Daniel Gazulli: Vjeshtë në Lebjanë

Daniel Gàzulli

 

Vjeshtë në Lebjanë

 

– tregim -

 

Broz Zhuba kishte kohë që nuk mblidhej në shtëpi para mesnate. Punët e shumta dikur, tashti pse edhe ishte mësue ta kalonte darkën mes miqësh, kthehej sa me fjetë, po të shoqën, Linën, nuk ndodhi ta gjente ndonjëherë në krevat. Ajo e priste, shikonte televizor, a merrej me punë dore, por pa u kthye Brozi nuk shkonte kurrë me fjetë.

Vitet e para ajo e priste e marakosun. Nuk kishin dalë ende celularët, që të dëgjoheshin, e ai merrte rrugë të largëta, mbrendë e jashtë shteti; dëgjohej përditë se këtë e plaçkitën, atë e vranë, e me zemër të ngrime rrinte deri sa kthehej Brozi. Kishte shumë punë, copë bahej, se nuk kishte lanë gja pa provue, taman ashtu si thuhej në statutin i Shoqnisë së tij “Zhuba 1”, “çdo lloj veprimtarie të lejueme nga ligji”.

Kishte provue Brozi prej shitjes së miellit, tek një televizion lokal, që e hoq qafe shumë shpejt, se i bani ma shumë anmiq se miq, prej shitjes së pllakava e të hidrosanitareve për banjo, tek nafta për në Mal të Zi, kishte ba ortakì me dy grekë prej Janine e me një italian prej Napoli.

Vetëm të djelash nuk tundej prej shtëpie. Nuk dëgjonte as të shoqnonte të shoqën në Meshë. Kam nevojë të pushoj, i thonte, lutu ti edhe për mue.

Mirëpo atë të djelë Lina iu lut si asnjëherë: “Asht dita e emnit të djalit, asht Shën Françesku, një djalë kemi të shkretën, nuk kemi njëzet, eja e të shkojmë t’i lutemi Zotit të na i prihet e mbara në jetë”.

Desh, s’desh, u detyrue të ngrihej e të shkonte me te. “Po pse, kështu do të vish, si del përditë në punë, nuk do të veshish një kostum të mirë”? “Te Zoti shkohet sa ma thjeshtë”, i tha ai me ironi dhe mori dy celularët e i futi në xhep, se, sadoqë e djelë, nuk dihej kush mund t’i telefononte.

Linë Zhuba nuk mungonte asnjë të djelë në Kishë. Vitet e para, kur u rihapën Kishat, ajo shkonte me t’amën, po si vdiq ajo, pikërsiht ato ditë të zeza të marsit 1997, e merrte rrugën vetëm, e rrallë herë edhe me ndonjë fqinje.

Te oborri i Kishës gjetën priftin dhe një të huej.

- Mirë se erdhe Broz! – i tha dom Alfonso entuziast – Sikur ta dije se po të kërkonim. Të të njoh me bashkqytetarin tim: Zotni Sergio Di Lurio – i paraqiti ai një burrë në moshë, mjaft i dobët e i veshun tepër trashë për atë fillim tetori.

Brozit se ku ia kishte kapë veshi emnin e tij, po nuk po kujtohej ku e kur; sidoqoftë u tregue i përzemërt me të. Ndoshta vetë Zoti, tha, më solli sot në Kishë. Ai kishte kohë që i kishte humbë lidhjet me miqtë e tij italianë e secili ankohej se nuk kishte qenë i sinqertë me shokun. Ndoshta ky do të ishte rast i mirë të kapej me ndonjë tregti të leverdisëshme. Natyrisht, do të fliste pak, të shihte një herë çfarë do t’i ofronte ai. Projektet e tij do t’ia bante të njohuna vetëm mbasi të sigurohej se nuk ishte pemë pa kokrra, si kishin qenë shumë italianë të ardhun me dy milionë lireta në xhep vite ma parë e hiqeshin si të ishin pronarë bankash.

- A nuk zbresim e pijmë ndonjë kafe bashkë? Don Alfonson këtu e kemi gjithmonë, do të kemi rast edhe për Meshë – i tha Di Lurio.

Brozit i erdhi me plasë që nuk e kishte marrë makinën, po ja, kishte mendue, të shkrythte pak kambët, kështuqë u detyruan e hynë tek bari i parë ma afër Kishës, që nuk ishte si do të kishte dashtë ai.

- Ka vite që nuk vij këtu, që më 1997. Atëherë kam humbë plot 400 milion lireta kapitale e mallna. Ka qenë vit i mallkuem për të gjithë - vazhdoi Di Lurio.

Po, po, u kujtua Brozi. Ky merrej me tregtim landë druni, panjë, arrë, qershi … Pat ndërtue edhe një Kombinat diku afër Malit të Munellës. Po po, ky asht. Pat probleme atëherë. Rrezikoi edhe ta vrisnin, nuk di si shpëtoi. Ortakun e tij shqiptar thonë se e vrau dashnori i së shoqes, që u ba deputet mandej. Thonë, po një Zot e di.

