Faleminderit

Bedri Tahiri: Im gjysh, Tahiri

E shtune, 04.02.2012, 09:05 PM

Shpalime historike

Im gjysh, Tahiri

N?se n? let?rsi nuk hyn dhe jeta jote, at?her? ti nuk di ç’t? shkruash.

(Drit?ro Agolli)

Nga Bedri TAHIRI

Im gjysh, Tahiri, paraqet histori në vete. Po, po, ore t? keqen v?llai, histori e shkuar historis?. Edhe pse nuk pata fat ta njihja e ta mbaja mend p?r t? gjall?, më la pa i mbushur dy vjet t? plota, për të mësova shumë e shum?. Siç më tregonin të tjerët më vonë, ai më kishte dashur aq shumë saq? e zinte gjumi mbi kaptellin e djepit tim, t? zbukuruar me rruaza ngjyr? qielli e me dh?mbin e ujkut, mjete p?r ta luftuar syrin e keq, duke më përkundur e duke më nanurisur këngë të ndryshme trimërie. Këngën e Ahmet Delisë dhe at? të Azem Galicës i kishte pasur n? maje t? gjuh?s si hoxha shehadetin. At?, madje, e pata edhe nun, m? pag?zoi me emrin q? i flinte n? shpirt.

Trung i lasht? trim?rie, urt?sie e bujarie

Tahiri kishte ardhur n? k?t? bot? në janarin e eg?r e me bor?n deri mbi çati t? vitit 1894. Galica e tij asokohe num?ronte hiç m? shum? s? shtat? sht?pi t? vogla p?rdhese, strukur tek k?mb?t e Suk?s s? Madhe, bri K?rshit t? Hutit. Qe i biri i Shaban Tahirit, kryeplakut galicas, i cili shquhej për urtësi, burrëri, trim?ri e bujari. Oxhaku i Shaban Tahirit qe b?r? i njohur në gjithë Drenicën heroike a emri i kishte vajtur edhe m? larg.

Rr?nj?t gjenealogjike t? kësaj familjeje, sigurisht, duhet t? shkojn? edhe m? tej n? mug?tirat e historis?, por t? gjitha rr?fimet e m? t? moshuar?ve ndaleshin e p?rfundonin pik?risht te Tahiri i parë, i cili kishte tre djem: Halitin, Selmanin (i shp?rngulur n? Rashinc? t? Shtimes) dhe Tahirin. Edhe Tahiri i dyt? pati tre djem: Jonuzin, Xhemën dhe Shabanin. Jonuzi pati vet?m nj? vajz?, Hanifen, t? martuar n? Vllahi t? Shal?s s? Bajgor?s, Xhema nj? djal? e dy vajza, Kamerin, Hat?n e Shot?n, kurse Shabani tre djem e dy vajza: Smailin, Tahirin, Qerimin, Hamiden dhe Zoj?n.

Nuk thuhet kot: dardha bie n?n dardh?. Rrug?s s? mbar?sis?, trasuar nga t? par?t, kishte ecur edhe Shabani, i cili trash?goi nj? pasuri t? madhe pronash, si ara, livadhe, kullosa e male dhe mbi 150 copë krerë bagëti. Dhitë dhe delet e tij vargoheshin që nga oborri i shtëpisë e deri në krye të Drumit, në Breg, siç e quajnë vendësit vargmalin nga ana verilindore q? katundit i q?ndron mbi kok? si kuror? nus?rie. Në odën e tij prej guri, punuar nga mjesht?r t? njohur dibran?, gjenin sofrën shtruar, natën e ditën, të gjithë: miqtë e dashamirët, lypsarët e skamnorët, udhëtarët e nevojtarët, trimat e luftëtarët.

Ky burr? babaxhan e sederli i pashoq me gruan e par? nga Syrigana, q? i vdiq pa e mbushur motin, pati vet?m nj? vajz?, Hamiden, kurse p?r s? dyti qe martuar me Zyhër Perçukun nga Cecelia dhe patën tre djem: Smajlin, Tahirin e Qerimin dhe nj? vajz?: Zojën.

