Ramiz Dërmaku: 30-vjtorit i rënjes heroike të martirëve të kombit; Bardhosh e Jusuf Gërvalla dhe Kadri Zeka

Me rastin e 30-vjtorit të rënjes heroike të martirëve të kombit; BARDHOSH E JUSUF GËRVALLA DHE KADRI ZEKA

“PO ME MUA A PRANON“ - “ TË SHKOJMË NË KOSOVË…,

E PYETI JUSUFI , SADIKUN ?

Nga Ramiz Dërmaku

Mirupafshim, mirupafshim…, Prishtina ime, Jusuf Gërvalla ecëte me hapa të shpejtë rrugëve e trotuarëve të Prishtinës, drejtë stacionit të autobusëve në Prishtinë, e mbi plepa dëgjohej cicërrrima e sorrave të zeza, të cilat si dukej ndienin një dhembje për largimin e poetit, gazetarit, këngëtarit, atdhetarit dhe intelektualit JUSUF GËRVALLA. Zëri i sorrave tingëllonte ashpër në veshët e çdo kalimtari të rastit. Jusufi ecte .., ecëte me hapa të shpejtë dhe veht me vete mendonte; Ah Prishtina ime, unë po shkojë.., por s’po dij ku po shkoj ? ! Nuk e dij se a do të mbërrij.., dhe kur do të mbërrij.., por nuk e dij se kur do të vij… ? ! . Ecte sikur të kishte një peshë të rëndë mbi shpinë.., po kjo është e vërtetë se ai bartëte të gjitha kujtimet e mira por edhe të këqia.., që kishte kaluar gjatë jetës së tij, në ..,Prishtinë.., dhe sot po ia këthej shpinën .., Atdheut, vendlindjes, familjes e Prishtinës qenka shumë vështirë. Por ju betohem se kurrë për jetë nuk do të ju harrojë.., Prishtinën, Kosovën, familjen dhe Atdheun . Në ato orë të mbrëmjes thuaj se nuk lëvizte asgjë ..,nuk dëgjoheshin as të lehurat e qenëve endacakë, qytetin e Prishtinës e kishte pllakosur një heshtje e madhe, aty këtu shiheshin policë të cilët (siq thuhej.., ) mbanin rendin dhe zbatonin ligjin. Jusufi ecëte kokën ulur dhe të rrahurat e zemrës kishin shtuar ritmin, por ky nuk qante. Për herë të fundit Jusuf Gërvalla, u nda nga Prishtina me z. Kadri Rexha. I kujtoheshin fjalët të cilat ja kishte thënë nëna Ajshe, Jusufit para se të nisej drejtë Mërgimit, ato kishin hyrë në kokën e Tij, siq hyn ajri në mushkëri. Atdhetarët e patriotët Bardhosh e Jusuf Gërvalla nga do që shkuan, e kudo që vepruan, e çka do që punuan e organizuan, kurrë fjalët e nënës Ajshe nuk i harruan. Fjalët e Nënës Ajshe dhe dhembja që ndienin ndaj atdheut, ndikuan që Jusuf e Bardhosh Gërvalla, kurr mos të ndahen nga aktivitetet kombëtare ; protesta, demostrata, tubime informative, tryeza të rrumbullakëta, (konferenca për gazetarë, nxorrën gazeta dhe revista të ndryshme në perendim ) për internacionalizimin e çështjeas sonë kombëtare shqiptare në arenën ndërkombëtare. Që nga ditët e para të vendosjes së tij në Gjermani, (në rrethin e Shtutgartit- Ludwigsburg) atdhetari Jusuf Gërvalla, pasë punës së tij të rregullt që bënte, kohën tjetër me Bardhin e kalonin duke i vizituar mërgimtarët tanë, duke i informuar ata me gjendjen e rëndë ne të cilën ndodhej ( e po kalonte) populli shqipëtarë. U ndihmonte bashkëatdhetarëve, në leximin e letrave në gjuhën gjermane, plotësimin e dokumenteve të ndryshme, përkthimin e letrave nga gjuha gjermane në ate shqipe,etj. Atdhetari Jusuf Gërvalla, dita ditës hynte ngadal në zemrat e mërgimtarëve tanë. Pos ndihmës konkrete dhe fjalëve të mira, ky u fliste për gjendjen e rëndë ne të cilën po kalonte Kosova dhe populli shqipëtarë në trojet etnike dhe diasporë. Jusufi pos që ishte atdhetarë, ky ishte edhe këngëtarë i mirë dhe shumë bukur i binte Gitarës dhe disa veglave tjera muzikore. Dhe kur mërgimtarët tanë ishin të lodhur të rraskapitur e shkatërruar nga punët e rënda që kryenin, ai shumë shpeshë me