Broz Zhuba u betue se nuk do ta linte t’i shpëtonte nga dora lehtë. Po sot nuk i duhet dhënë shumë kredi. Ta bisedoj me pader Mario Montanon njëherë, ai asht afarist i lindun, kot ka veshë petkun e klerikut.

Edhe Di Lurio nuk u hap shumë. Përsëriste shpesh se “ndoshta” do të rifillonte ndonjë veprimtari në Shqipni. Shumë shpesh përsëriste “ndoshta”.

Di Lurio shikoi orën, tha se “ndoshta” po përfundonte Mesha, e se nuk donte ta linte të kthehej vetëm “zonja e zotni Zhubës”.

Dolën nga bari dhe u kthyen në oborrin e Kishës.

- Po shihemi mbasdreke – i tha Di Lurio dhe u përshëndetën.

 

*

Brozi kishte vite që e kishte mbledhë veprimtarinë e Shoqnisë. Kishte heqë dorë nga çdo lloj tregtie dhe tashti kishte vetëm një godinë të madhe dykatëshe buzë rrugës nacionale, që të çonte nga Lebjana për në Tiranë. Në katin e parë kishte një repart mobilerie me porosi dhe një bar tepër të madh për sa klientë ndaleshin aty e pinin kafe. Në katin e dytë kishte një sallon të madh mobiljesh, nga dhomat e gjumit, tek tryezat për zyra, nga guzhinat e gatëshme, tek poltrona e karrige të thjeshta. Ishte i gjithi material kinez. Në fillim ia kishte hy me pak frikë asaj pune, sidomos udhëtimet e para për në Pekin, po mandej, pak e nga pak, ishte mësue dhe tashti dërgonte porosi tek agjenti i tij dhe nuk shkonte ma atje. Kishte qenë plot shtatë herë dhe gjithmonë vetëm, se kurrë nuk desh t’i ngatrronte punët e tij me të tjerët.

Ai e priti të shoqën poshtë rrugës dhe nxitoi të bante disa telefonata. Porostiti të ishte bari dritë e të mos mungonte asgja, të pastronin e sistemonin mirë mobilerinë, se do të vinte një i huej “i randësishëm”.

Di Lurio thuhej se nuk i kishte paret e veta, përfaqësonte një Ndërmarrje të madhe mobiljesh në Pezaro, në Itali, një nga më të mëdhatë e më të njohunat në botë. Thuhej se kishte treg në pesë kontinente ajo. Edhe miqtë me peshë i kishte. Në fillim, më 1992, kishte ardhë herë me një deputet, herë me një ministër italian.

Nxori leje për eksportim landë druni, të përpunueme e të papërpunueme, për ndërtimin e Sharrës, apo të Kombinatit, si e quanin atje rrazë Munellës.

Brozi porostiti edhe darkën “Te Marjana”, si i thonin restorantit në Rezervat të Gjuetisë, gic të pjekur dhe prodhime deti si fillim, kurse venën e mori tek Kuvendi i Murgeshave në Ballanë. U kishte ba sa e sa shërbime, ia kishin borxh një arkë venë të mirë italiane. S’ka si vena e murgeshave, thonin ata që ishin njohës të mirë, se ai për vete pëlqente një gotë raki.

Ndërsa po pinte kafen mbas drekës me Linën, i telefonoi pader Mario Montanos.

- Pader, nuk di a e ke marrë vesht. Këtu asht njëfarë Sergio Di Lurio.

Frati qeshi.

- Ai nuk asht “njëfarë Sergio di Lurio”, Broz. Asht kunati i Giovanni Falco, i Mobilerisë “Falco”, nga më të mëdhatë në botë. Asht vëllaj i së shoqes dhe emisar i tij. E gjen kudo në botë, në Brazil, në Finlandë, në Japoni. E quajnë ambasadori i “Falco-s”.

- Falemderit, pader – i tha ai dhe u përshëndetën. Nuk e quejti të nevojëshme ta pyeste ma shumë.

Si e kishin lanë me fjalë, shkoi të merrte Di Lurion te Kisha. E priti don Alfonso. E pyeti nëse e kishte numurin e tij të telefonit dhe kur mori vesht se edhe Brozi e kishte, si kishte edhe don Alfonso numurin e celularit të tij, u uroj rrugë të mbarë.

Makina mori rrugën krysore, ate që të çonte drejt Tiranës, po mbas pesë minutash u ndal para një godine dykatëshe, ende e pa sovatueme, gjithë atë hapsinë përpara e anash, sa një gjysë fushe futbolli secila anë, lanë mbas dore.

Kur zbritën prej makine, Brozi u ndal pak e iu drejtua Di Lurios:

- Ende nuk kam pasë kohë të merrem me te,  – i tha ai tue i hedhë vështrimin tokës para godinës së Shoqnisë “Zhuba 1”, - po projekti asht i bukur, ma ka skicue një arkitekt austriak.

- Në fillim puna, – tha Di Lurio – mandej mjediset e bukura.

- Asht koha për një kafe – i tha Brozi dhe u drejtuen për nga bari.