Nga Galica n? Galici

Mirëpo, Tahiri veçohej prej të tjerëve. Ai, në vend të shatit e parmendës, parapëlqente pushkën, atin dhe vizitat nëpër miq e n?p?r shokë. I pëlqente të bënte edhe punë të rrezikshme e të ndaluara, merrej me tregtimin e duhanit kaçak. Punëtor i pashoq ishte i vëllai, Smajli. Dhe, mu për këtë arsye, dy herë vajti ushtar, njëherë për vete e herën e dytë për Smajlin, bedel. Kjo e fundit i kushtoi shumë, gati e pagoi me kok?. Shkoi vullnetar (gjynli). Gjatë vitit 1917 shumë djem shqiptarë vajtën xhynli dhe humbën e u tretën në dhera të huaja. K?shtu, vet?m nga Galica, që atëbotë nuk kishte më tepër së njëzet shtëpi, shkuan për të luftuar për të tjerët njëmbëdhjetë veta, prej të cilëve arritën të kthehen vetëm dy (Tahir Shabani e Hajdar Salihu), kurse diku në Karpate, t? gjall? a t? vdekur, mbetën:

1. Fazli Zena,

2. Islam Fetahu,

3. Ramë Sajdia,

4. Qerim Haziri,

5. Mursel Rexha,

6. Dush Rexhepi,

7. Ramadan Lahu,

8. Bellë Ferizi dhe

9. Mujë Aliu

Pra, pas shumë p?ripecish e rropatjesh nëpër frontet e luftërave ruso- turke, kishin vajtur deri në Galici, rajon historik n? veriper?ndim t? Spanjes, n? brigjet e Atlantikut, arriti të kthehej në vendlindje, n? Galicë. Ishte fundi i vitit 1922. Të ëmën plak? e takoj duke i kullotur qengjat n? l?ndin?n e varreve dhe e shkreta nuk e njohu djalin e vet. E ku ta njihte e uruara, kur kishin kaluar plot pes? vjet pa marr? asnj? lajm prej tij dhe tashm? t? gjith? ishin pajtuar me humbjen e tij?! Erdhi me ca rroba tjet?rfare e me nj? kapuç t? kuq n? kok?. Ah, ç’kishin hequr t? gjor?t. Aman, aman, l?re mos e nga! Luft?ra e beteja t? pand?rprera. Fyt m? fyt e singi m? singi. Sa e sa her? e kishin par? vdekjen me sy. Shumica edhe ishin vrar? e ishin b?r? ushqim p?r korbat e uritur. Me jav? t? t?ra veç me lena lisi bungu kishin majtur shpirtin gjall?. Edhe ky ishte z?n? rob dhe kishte hequr t? zit? e ullirit...

Sa ishte atje kishte par? e dëgjuar se si shkruanin gazetat e si komentohej lufta e Azem Galicës. Nj? dit?, nj? oficer turk, me gazet? n? dor?, n? t? cil?n shkruante se Azem Galica po fluturon, e kishte nxjerr k?t? nga rreshti, meq? e dinte se ishte i k?saj ane, dhe e kishte pyetur:

- A ?sht? e v?rtet? se Azem Galica fluturon me gjith? kal??

- Jo, ore, jo, un? e njoh mir?, edhe ai ?sht? njeri i zakonsh?m si t? gjith? ne, veçse ?sht? trim q? nuk e duron t? huajin n? vat?r dhe mbi t? gjitha e do lirin?- i kishte th?n? ky gjakftoht?.

- Po, edhe n?se fluturon dhe e ha hekurin me dh?mb?, more qafir, do ta kapin t? gjall?!- ia kishte kthyer oficeri i xhindosur p?r zhvler?simin e lajmit gazetaresk n? sy t? t? gjith?ve.

Dhe, kur arriti n? Galic?, t? gjith? ngarenden p?r ta vizituar e p?r ta pyetur p?r ato vjet t? zeza e p?r t? tjer?t q? nuk ishin kthyer. Vajti edhe vet? Azem Galica Pasi u çmallen mir? e mir?, zuri t’i tregonte fije p?r pe se çka kishin shkruar gazetat e çka thoshin oficerët turq se si Serbia po përgatitej me të gjitha forcat për ta zhdukur nga faqja e dheut Azem Galicën dhe shtetin e tij të quajtur Arbëri e Vogël. Azemi, duke e kuptuar merakosjen e tij, duke qeshur i tha: O Tahir burri, edhe unë e di që një ditë do të vritëm, por nuk kemi ku të shkojmë përtej shtëpive tona. Ti pusho e merre veten se vërtet keni hequr shumë në ato luftëra të zeza për të huajt, ashtu është kur fuqitë e mëdha e kan? n? dor? fatin e popujve t? vegj?l.