Gitaren e tij, u këndonte këngë patriotike. Dhe kështu mërgimtarët tanë i kalonin disa çaste sikur e harronin dhembjen, mallin, e mërzinë që kishin ndaj familjes dhe atdheut. Atdhetari Jusuf Gërvalla, me vëllaun e tij Bardhin, Faridin Tafallarin, Nami Ramadanin, Isa Demën, Demë Demajn, etj,me seriozitetin më të madhë u morën me çëshjten kombëtare shqiptare. Faridin Tafallari, thekson në librin e tij “Terror,Dhembje,Qëndresë“, se me Isa Demin, u njoha në Nagold, pasi ai banonte ne këtë qytet dhe kohë më parë kishte marrë; (që gjatë asaj kohe quhej e ndaluar) romane, dhe libëra tjera në gjuhën shqipe. Dhe pasë disa dite Isa Demi, shprehu dëshirën që të kyqet edhe ky në aktivitetet kombëtare me ne. Edhe pse disa ne…, na urrenin, dhe friksoheshin nga regjimi barbarë serbë, ne kurrë nuk e ndërprem aktivitetin ndaj çështjes kombëtare. Faridin Tafallari, Nami Ramadani, Isa Demi, e shumë të tjerë, filluan ti shpërndanin disa revista e gazeta ; Ylli,..e tj,(nepër banesat e mërgitarëve tanë), të cilat i kishte porositur kush tjetër pos Jusuf Gërvallës, nga Shqipëria. Jusufi pasë një kohe të shkurtë do të sjellë nga Shqipëria; videokaseta dhe filma dokumentar shqipëtarë, ne të cilët shihej qartë se si duhet punuar e sakrifikuar për çështjen kombëtare. Atdhetari Jusuf Gërvalla, e zgjëronte për çdo ditë rrethin e veprimit, numri i simpatizantëve dhe bashkëpunëtorëve rritej për çdo ditë, çka do që thotë.., ata deklaronin hapur para Jusufit, se janë të gatshëm që edhe jetën ta sakrifikojnë dhe fjalët e Jusufit, do ti realizojnë. Revistat që merrte nga Shjqipëria, bashkëatdhetarët tanë, filluan ti marrin e ti lexonin me vëmendje dhe përkushtim të madhë, por kishte edhe të atillë që friksosheshin nga regjimi serbo-sllavë. Ky me shokë tani filluan që revistat e gazetat që i merrnin nga Shqipëria, t’ua lenin në postë ose tek pragu i derës. Shumë mërgimtarë tani i kishin thënë hapur z. Jusuf Gërvalla, se ne jemi në gjendje edhe të vdesim për ju , dhe nuk do të ndahemi deri ne vdekje. Jusufi bëri përpjekje titanike që edhe përmes ; artit, kulturës, muzikës, këngës dhe aksioneve të ndryshme kulturore ti ofrojë bashkëatdhetarët tanë, të cilët i kishte katandisur regjimi kriminel serbosllave me fjalën “Përqaj e sundo“, dhe ua kishte shtirë frikën në palcë të kurrizit. Jusufi me shokë filloi përgatitjet për shfaqjen e një drame për kremtimin e 28 nëntorit. Jahiri në takimin e parë i tha Jusufit : Nuk të kam parë, por emrin ta kam dëgjuar. Po a ti je Jusuf Gërvalla ? “Jusufi , qeshi dhe ju përgjegjë me shaka: “Unë jam; pse a po të dukem i vogël, dhe nuk po ta mbushë syrin? “, dhe e shikonte Jahirin me një shikim magjepës, miqësor dhe thithte me afsh cigaren e duhanit. Edhe baca Jahir iu përgjegjë Jusufit: “Ti je i madh dhe ne të tjerët të dukemi të vegjël“. Kjo ishte një bisedë që u zhvillua para ndertesës në Ludwigsburg ku punonte Bardhoshi. Patriotët kosovarë, Organ i Frontit të Kuq Popullor nxorrën numrin e parë të gazetës me emrin¸“ BASHKIMI“; ku numri i parë doli me 1979, ndersa numri i dytë 1980. Mirpo, Ibrahim Kelmendi, u tregua i pa vendosur, nuk e mbajti fjalën dhe premtimin.., tregoi për këtë.., , gjë që kjo e shqetësoi Jusufin. Jusufi i ndihmoi shumë Ibrahim Kelmendit, në nxjerrjen e gazetës“Bashkimi“. Jusufi ishte duke i bërë përgatitjet e fundit për ta nxjerrë numrin e parë të gazetës “Lajmëtari i Lirisë“; dhe dëshironte që askush mos të ketë informacione.., se ku botohej.., dhe ku