- Po, po, me kënaqësi.

Brozi e dinte se italianëve nuk u pëlqente të rrinin shumë në bar, ashtu si banin shqiptarët. Ata edhe bisedat e punës pëlqenin t’i banin ndërsa ecnin, ose nëpër zyra, jo në bar, si ishte zakon këtu. Prandaj edhe sa pinë kafet, (sum e mir – tha Di Lurio shqip) kaluen në repartin e mobilerisë. Di Lurio shikonte, prekte, kalonte ma tej dhe nuk bante pyetje. Ndejen jo pak në mobileri, po me folë rrallë herë e thanë ndonjë fjalë.

Mandej u ngjitën në katin e dytë dhe po shikonin mobiljet që ishin në shitje. Të bukura, tha Di Luria, shumë të bukura. Pak ma vonë ai tha se këtyne mobiljeve u mungon fare pak për të qenë të shkelqyeshme.

Di Lurio u ul në një poltronë pranë një tryeze mesi, e vogël, por e punueme me shije, kështuqë edhe Brozit iu desh të ulej në poltronën tjetër, jo krejt përballë, pak skiç me atë të Di Lurios.

- E di çfarë u mungon këtyne mobiljeve, zotni Zhuba? Një rimeso e thjeshtë, shumë e thjeshtë, por edhe poaq e bukur, që gjendet në Brazil me çmim të arsyeshëm dhe që mund të ngjitet përsosmënisht mbi çdo lloj materiali, sepse tashma ka landë ngjitëse kimike, që sikur i shkrijnë dy materialet njënin me tjetrin. Landa kineze mund të punohet lehtë dhe bukur, po i mungon pikërisht ai shkelqim i nevojshëm i një mobiljeje si motit e që të len përshtypjen e metalit të derdhun, si në Mesjetë. Se atëherë edhe mobiljet i punonin si skulpturat, të gdhenduna e si të derdhuna. Tashti ato janë shumë të kërkueme përsëri, janë në modë, si thuhet.

Brozi nuk foli. Ai desh ta linte tjetrin ta çonte mendimin deri në fund, t’i fliste edhe për çmimet, për diferencën në kosto, për tregjet.

- Asht ma e vështirë ta bash solide një mobilje me material të tillë, kinez, si thoni ju, se sa kur e përpunon me rimeso Brazili. Kostoja? Nuk asht ndonjë gja e madhe. Po të arrihet të realizohet një sasi e konsiderueshme prodhimi, atëherë kostoja rritet fare pak. Dhe tregje ka plot, jo vetëm në Shqipni, por edhe në të gjithë vendet e Lindjes. Rusët, bie fjala, e pëlqejnë mjaft këte lloj mobilje. Natyrisht, ato do të mbanin marken “Falco”, jo e kuptoni sa i randësishem do të ishte një emën i tillë.

Ashtu si ishte ulë papritë, ashtu edhe u ngrit. U ndal para një guzhine të plotë dhe shikoi çmimin.

- Sa do të ishte në Euro? – pyeti ai.

- Rreth 1600 – i tha Brozi.

- Mund të më thoni, sa asht kostoja, nëse nuk ma merrni se po e teproj?

- Transporti nga Kina nuk kushton pak – tha Brozi – Derdhjet që bajmë atje qarkullojnë ngadalë. Fitimi nuk sigurohet te ky lloj mobiljesh. Mue më interesojnë ma shumë ato për zyra dhe institucione të mëdha. Një gushinë e tillë? Ndoshta nuk jam i sigurtë, po më kushton ndoshta edhe 1200 Euro.

Di Lurio u mendua pak, ndoshta po bante kalkulime të reja.

- Le ta zamë se do të shkonte 1400 Euro. Po të llogarisim edhe transportin, se në Lindje asht mirë që mobiljet t’u dorëzohen gjithmonë në vend, do të shkonte 1560-1580 Euro. Një guzhinë e tillë në Moskë mund të shitet mbi 3000 euro. Natyrisht, duhen zbritë jo më pak se 400 euro për nëpunësit e atjeshëm. Njëmijë euro fitim neto do të ishte minimum. Në tregun rus mund të shiten edhe 10000-12000 në vit.

Kishin kalue pa u kuptue ma se dy orë dhe kishte ardhë koha të shkonin “Te Marjana”.

 

*

Broz Zhuba i tha të birit në telefon t’ia linte ndonjë shoku palestrën dhe të vinte bashkë me të amën.

Rrallë herë  e merrte Linën, joqë edhe ajo vetë nuk kishte dëshirë të rrinte në shoqni të të shoqit, sepse, mbasi pinin pak, flisnin mbarë e mbrapsht e kjo e bezdiste.

Kur arrijtën “Te Marjana”, Lina disi u çlirue, se gjet aty edhe dom Alfonsin.

Kur sollën gicin e pjekun, si filluen me thika e pirunj, dom Alfonsi i pari përdori duert e atëherë filluen edhe të tjerët të përlyheshin me yndyrë derri.