Dhe, nuk shkoi shumë gjat? e Arbëria e Vogël u dogj flakë. Tahiri atë ditë, meqë ishte festa e Bajramit t? Vog?l, kishte shkuar në Çubrel, tek e motra, Hamidja, e cila ishte e martuar për Shaban Çitakun. Kur kishte krisur topi i parë, ende pa aguar, ai kishte bërë brof nga shtrati dhe kishte britur: Ah, medet, medet, dreqi më çoi me ardhë këtu, sot mbaroi Galica ime!

Vërtet ashtu edhe kishte ngjar?. Brenda ditës së 15 korrikut 1924 çdo gjë u bë shkrumb e hi. Në atë betejë iu kishte vrarë edhe babai, Shabani Tahiri 86 vjeçar, i cili si kryeplak mjek?rrbardh? i kishte marrë gratë e fëmijët për t’i përcjellë jashtë rrethimit. Por, kot. Cerberët karpatianë i kishin pushkatuar që të gjithë, mu para shtëpisë së tij, te Ftojtë e Tahirit. Atë ditë, andej tek po kalonte Arat mbi Baltak, ishte vrarë edhe i vëllai, Qerimi, i cili ato ditë b?hej gati të martohej me të fejuarën nga Kolla.

* * *

Pra, epilogu i të vrarëve dhe të plagosurëve të asaj dite është si më poshtë:

Në Galicë: të vrarët:

1. Bahtir Beka,

2. Hasan Lahu,

3. Ismail Lahu,

4. Mursel Ferizi,

5. Sylë Sahiti,

6. Selman Ademi,

7. Sadri Ahmeti,

8. Sinan Ahmeti,

9. Ferat Hyseni,

10. Sherif Rrahmani,

11. Mehmet Rrahmani,

12. Hamide Rrahmani,

13. Osman Mehmeti,

14. Hajdin Osmani,

15. Rrustem Behrami,

16. Jashar Behrami,

17. Veli Halili,

18. Avdi Halili,

19. Shaban Tahiri,

20. Qerim Shabani,

21. Kamer Xhema,

22. Sylë Idrizi,

23. Hazir Fetahu,

24. Sinan Ujkani,

25. Nezir Beqiri,

26. Zahide Beqiri,

27. Beqir Beqiri,

28. Hys Popova- Popovë,

29. Bajram Delia- Tërnafc,

30. Sinan Açareva-mysafir,

31. Isa Shabani- Rashan,

32. Abaz Bajrami- rom,

33. Shak Bajrami- rom,

34. Ibrahim Bajrami- rom dhe

35. Man Bajrami- rom.

Të plagosurit:

1. Rexhep Dauti,

2. Xhemail Lahu,

3. Ahmet Hajra,

4. Abdulla Zena,

5. Hamzë Zena,

6. Hashim Bahtiri,

7. Halit Syla,

8. Rushit Syla,

9. Riza Valia,

10. Murat Velia,

11. Zymber Salihu,

12. Rrustem Hamza- Hodiqi nga Klina,

13. Brahim Ferizi dhe

14. Hajrush Ahmeti.

Në Lubovec: të vrarët:

1. Halit Bajrami,

2. Murat Bajrami,

3. Asllan Bajrami,

4. Bajrush Bajrami,

5. Salih Xhemaili,

6. Sadik Rama,

7. Qerim Shashi,

8. Zyhër Miftari,

9. Behram Delia,

10. Cek Ismaili,

11. Xheladin Veliu,

12. Tafil Jetullahu,

13. Zenun Sherifi,

14. Maksut Islami,

15. Tahir Islami,

16. Islam Neziri,

17. Demë Beqiri,

18. Zeqë Beqiri,

19. Idriz Isufi,

20. Shaban Ademi,

21. Kurt Osmani,

22. Mustafë Abazi,

23. Selman Beqiri,

24. Bajram Koshtova- mysafir.

Të plagosurit:

1. Bahtir Osmani,

2. Istref Kadriu,

3. Emin Hasani dhe

4. Avdulla Kadriu.

Në Mikushnicë: të vrarët:

1. Ismail Manxholli,

2. Ahmet Manxholli,

3. Mehmet Manxholli,

4. Jashar Behrami,

5. Ali Behrami,

6. Halil Behrami,

7. Sadik Behrami,

8. Hafie Avdiu (5 vjeçare),

9. Bahtie Avdiu,

10. Rexhep Hyseni,

11. Cenë Muharremi,

12. Sadik Salihu.

13. Ujkan Mehmeti,

14. Mehmet Alia,

15. Munish Ademi,

16. Bajram Sahiti- nip nga Baica,

17. Ajete Sadriu,

18. Hasime Musliu,

19. Bajram Barja,

20. Hajzer Barja,

21. Sadik Rrahmani,

22. Sadri Zeneli,

23. Salih Fazliu.

Të plagosurit:

Bajrma Avdiu,
Milazim Sejdiu,
Shaqir Oamani,
Ukë Ramadani,
Hanife Avdiu,
Shesivar Ademi,
Ahmet Salihu dhe
Istref Avdiu.