përgatitej. Pak dit më vonë do të dalë edhe organi “LIRIA“ , botim i Marksist-Leninistëve të Kosovës, të cilin e nxirrte Atdhetri e heroi i kombit Kadri Zeka-Zvicër. Faridini, Isah Demi dhe Dema, nuk ndaheshin kurrë, këta kalonin sikur të ishin vëllezër. Këta nga Nagoldi shkonin e e vizitonin bacën Jahir, dhe bashkë me te kryenim disa aksione dhe shpeshë këndonin; „Oj shqiponja me dy krena, kush s’të don i plastë zemra“, pastaj kush guxon me ta shkel kufirin, etj . Tani Jusufi me këta bashkëatdhetarë filloi të përgadiste edhe një dramë për ta çfaqur me rastin e festave tona kombëtare; ditës së Flamurit, etj . Në verën e vitit 1979 këtyre ju bashkua edhe atdhetari Hysen Gega, i cili kurrë nuk u nda nga aktiviteti patriotik duke bredhur nga një qytet në Gjermani në qytetin tjetër, në Zvicërr, etj . Hyseni siq thonë shokët ishte një burrë një luftëtar i vendosur dhe trimë, ky edhe sa gjindej në Kosovë, e kishte urrejtur dhe luftuar kundër titistëve. Veprimtarinë e tij patriotike tani do ta vazhdon edhe në diasporë. Hyseni vite te tëra nuk e kishte vizituar Kosovën, sepse UDB-a serbe i kishte ra në gjurmë. Mirëpo, Hyseni kohëve të fundit kishte filluar të ndjejë mallë, dhembje e mërzi ndaj familjes e atdheut. Një ditë prej ditësh, Dema dhe Hyseni, të mërzitur, të lodhur dhe të katandisur si dhe të përmalluar ndaj vendlindjes, familjes e atdheut, vendosën që të udhëtojnë për Kosovë, dhe i thanë z. Faridin Tafallari, se çka do .., që të ndodhin ti do ti lajmërosh shokët në Luddwigsburg, se ne kemi shkuar në Kosovë. Ja ky është numri i telefonit te tyre. Faridin Tafallari e ftonë në telefon numrin që ja kishin dhanë Dema e Hyseni, dhe rrëfen; pasi dëgjova zërin, tha, më dukej si zë i njohur. Disa ditë më vonë Faridin Tafallari, do të takohet me z. Ibrahim Kelmendi,i cili do ti ftonë, që pasë një jave do të mbahet një tubim në qytetin Trier, të Gjermanisë, ku do të merrnin pjesë përfaqësues nga të gjitha shtetet e botës; pra do të merrte pjesë edhe një delegacion nga shteti amë Shqipëria. Në këtë takim ata kaluan shumë mirë, aty morrën pjesë; Namiu, Hyseni, Dema, Ibrahimi dhe delegacioni nga Shqipëria. Jusufi, gjatë vizitave që u bënte shokëve pas orarit të punës, i informonte ata me gjendjen e vështirë në arësim, kulturë, bujqësi, industri, punësim, shkollim, Univerzitet thënë shkurtë çdo gjë që ishte shqiptare –kombëtare ishte larguar nga programet shkollore dhe në vend se të mësohej për historinë kombëtare shqiptare, nxënësit shqipëtarë mësonin për: Vuk Karagjiqin, Sfetozar Markoviqin, etj, e jo për Gjergj Fishtën e Luigj Gurakoqin, etj . Pra kur ishte në pyetje, çështja e punësimit qoftë në kuvende komunale, fabrika, uzina, etj, shqiptarët nuk ishin të pështatshëm“ideopolitikishtë“, pra të gjithë ata punëtorë arsimorë që nuk i nënshtroheshin regjimit serbosllavo barbarë dmth; të bëhen shërbëtorë të UDB-ës, largoheshin nga procesi edukativo arësimor dhe pastaj maltretoheshin dhe dikur edhe dënoheshin nga regjimi kriminel serbë. Jusufi u fliste edhe për skamjen dhe varfërin që i kishte katandisur popullin shqiptarë, kudo që jetonin; në troje etnike apo diasporë. Sokoli u spjegonte se gjatë luftës së dytë botërore para filimit të saj, shqiptarëve u kishin premtuar se së bashku do të luftojmë ndaj armikut, por pasë mbarimit të luftës të gjithë le të vendosin për fatin e popullit të vetë, pra edhe shqiptarët. Mirëpo, kjo ishte një gënjshtër e regjimit kriminel serbë, sepse ajo pasë lufte