Si boshatisën shishet e para të venës dhe e kishin ngopë barkun mirë, biseda u shtrue, se e mori fjalën Di Lurio, që kishte folë ma pak se të gjithë deri atëherë.

- Nuk do të bajmë asnjë kontratë – iu drejtua ai Brozit – Si fillim, do të të sjell një makinë me rimeso dhe ngjitës special nga magazinat tona, sidhe një mjeshtër që të mësojë djemtë që punojnë me ty. Nuk duem asnjë shpërblim për mallin. Edhe specialistin tonë do ta paguejmë na. Ti do të përballosh vetëm shpenzimet doganore e problemet tjera me Autoritet Shqiptare.

- Ah, - foli me antuziasem dom Alfonsi – atëherë na sonte po festojmë fillimin e një bashkpunimi të randësishem në mes një afaristi të squet shqiptar dhe “Falco”-s! Dhe, i dashun Sergio, i thoni Presidentit, se tek zotni Zhuba jo do të gjeni atë që ju mungon ju: njeriun e guximshëm dhe të veprimit. Nuk mund të kishte një kombinim ma të mirë.

- Atëherë, mbasi edhe dom Alfonsi na e dha bekimin, - tha me gjysëm shakaje Brozi – le ta ngremë gotën për fillimin e bashkpunimit tonë!

Ata thanë të gjithë “Gëzuar!”, “Gëzuar”, sepse siç dukej, këtë urim shqiptar e dinte me kohë edhe Di Lurio.

Kur u kthyen në shtëpi, Brozi u drejtue të tijëve:

- Si thoni, shkoi gjithçka mirë?

Lina po shikonte çfarë do të thonte Çesku, që në vend të përgjigjes për pyetjen e të atit, tha se ndoshta kishte pi diçka ma shumë se zakonisht e do të shkonte të finte.

 

*

Lina u ngrit si gjithmonë e para që t’i piqte kafen Brozit, se kafen e një gotë raki, ai i donte t’i pinte çdo mëngjes, ngadalë, pa u ngritë nga krevati. Të gjitha ia bante hallall ajo, po të paktën të mos ia bante me tym duhani dhomën e gjumit. Kurse ai, bashkë me kafen  e gotën e rakisë, pinte dy-tri cigare rresht deri sa ngrihej.

Atë ditë ishte ngritë shpejt edhe Çesku. Ai nuk priti as të përshëndetej me të atin, po doli ta pinte kafen përjashta, në bar, si bante tashma çdo mëngjes, me miqtë e tij.

Lina shkoi e i tha Brozit se Çesku kishte dalë pa e përshëndetë të atin. Kjo nuk ndodhte kurrë: po të dilte i pari Brozi, ai shkonte në dhomën  e djalit dhe e përshëndeste para se të dilte, le të ishte edhe gjashtë e mëngjesit; po të dilte i pari Çesku, si ndodhte të djelave, ai nuk largohej asnjëherë pa shkue në dhomën e prindëve e të përshëndeste të atin, që ishte ende në krevat e pinte kafe e raki. Po Brozi nuk pat kohë të reagonte për çka i tha e shoqja, se i ra telefoni.

Lina priti mos po reagonte i shoqi për sa i kishte thanë për Çeskun, por ai as e pat mendjen aty, u ngrit nga krevati dhe shkoi në banjë.

Brozi e dinte se italianët zgjohen pak më vonë se na, po atë ditë ishte gabue. Kur arrijti te qela ku banonte dom Alfonsi, ai e gjet Di Lurion tek shëtiste, dhe si i uruen njëni tjetrit mirëdita, Di Lurio i propozoi të ktheheshin edhe një herë tek selia e “Zhuba 1”. Hipën të dy në makinën e Brozit dhe mbas pak minutash u gjendën atje.

Di Lurio, sa zbriti nga makina, iu suall rreth e rreth gjithë godinës, dhe kur u gjenden përsëri tek dera e mobilerisë, pyeti Brozin:

- Ka shumë vështirësi që të mund të nxirret leje për ndërtimin e të paktën dyfishin e godinës egzistuese?

- Asnjë vështirësi. Unë e kam pasë parasyshë edhe këte kur mora lejen e ndërtimit. Projekti i miratuem asht pothuej për trefishin e kësaj sipërfaqeje, por u mjaftova me kaq, sepse tashti për tashti nuk më duhej ma shumë e ndërkohë shpenzova jo pak t’i blija një palestër të mirë djalit, që ishte në prag të mbarimit të studimeve, sepse nuk due ta kem ortak në punën time.

Di Lurio buzëqeshi.

 

*

Nuk kishte kalue as një muej nga ajo e djelë e bekueme e ditës së Shën Fraçeskut, kur makinat e para, katër tir të porsaardhë nga Pezaro, të paisun posaçërisht për transportin e mobiljeve, u nisën nga Lebjana për në Bullgari ku do të ishte edhe ndalesa e parë e prodhimeve të reja Zhuba – Falco, por që etiketue ishin thjeshtë “Falco” – Pesaro – Made in Italy.

