Poezi nga Neki Lulaj

Neki Lulaj

LIS SHEKULLI

Shekulli e mbëltoi lisin

Duke ikur

Dhe e ujiti

Me lotin e dëshprimeve

Mbi lëmashkun e urrejtjes

Me frymëmarrjen e vuajtjeve.

E lisi i urrejtjes

Homofobike

Mëria

Ndaj të tjerëve

Ka rritur shtatin

E xhelozisë

Deri mbi qiell

E hijen e ka lëshuar

Aq të madhe

Dhe aq të gjerë.

Zogut hyjnor

I duhet

Një shekull drite

Me bekime biblike

Që të kalojë

Në anën tjetër të planetit

Për ta zbutur urrejtjen

E këtyre dekadave

Të strukura në kotarin

E mijëvjeçarit të dashurisë.

MALL PRINDI

Motet i matëm

Me masën e përmallimit

Ndarja tërmet

I pa dëshirueshëm

Me lot

U mbushën lumenjtë

Me shijen e padurimit

Për ta përkëdhekur

E kërkuam muzën.

Takimet e përsëritura

Me padurim i pritëm

Fjalët nëpër ajër

Vetëtimë jete -

Fluturim e bubullimë

Ëndrrat e rinisë

Na i grabit pleqëria

I mashtron parajsa

Që kurrë mos të thonë

Se na kaploi gjumi.

DERA E HAPUR

Fytyrë rrudhur

Si harta e trojeve

Të mikpritjes

E ballin me rrudha

Si shkallët e qiellit

Derën e kullës dardane

E lente të hapur

Duke shpresuar

Se një natë

Do të kthehet Ylberi.

Të kthehet nga robëria

Nata s`ka ispatë

Nuk i qet dëshimtarët

I mban të ngujuar

Në kthetrat e mëkatit

Që falet e s’falet.

Shtretërit e shtruar

Mbrëmejeve të vona

Ne odë të burrave

Postaqi, jastëqe e jorganë

Erëtimë jargavanësh

Tejmatanë dritaresh

Murmurimë mes dhembëve

Derën e hapur

Le te kthehet

I miri i babes!

Lodhja nuk ka vade

Mikpritja nuk ka lodhje

Le të pushojë thot baba

Ne shtratin e shtruar

Me bekimin

E zanave të shtëpisë.

Plaku fytyrë rrudhur

Si harta e trojeve

Të shkëputura

Nga trungu i Atdheut

E ballin si shkallë qielli

Deri në vdekje

E shtroi shtratin

E Ylberi nuk u kthye

Ta bëjë gjumin sërish

Në shtratin e babës.