Luft? me çetnik?t

Tahiri, për shkak të zezonave, q?, si rrodhet deleve, nuk iu shqit?n k?mb?sh, u detyrua t? martohej në moshë të shtyer. Për grua mori një vajzë të urtë e punëtore, Fatimen, nga dera bujare e Tafë Ramiqit të Klinës së Poshtme. Në fillim fati e shqelmoi keq, shtat? fëmijë i vdiqën radhazi. Megjithatë, edhe pse me vones?, krijoi familje, iu rritën pesë fëmijë: Fazilja, Mehmeti, Jonuzi, Sheremeti dhe Zahidja.

Pas Epopes? s? lavdishme t? Arb?ris? s?Vog?l, Galica, për disa vjet rresht, sikur u shua fare nga faqja e dheut. Mirëpo, burrat e saj, si feniksët, ringjalleshin nga hiri i vet. Dhe, sërish farë e trimërisë bulëroi mbi shkrepat e gjakosur arbëror.

Gjatë viteve 1941-‘44, përreth Kosovës vepronin banda të shumta çetnikësh. Në afërsi të Mitrovicës vepronte divizioni Çetnik i Ibrit, nën komanden e Zhika Markoviqit. Më 15 nëntor 1941 ata provuan për të depërtuar edhe në trojet shqiptare, sulmuan Artakollin. Mirëpo, populli ynë, me kohë kishte formuar grupe të mëdha luftëtarësh vullnetarë q? iu kundërvuan suksessh?m zuzar?ve tin?zar?. Ata, të udhëhequr nga tribuni Shaban Palluzha e strategu Mehmet Gradica, arritën t’i dëbojnë hordhitë e egra shfrenuese nga trojet e lashta st?rgjyshore.

Galicasit nuk u ndal?n me kaq, ata vazhduan edhe më tutje. Grupe-grupe vajtën në luftërat e Kolashinit, t? Sanxhakut, t? Pazarit të Ri e deri te Rashka. Një kohë të gjatë qëndruan në katundin Çifllak. Atje u dalluan si luftëtarë:

1. Ahmat Galica,

2. Rifat Galica,

3. Vesel Haxha,

4. Halit Syla,

5. Hasan Sinani,

6. Zenel Neziri,

7. Tahir Shabani,

8. Hajrullah Haziri,

9. Jahush Haxha,

10. Zenel Haxha,

11. Milazim Osmani,

12. Tafil Islami,

13. Vesel Ferizi,

14. Vesel Ujkani,

15. Sahit Syla,

16. Hashim Bahtiri,

17. Ukshin Halili,

18. Halil Alia,

19. Hajriz Syla,

20. Brahim Ferizi,

21. Murat Velia,

22. Hamzë Zena,

23. Ajet Kamberi etj.

Prej tyre, atje ra dëshmor Halit Syla. Në të gjitha këto aksione e beteja fitimtare, të cilat, po mos t’i pengonin forcat gjermane do të shkonin deri në Rashkë, mori pjesë dhe u dallua p?r trim?ri e strategji edhe Tahir Shabani. Madje, prej andej ai solli edhe pushkën e Halit Sylës. Po, se me t? kishin vajtur n? mbrojtje t? v?llez?rve shqiptar? dhe mysliman?ve t? rrezikuar deri n? shfarosje prej çetnik?ve t? Drazho Mihajloviqit e t? Zhika Markoviqit. Atje kishin luftuar e q?ndruar me jav? e me muaj. N?n udh?heqjen e Ahmat e Rifat Galic?s ata kishin arritur ta merrnin edhe Gjorgjevo Stub?n, pik?n m? strategjike, nj? kod?r e mallkuar nga e cila varej fati i Pazarit t? Ri. Shaban Palluzha qe g?zuar shum? p?r at? fitore madh?shtore dhe, n? sy t? t? gjith?ve, kishte th?n?: U lumt?, o Galic?, se gjithmon? jeni kan? e keni me kan?!