Broz Zhuba tashti kthehej edhe më rrallë në shtëpi. Kishte shkue edhe Çesku nja dy herë atje të shikonte ç’bahej në mobilieri. Kishte shtangë nga ajo që kishte pa: më një anë reparti plot, dymbëdhjetë mjeshtra që punonin shpatull me shpatull, sa nuk kishe ku të lëvizje, më anë tjetër ata të “Jezerca” sh.p.k., që kishin fillue me vrull ndërtimin e një reparti poaq të madh sa ai i pari dhe përshtatjen e gjysmës së barit në mobileri. Atje tashti ishte një kantier i vërtetë. Si ndërtimin, ashtu edhe punët në mobileri i drejtonin dy specialistë italianë.

Një mbasdreke vonë, ai i telefonoi të atit.

- Ba, si thue, hamë darkë bashkë sonte?

Brozi nuk i ishte përgjegjë menjëherë. Mandej e pyeti thjeshtë:

- Ku?

- Ku të duesh – i tha i biri.

Brozi e dinte se të birit nuk i pëlqente në kënetë, “Te Marjana”, ku mblidhej ma shpesh i ati me miqë, prandaj i tha:

- Mirë, shihemi në tetë tek “Fazani”.

Si mbyllen telefonin që të dy, Çesku u pendue. Kishte frikë se nuk do të mund t’i thonte të atit atë që donte t’i thonte, që të mbyllte Palestrën e të vinte të punonte edhe ai tek Mobileria. Askush nuk i kishte thanë nga vinin gjithë ato pare për mallin që arrinte çdo dy ditë nga Italia, për makinat e reja që kishin arrijtë, për përballimin e atij shpenzimi aq të madh në zgjanimin e godinës “Zhuba 1” aty buzë rrugës nacionale.

E vonoi pak nisjen, kështuqë të atin e gjeti me një gotë raki përpara, krejt në anë të restorant “Fazani”.

Kamarjerja erdhi menjëherë, sa arrijti Çesku. Porositën gati shpërfillës për ato që po kërkonin.

Kamarjerja solli shumë shpejt një shishe birrë për Çeskun, ia mbushi ajo gotën përgjysëm, dhe babë e bir i tokën pa thanë asnjë falë.

- Them ta japim me qira Palestrën – foli mbas pak Çesku.

Brozi e kishte kuptue mirë se biseda me të birin do të ishte e vështirë, por krejt të tjera gjana i kishin shkue nëpër mend, prandaj edhe e pyeti menjëherë :

- Pse, nuk të pëlqen të punosh aty?! Ti sikur e kishe me shumë pasion?

- Jo, nuk asht se nuk më pëlqen. Por … due të punoj në Mobileri.

U shikuen gjatë sy për sy.

- Çfarë mendon se mund të bash aty? – e pyeti Brozi tue mendue se nuk do të ishte mirë ta kundërshtonte menjëherë.

- Nuk e di. Nuk e kam mendue. Po mendoj se duhet të jem i pranishem aty.

Fjalët e fundit i kishte theksue në mënyrë të veçantë.

Brozi përsëri nuk nxitoi të fliste. E kishte kuptue se nuk do ta kishte lehtë ta bante të hiqte dorë nga kjo ide.

- Duhet marrë edhe mendimi i “Falco” – tha ai. - Ata tashma kanë gjashtëdhjetëpërqindë të kuotave të kapitalit.

- Si, si?! – gati bërtiti djali – Gjashtëdhjetëpërqindë?! Dhe në shtëpinë tonë nuk di njeri asgja?!

- Unë nuk kam dashtë t’ju përzjej kurrë në punët e mia, prandaj nuk ua kam thanë. Mos harro se ato i blenë gjashtëdhjetëpërqindë të kuotave me shtatë fishin e vlerës së vërtetë. Na tashti kemi një shumë të mirë më një anë, për çdo rast …

- Na nuk jemi të mitun, që të mos na merret mendimi!

Çesku u ngrit dhe doli me rrembim. I ati thirri kamarjeren, po jo se nxitoi shumë. Nuk donte ta arrinte.

 

*

Në krye të javës, me kërkesën e Adminsitratorit, që ishte gjithësesi përsëri Broz Zhuba, u mblodh Asamblea e Jashtëzakoshme e Shoqnisë «Zhuba 1». Asnjëni nga ortakët nuk kishte dashtë të përfaqësohej me prokurë, prandaj kishte ardhë edhe Gianmauro Falco vetë, pronar e President i «Falco» S.a. dhe aksioneri kryesor i Shoqnisë së përbashkët italo-shqipatre «Zhuba 1». Në atë mbledhje kishin thirrë edhe Françesk Zhubën, që u mat disa herë të mos shkonte. Që atë mbramje te “Fazani” ata i ishin shmangë njëni tjetrin dhe nuk kishin shkëmbye ma një fjalë.

Edhe kësaj herë Çesku nuk shkoi ndër të parët, joqë i gjet të gjithë aty. U befasue kur mori vesht se njëni prej ortakëve ishte Dario Meloni, senatori, që kishte arrijtë në Rinas me avion të posaçëm bashkë me Ginamauro Falcon. Si njëni edhe tjetri e pritën ngrohtë e me shumë mirësjellje «djalin e zotit Zhuba».

