zbritën dy ushtarakë me kapele në njërën dorë dhe me dorën tjetër rregullonin flokët. Makina e tretë qëndroi dhe zbritën disa civila me automatik në dorë. Mbas kësaj makine ishin dhe dy te tjera që nxitonin të zbrisnin dhe në qafë u vareshe automatiku, në njerën dorë e mbanin në mekanizmin e shkrepjes. Më në fund u hap dera makinës së mesit, civilat tërhiqnin diçka dhe e ulën në tokë, nga veshja dukeshe se ishte ushtarë. Kokën e kishte të mbuluar, në kembë kishte zinxhir, në duar pranga,  të binte në sy dhe një zinxhir i cili ishte lidhur te  duart dhe këmbët, dy civila e mbanin për krahësh. Në mes të trupit të ushtarit ishte lidhur një tjetër litar që mbaheshe nga dy civila 3-4 m distancë. Ushtari ecte me vështirësi  se nuk shikonte, kur hidhte këmbën zhurma e zinxhirëve gjatë ecjes bënte një zhurmë rrënqethëse. Përpara të gjithë këtyre ecte një barkalec,  në dorën e majtë mbante një fashikull letrash, dora tjetër mbledhur grusht drejt ushtarëve bënte me shenjë sikur u thoshte kështu ju duam grusht rreth partisë. Përgatitjet ishin si për ndonjë festë e jo se pas pak aty do ekzekutoheshe një fëmijë 22 vjeçar. Barkaleci ishte prokurori, krimineli i lindur , kapiteni i parë Petrit Hakani. Ndërsa ushtari me kokë të mbuluar e me këmbë e duar mbërthyer me zinxhirë mbaheshe i lidhur me litar. Ky djalosh ishte nga Iballa e rrethit të Pukës dhe quheshe Pëllumb Dush Mirakaj. Sapo e afrojn tek vendi i ekzekutimit ja hoqën mbulesën e kokës ku doli në dritën e diellit fytyra e njomë krenare e patrembur dhe e palëkundur qethur rrafsh me lëkurën e zbardhur kuptohej qartë se ishte fisnik nga derë po aq fisnike, shikon shokët e tij. Ushtarët qëndronin si të ngrirë, të heshtur kokëulur, ata kishin ndaluar frymëmarrjen duke e ditur se pas pak shoku i tyre Pëllumbi do të shtrihej përpara këmbeve të tyre, do shihnin currilin e gjakut që rridhte mbi faqe, do dëgjonin së fundmi zërin çjerrës e kriminal të prokurorit Hakani:Si ky do pësojnë të gjith armiqtë e popullit. Siç do e shihnin më posht komunikatën për vrasjen e Pëllumbit do ta firmoste një emër shumë i njohur në proçeset gjyqësore, po aq kriminel sa Petrit Hakani, që su lodh kurrë së shkrehuri koburen në ballin e mijërave djem nënash. Ky është prokurori ushtarak i U. K. Shqiptare, kapiteni i I-rë Nevzat Hasnedari. Heshtjen e theu prokurori Nevzat Hasnedari që vërtiste nëpër duar koburen e mbushur, i cili tregohej i padurueshëm dhe tha:Hë, gati mbulojani fytyrën dhe shtriu dorën duke marr shenjë që më pas të hapte zjarr. Ushtar Pëllumbi i drejtohet prokurorit Haznedari: Mos më zini sytë, ashtu i lidhur mori qëndrim gatitu me kokë lart pa ju dridhur qerpiku, jam gati. Në çast dëgjohet kercitja e shkrepjes së armës. Në tokë me fytyrë të gjakosur nga qielli ra ushtar Pëllumb Dush Mirakaj. Colpo di gracia mbi fytyrën e 22-vjecarit u bë nga një tjetër vrasës gjakatar Faik Minarolli. Kufoma e tij u gropos aty pranë në një kodër lëndine duke mos lënë asnjë shenjë gjurme, siç thonë shumë dëshmitarë të këtij akti makabër. E megjithatë Pëllumb Dush Mirakaj sot e kësaj dite nuk është gjetur ku është groposur, pra është pa varrë. Ndërsa vrasësit apo bijte e tyre më kriminel, ecin krenarë e pasurohen duke qënë të sigurt se nuk do ju hyj asnjë gjemb në këmbë. Ja sa e mirë është Demokracia. Nga ana tjetër nënat vazhdojnë të ulërijnë me duar përpara e shikojnë  nga qielli duke ju lutur. O zot merru hakun e fëmijve tanë, tregona ku janë groposur të paktën t'u bëjmë një varr e të shkojmë për ti qarë.  Përderisa mendja paska rrënjë ne vazhdojmë të lotojmë e të presim se një ditë. . .