“Si sot na kujtohet dita kur u nis?n,- thon? p?rnj?her?sh bijt? e Halitit, Hajrizi dhe Syla. Babai ishte zgjuar her?t dhe po e rregullonte kulmin e hambarit. Ne b?heshim gati p?r ta korrur misrin t? trualli i Azem Galic?s. Mixha Tahir erdhi k?sajde, t? tjer?t pritnin te Lisat e Kodr?s. Bashk? u nis?n. I p?rcoll?m me sy deri larg p?rtej Llubureve dhe m? ai nuk u kthye, as i gjall?, as i vdekur. U kthye pushka e tij krenare, e ktheu kush?riri dhe bashk?luft?tari i tij m? i af?rt, mixha Tahir”[1].

Tahir Shaban Tahiri n? katund g?zonte autoritet t? madh. Ishte kryeplak thuajse i p?rhersh?m, ngase ishte i drejt?, sypatrembur dhe besnik i pathyesh?m. K?to i kishte d?shmuar denbabaden. Ta z?m?, her?n e par?, kur u kthyen nga Kolashini, me vete soll?n bag?ti t? shumta dhe q? t? gjitha i pat?n grumbulluar p?rreth plem?s s? tij. Dhe, t? nes?rmen, kur i ndan?, ky nuk e mori asgj?. Pask?taj, ai, me zgjuar?sin? e goj??mb?l?sin? tij mahnit?se, pajtonte plag? e zemra njer?zish.

N? Brigad?n e Shaban Palluzh?s

Edhe kur plasi lufta në Kosovë, Tahiri nuk e hoqi pushkën nga krahu. E donte shum? t? bekuar?n, at? troh? dhjam q? e ruante n?n trarin e blozuar e ndante bashk? me t?. Ishte nj? martin? gacatore q? kurr? nuk e kishte tradhtuar. Ku shihte syri, q?llonte plumbi. Qyt?n e kuqrremt? prej druri arre e kishte zbukuruar p?r shtat? pal? qejfe, saq? t? gjith? e lakmonin. P?r t? qen? ishte edhe kalor?s i mir?, e kishte nj? kali qimekuq e me balosh t? bardh? n? ball?, t? cilin ia konfiskuan partizanoçetnik?t n? fundvitin 1945. Kishte nj? shtat mesatar, por t? drejt? e t? lidhur deng. Si zeshkan q? ishte, plisi i bardh?, i mb?shtjell? me shallin ngjyr? kafeje, tirqit galana e xhamadani prej shajaku t? zi me sumbulla kadifeje sip?r k?mish?s prej p?lhur?s s? bardh?, i shkonin p?r mrekulli. Tamam mal?sor i motit, me sull e me kanun.

Bashkë me galicasit e tjerë i qëndruan besnikë Lëvizjes për Çlirim e Bashkim Kombëtar, q? n? k?to troje kurr? nuk rreshti s? vepruari. Pas shuarjes së Brigadës së Shaban Palluzhës, ata t? gjith? tok gati e pësuan shfarosjen. U zbuluan në tunelin nën Sukën e Madhe t? Galic?s, ku ishin pozicionuar p?r t? mos iu dor?zuar shushunjave gjaketura, q?, t? maskuara me l?kura qengjash, shqynin me dh?mb? ujq?rish. At? dit? kobtare, m? 9 mars 1945, para tytave t? cerber?ve karpatian? e pan? vdekjen me sy k?ta galicas:

1. Rexhep Dauti

2. Nuredin Dauti,

3. Selim Dauti,

4. Halim Hasani,

5. Ukshin Halili,

6. Islam Ismaili,

7. Ahmet Shaqiri,

8. Abdullah Zena,

9. Hamz? Zena,

10. Musli Veliu,

11. Rizah Veliu,

12. Liman Sherifi,

13. Hajrullah Haziri,

14. Fetah Haziri,

15. Tafil Islami,

16. Tahir Shabani,

17. Rrahim Shabani,

18. Rushit Syla,

19. Idriz Syla,

20. Hajriz Haliti,

21. Syl? Haliti,

22. Ferat Brahimi,

23. Lat? Brahimi,

24. Shaban Shabani dhe

25. Sefedin Osmani[2].

“Nj? prej detyrave prioritare e UNÇJ ishte kapja e kryengrit?sve t? Drenic?s q? ishin t? shp?rndar? n? grupe t? m?dha e t? vogla. Batalioni 3 partizan, n? k?t? rajon, m? 7 mars 1945, dikton se n? fshatin Galic? ishin fshehur nj? grup ballist?sh q? asesi nuk ziheshin. M? 9 mars kapen 5 veta, duke iu çuar ushqim ballist?ve dhe gjat? p?rdorimit t? torturave kallxojn? se jan? fshehur 27 ballist? t? armatosur n? nj? zgafell? t? minier?s s? magnezitit n? Galic?. Pasi q? kryengrit?sit rrethohen nga forcat partizane, dor?zohen dhe d?rgohen n? Sk?nderaj tek organet e OZN-s?. Kryengrit?sit dor?zojn? dy pushkamitralez?, 5 automata, 20 pushk?, 300 fishek? dhe 70 bomba dore[3].

Mirëpo, fati si çudibërës i madh, i mëshiroi në çastin e fundit. Sakaq, aty ia bëhu malazezi i Taraxhës, Jovan Kovaçeviqi, të cilin Rexhep Dauti e kishte shpëtuar nga gjermanët. Ai nuk e kishte harruar t? mir?n dhe i liroi t? gjith? galicasit nga pushkatimi. Ata i dërguan në Skënderaj dhe prej andej, ca i liruan, ca i nis?n për në frontin e Sremit. Atje ngeli përjetë Sefedin Osmani...Nj? grup e degdisen p?r n? Tivar. N? mesin e tyre ishte edhe Ajet Kamberi, i cili e mbijetoi golgot?n...Tahiri, ishte n? mesin e t? moshuarve q? u liruan dhe u kthyen n? sht?pit? e veta.

Vlen të theksohet se as Reforma agrare serbe nuk pati sukses në Galicë. Kështu, gjatë gjithë historisë së kësaj mortaje të zezë, në Galicë u vendosën vetëm gjashtë kolonistë: katër nga Mali i Zi (Vuçetiq Spasoje, Raduleviq Ilija, Baniqeviq Bajo, Jabllanoviq Milujko), një nga Hercegovina (Lekiq Jovani) dhe Kitanoviq Stanko nga Serbia.[4]

Siç e thash? edhe m? her?t, meq? galicasit i besonin shum?, s?rish e zgjodh?n kryeplak katundi Tahir Shaban Tahirin. Nj? p?rkrahje t? veçant? e kishte edhe nga hoxha dhe dijetari mendjeholl? Vesel Haxha. Mos t? harrojm? se n? aksionin fam?keq t? mledhjes s? arm?ve, organizuar nga satanai gjakpir?s, Aleksand?r Rankoviqi, dimrin e acart? t? vitit 1956, Tahiri nuk e dor?zoi pushk?n e tij besnike, e gjeti nj? t? keqe e t? ndryshkur, sa p?r t? th?n? e p?r ta mbyllur at? plag? vrastare, e cila la pasoja t? r?nda e t? papara nd?r shqiptar?.

Tahiri ishte kultivues i njohur i duhanit, t? cilin edhe e pinte shum?. At? bim? e p?rpunonte mir? e kujdessh?m, vet? e mbillte, e vilte, e b?nte vergji, e thante dhe e grinte me briskun q? e mbante anz?. Her?- her?, kur jepte rendimente m? t? larta, nj? sasi e d?rgonte n? depot e grumbullimit n? Sk?nderaj. Edhe dit?n q? ndërroi jetë, në javën e dytë të shtatorit, të vitit 1958, kishte b?r? vargoj duhani. Dhe, siç m? tregon shpesh n?n? Nazifja, un? at? dit?, dy- tri her? ia kisha nxjerr penin nga tufa e flet?ve t? mbledhura...Ai ishte k?naqur m? mua dhe nuk ishte nervozuar fare...Kishte dh?n? shpirt sa çel e mshel syt?, siç i thon? nj? fjale. Sigurisht ka pasur infarkt. U varros në Galicën e tij të dashur, me nderime e me pik?llim t? papar? nga farefisi, nga bashk?vendasit, nga miqt? e nga dashamir?t e shumt?

Lavdi p?r jet? t? jet?ve tim gjyshi, Tahir Shaban Tahirit!

[1] Bedri Tahiri: DRENICA- nj? shekull trim?rie, Prishtin?, 2005, f.48- 49