Mbledhjen, natyrisht, e hapi Brozi, si Administrator që kishte thirrë këte Asamblea të Jashtëzakonshem. Mirëpo e ndërpreu i biri menjëherë.

- Më falni, po së pari unë dua të di me ç’cilësi jam këtu? Nëse jam në cilësinë “e dajlit të zotni Zhuba”, më lejoni të largohem pa fillue mbledhja.

Ndërhyni dom Alfonso, që, sigurisht, aty ishte në cilësinë e përkthyesit.

- Mos u nxito, Çesk – iu drejtue ai buzëgaz. – Ortakët janë marrë vesht paraprakisht nëpërmjet korrispondencës e-mail, por edhe në biseda direkte, për një rishpërndarje të kuotave. Në këte rishpërndarje do të kesh edhe ti pjesën tande, do me thane, do të jesh edhe ti ortak.

Broz Zhuba u verdh, megjithate desh të rimerrte fjalën, po përsëri e ndërpreu i biri:

- Unë do t’Ju lutesha, dom Alfonso, të përktheni ato që thash dhe ato që do të them para fillimit të protokolluem të kësaj mbledhje, meqë e keni pa me vend ta bani “në familje”, pa praninë e noterit.

Dom Alfonso përktheu për Melonin, Falcon dhe Di Lurion sa kishte thanë Françesku ma parë, ashtu edhe fjalët e tij të fundit.

- Le ta dëgjojmë, pse jo – foli mernjëherë Meloni - Të rijtë kanë shpesh herë ide shumë ma interessante se na ma të vjetrit.

Broz Zhuba e kishte ulë kryet dhe nuk shikonte asnjënin.

- Para se të bahet rishpërndarja e kuotave, duhet të bahet rivlerësimi real i posedimit të tyne. Kam dëgjue zotni Di Luria se keni ble me shtatë fishin e çmimit pjesën e kuotave, që sot disponon pala italiane, nuk më intereson nga sa kuota secili. Kjo nuk asht e vërtetë. Të dhanat e bilancit janë fiktive, si kudo në botë. Mbi të gjitha nuk asht marrë parasyshë rivlerësimi real i truellit, që sot asht dymbëdhjetë herë ma i madh nga sa asht ble më 1996. Nga përllogaritjet del se pala shqiptare duhet të posedonte 72 përqindë të kuotave, jo 40 %. Nëse këto raporte duhet të rishikohen, atëherë pala italiane duhet të blejë edhe 23 % të kuotave reale, të zbresë në 49 %  të kuotave të kapitalit, kurse rishpërndamja të bahet vetëm mbas këtyne rillogaritjeve. Më falni, po besoj se zotni Di Lurio Ju ka thanë se edhe unë jam ekonomist, i porsadiplomuem vërtetë, por diçka marr vesht.

Të pranishmit kishin shtangë. Dom Alfonso përkthente mbas çdo fraze, pse edhe Françesku fliste ngadalë, dhe ata, te tre, buzëqeshnin, po nuk ishte e vështirë të kuptoje se kishin shtangë, sidomos i ati.

- Krejt mirë, - foli Falco, - të thërrasim ekspertët tanë e të rishikojnë vlerat reale, pastaj mblidhemi. Jo që unë do të kisha një propozim: përse të mos vinte zotni Zhuba „junior“ në Itali, të diskutonte me ekspertët tanë e me këte rast të vizitonte edhe Italinë?

- Ide e shkëlqyeshme! – u nxitue të shprehej dom Alfonso italisht, sepse e dinte që as Brozi, aq më pak Françesku, kishin nevojë për përkthim.

U ra dakort në parim që kjo të ishte një seancë diskutimesh të lira dhe „shumë të përzemërta“, si e përsëriti disa herë Meloni, e jo një Asamble e Jashtëzakonshme.

Në të vërtetë ata që folën ishin ata të palës italiane, se Brozi nuk hapi gojë, kurse Çesku mendoi të fliste sa më pak dhe vetëm kur të ishte e domosdoshme. Çfarë kishte për të thanë ai e kishte thanë dhe nuk pranoi të vihej ma në diskutim veç se në nivel ekspertësh, kot lodheshin ta drejtonin në hulli të tyne.

Mirëpo ata kambëngulnin që bisedat të vazhdonin në Itali, dhe Çesku, ndoshta i shtymë nga krenaria e të riut, tha më në fund:

- Në Itali? Pse jo?!

Ata u ndanë  shpejt, se senator Meloni kishte disa takime të randësishme në Tiranë, takime të nivelit të naltë, si tha ai, e me të do të ishte edhe Gianmauro Falco.

Çesku nuk u kthye gjithë ditën në shtëpi, por edhe kur erdh, mjaft vonë, i tha së amës se kishte ngranë dhe shkoi të flinte. Ai nuk desh të diskutonte asgja me të atin.

Të nesërmën në mëngjes u ngrit shumë heret dhe u tha prindëve, që i gjet të dy në guzhinë (atë ditë Brozi nuk po e pinte kafen në krevat), se do të shkonte në Tiranë.

- Në Tiran?! Përse?! – pyeti i shqetësuem Brozi.

- Kam një takim me profesor Mentor Ohrin – tha dhe doli pa pritë pyetje të tjera.

Po Brozi e mori me mend përse do ta takonte udhëhqesin e tij të diplomës. Edhe sikur të mos kishte dalë ashtu me nxitim, nuk do t’i kishte ba pyetje të tjera.

 

*

Në Aeroportin e Bolonjës e priste Di Lurio. Ishte me të edhe një djalë i ri. E quenin Ferdinando, apo Nando, thjeshtë, Nando Maggione.

Ishin marrë vesht me telefon se ai do të flinte në hotel dhe, sado që Di Luria nguli kambë tue i thanë se “ç’kuptim ka të shkosh në hotel, kur ne kemi shtëpia me hektarë”; ai zuni vend në një nga hotelet ma të bukur, aty buzë detit.

Nando e ftoi të shkonin në diskotekë në Gabice e Çesku nuk kundërshtoi. Ishte kureshtar të shihte një diskotekë të mirëfilltë, jo si ato kantinat në Tiranë.

Nuk kishte kalue shumë dhe ai e kuptoi se po e tepronte. Si më erdhi kështu gjithë kjo hare? – po mendonte. Mos … më kanë hedhë ndonjë drogë? … Jo, do ta kisha kuptue. Ndoshta muzika, këto vajza të bukura e të harbueme, sidomos dy prej tyne, që nuk iu ndanë, shoqe të Nandos, thonin.

Sidoqoftë, ai në hotel u kthye, por të nesërmen në mëngjes. Nuk e mbante mend kur e kishte kthye Nando dhe një mik i tij.

Çesku kërkoi që, mundësisht, takimi me ekspertët kontabël të shtyhej për të nesërmen në mëngjes.

Ndjehej i lodhun, jo në gjendje për punë, që kërkonte përqendrim dhe kthjelltësi mendjeje.

E vetmja punë që bani, ishte të kontrollonte nëse i kishte në çantë shënimet dhe përllogaritjet që kishte ba me profesor Mentorin.

Nando atë mbasdreke e atë darkë foli pak, bante punën e shoferit dhe paguente kudo që shkonin, por për ta trajtue e trajtonte me shumë respekt, taman në rolin e „bosit“. Dhe kudo që shkonin do të gjenin vajza të bukura e ngacmuese, po Çesku  nuk u hutue prej tyne, edhe pse ua kthente pa u marakosë shumë për takt.

Në darkë ishte i ftuem tek Falco, kështuqë erdhi dhe e takoi Di Lurio dhe u kujdes për çdo detaj, deri për veshjen, për çorapët që nuk shkonin për një darkë të nivelit të tillë, por që ai kishte marrë masa edhe për këte, për parfumin, se zonjat janë shumë të ndjeshme ç’parfum përdor, sa e bezdisi Çeskun.

Di Lurio u largua rreth orës shtatë të mbramjes dhe i tha se do të vinte Nando ta merrte në 19:45.

I tha Nandos të mos nxitonte, se ishin shpejt, edhe pse në të vërtetë ora ishte tetë pa pesë minuta dhe po përshkonte nëpër mend çfarë do të bante e çfarë nuk do të bante. Ndër ato që nuk do të bante ishte, sigurisht, të mos pinte, ose të pinte sa ma pak.

Mbas tij arrijti vetëm senator Meloni me të shoqen dhe të bijën.

Iu desh shumë kohë të orientohej cili ishte ky e cili ai tjetri, se salla ishte plot, pothuaj dyzet vetë, po ia kujtonte e shoqja e Gianmauro Falco, motra e Di Lurios.

Pak nga pak ata filluen të largoheshin, se kishte kalue mesnata. Pikërisht atëherë iu afruen dy prej të ftuemëve, që nuk e kishte marrë vesht cilët ishin gjatë darkës.

Njëni prej tyre, ai ma i riu, ndoshta dyzetvjeçar, i tha se do të shiheheshin përsëri nesër dhe e falnderoi për materialin që u kishte dërgue me e-mail. I thanë se ishte shumë i qartë, kështuqë nesër do të na duhet fare pak kohë për t’u marrë vesht. Atëherë Çesku e kuptoi se ata ishin ekspertët e Shoqnisë „Falco“ dhe mbas pak vendosi të largohej edhe ai, se donte të shkonte të pushonte.

 

*

Takimi, ashtu si i kishin thanë ekspertët që një natë më parë, zgjati vërtetë fare pak. Ata kishin përgatitë me kohë të gjitha tabelat e nevojëshme, kishin ba përllogaritjet, e binden se vlera reale e kuotave që duhej të posedonte pala shqiptare ishte realisht jo 72 %, por vetëm 63,87 %. Sa u përket blemjeve, transferimeve, raporteve etj., ata i thanë se këto janë çashtje që u takojnë z. Falco dhe z. Zhuba (nuk e cilësuen “segnor” apo “junior”, siç e kishin ba zakon t’i dallonin).

Në orën trembëdhjetë Nando e dërgoi jashtë qytetit, në një vend shumë të bukur e të qetë, ku e priste vetëm z. Falco.

U shtruen të hanin drekë vetëm ata të dy, nuk ishte senatori, nuk ishte as Di Luria, Nando jo jo; ai kishte zanë një tryzë bukur larg tyne.

Falco i tha se ishte gati të blinte 14,87 % të aksioneve dhe se raporti në mes tre ortakëve italianë dhe dy ortakëve shiptarë do të ishte 51 % me 49 %.

- Ortakëve shqiptarë? – e pyeti Çesku.

- Po. Ortakëve shqiptarë. Porsa bisedova me z. Zhuba në telefon dhe ai asht dakort të mbajë 24 % të kuotave për vete, 25 % do t’i keni Ju, 6 % Di Lurio, 5 % senator Meloni dhe 40 % unë. Administrator, si u morem vesh me baben Tuej, do të jeni Ju.

Çesku nuk dha asnjë mendim. Ai i telefonoi të atit në prani të z. Falco, folen, natyrisht shqip, po ma mirë me thanë, foli Brozi, se Çesku vetëm ndonjë pyetje i bante. I ati e mbylli bisedën se të gjitha këto i kishte bisedue me “bariun” dhe se këto ishin edhe mendimet e tij.

Çesku e dinte se “bariu” ishte padre Mario Montano.

Fliste rrallë e tek Falco, kurse Çesku ishte tretë në mendime e nuk u jepte dot përgjigje asnjënes nga mijra pyetjeve që i lindën.

Mori përsëri të atin në telefon.

- Si ka mundësi që edhe “bariu” të jetë i ktij mendimi?

- Ta them kur të kthehesh. Vetëm kur të kthehesh.

Ai e mbylli telefonin dhe filloi të fliste me të rrallë me Falcon për gjana të parandësishme.

Kur erdhen kafet, Falco i tha:

- Tue qenë se janë këtu ma shumë se ¾ e kuotave, si thoni, të bajmë Mbledhjen e Jashtëzakonshme të Asamblesë, një mbledhje të shkurtë, sepse praktikisht do të kemi vendosë gjithçka paraprakisht na të dy?

Çesku tundi kryet në shenj mohimi.

- Më duhet të kthehem ma parë në Shqipni. Mandej, mbas dy-tri ditësh, kthehem, e bajmë edhe këtu mbledhjen, nëse ju nuk keni mundësi të vini. Por ma parë më duhet të kthehem doemos në Shqipni.

 

*

Çesku i kishte telefonue një shoku të tij të dilte e ta merrte në Aeroport, por kur arrijti atje, gjeti të atin dhe pader Mario Montanon.

Hipen në makinë dhe u nisen drejt Lebjanës.

Në timon ishte Brozi. Pothuej se nuk e kishte pyetë për asgja të birin as në Aeroport, as kur hipen në makinë.

E mori fjalën pader Montano.

- Dëgjo, Çesk. Ata kanë mbështetjen e Qevrisë shqipare dhe nuk kishin pse të pranonin asnjë kompromis. Ligjërisht qendron kontrata e parë në mes Brozit dhe Di Lurios. Për fat që Di Lurio ka përvojën e vitit 1997 dhe i trembej një shkatrrimi të mundshëm, ashtu edhe ndonjë akti edhe ma të randë, përndrysh nuk do të kishin ba asnjë lëshim. Përqindjet nuk kanë randësi. Fitimi Juej do të jetë disa herë ma i madh se ai që siguronte Brozi deri më sot. E randësishme asht që ata pranuen që Administrator të jesh ti. U zmbrapsën mbas kambguljes së Brozit, që i çuditi. Të takon ty tashti ta hedhish vallën. E di se nuk do ta kesh të lehtë. Po Di Lurio të ka frikë, kjo nuk asht pak.

- Ndoshta po e teproj, pader Mario. Ju e dini në ç’nivele shtetnore do të kishin mbështetje ata?

- Jo do të kishin, Çesk. Ata kanë mbështetje në nivelet ma të nalta. Dikush “në nivelet ma të nalta” mori si dhuratë 5 % të kuotava në një shoqni të Melonit në Turqi. Si kompensim Meloni mori 5 % të kuotave në “Zhuba 1”, që asht sa trefishi i kuotave që i dhuroi shtetarit tuej.

- Padre, më falni për pafytyrësinë, ju do të pranonit ndonjë kuotë të kapitalit të shoqnisë nga unë dhe baba?

- Unë erdha me tjetër mision këtu, biri im. Desha të isha bariu i juej shpirtnor. Po nga një herë më asht dashtë ta mbroj grigjën edhe nga ujqit e përtejdetit. Ky asht një rast. Edhe kjo punë ban pjesë në misionin tim.

Kjo asht kuota e kapitalit tim.