dmth; pasë çlirimit të ish. Jugosllavisë , shqipëtarëve jo që nuk ua dha të drejtat..,e premtuara.., por ua mori edhe ato që i patën. Jusufi u spjegonte edhe për kushtet e vështira të studimeve për studentët shqiptarë, për kushtet e vështira materiale të studentëve shqipëtar në Univerzitetin e Prishtinës. Për gjendjen e vështirë materiale të studentëve, por edhe kushtet e vështira të banimit, pastaj mungonin sallat, kabinetet, literatura, mungonte kuadri i kualifikuar, në shumë fakultete punonin - ligjeronin prof. nga Univerziteti i Beogradit, kuptohet në gjuhën serbe. Pastaj studentët serbë që studjonin në Univerzitetin e Prishtinës , posë ndihmës materiale që merrnin nga shteti serbë, ata mernin edhe kredi nga Kosova. Pra shihej qartë se si ushtrohej dhunë bëhej presion nga regjimi serbo-sllavë për shpërnguljen e shqiptarëve nga trojet e veta etnike, për Turqi, duke u mundësuar atyre edhe transportin me tren.., vetëm e vetëm që ata të largohen nga trojet e veta etnike dhe në Kosovë të sillen kolonë serbë për kolonizimin e Kosovës. Pra nga armata serbe filluan të kthehen të vdekur…, të vrarë shumë të rinjë. Në anën tjetër regjimi kriminel serbo-sllavë në çdo fshatë shqipëtarë kishte gjetur përkrahësit e vetë-shërbëtorët të cilët i shërbenin atij pushteti dhe e informonin për çdo gjë që ndodhte në trojet etnike shqiptare. Jusufi i thotë Sadik Blakajt; Nëse keni pasur shokë atje ( Francë e Belgjikë) ata duhet ti keshë edhe sot e tutje. Sadikut i rridhnin lotë. Jusufi i tha:“ Lotët nuk janë për burra; vetëm kur dy të rinj dashuirohen dhe u vjen koha e prishjes, ata ata me lotë mundohen ta zgjatin dashurinë“.Jusufi ishte shumë i përpikët dhe ruajtës i mirë i sekretit ai nuk ipte kurfar informacini për anëtarët e vetë, organizatën e tij, dhe aksionet e tij. Sadiku, i tha Jusufit:“ Unë kam dëgjuar për ti se je patriot; të kam njohur qysh kur ishe në bankat e shkollës. Ti mbaje një kitarë dhe këndoje. Bile kam dëshirë që ta dëgjoj zërin edhe tani dhe të kem mundësi që ta inçizoj“. Jusufi u qesh pak dhe tha:“Po paske dëshirë të më dëgjosh zërin se e kam të bukur“. Pastaj Sadiku i dha Jusufit se ka nevojë për ndihmën tuaj, që ju të ma paraqisni kërkesën për azil (strehim) politik. Mirpo, pas një diskutimi u mor vendim që Bardhoshi me Demën ta dërgonin Sadikun në Karlstruhe. Tani grupi dramatik e kishte përgatitur dramën dhe bëheshin provat e fuindit, salla ishte siguruar. Para se ta çfaqnim para mërgimtarëve tanë , këta vendosën që dramën ta çfaqin në Ambasadën e Shqipërisë në Vjenë. Ambasada ua kishte dërguar disa ftesa dhe ne vendosëm të shkojmë në Vjenë e mandej të kthehemi në Gjermani. Mirëpo, Jusufi- (Sokoli) nuk kishte pasaportë dhe ai e kaloi kufirin me pasaportën e zotit Isa Demi.

Në Vjenë punonjësit e ambasadës na pritën shumë mirë . Aty ishim; Jusufi, Hysen Gega, Ibrahim Kelmendi, Dema, Faridini, e disa tjerë me vete kishin marrë edhe bashkëshortet e tyre. Para se të çfaqej drama, fjalën e mori Ibrahim Kelmendi, i cili foli për patriotizmin epopullit shqipëtar, për Mic Sokolin, etj. Pasi hëngrem darkën dhe këngët e vallet s’kishin të ndalur. Dikur pasë mesnate u larguam sepse të nesërmen duhet të kremtonim në Gjermani. Dhe pasi shkuam në, pritëm një kohë të gjatë, (Dema e Isahu) nuk erdhën, dhe ne nuk e çfaqëm dramën. Mirëpo kremtimi i festës u bë, salla ishte përgatitur mirë, ishin vendosur simbolet kombëtare, Flamuri ynë, fotografi të Ismail Qemalit, Isa Boletinit ,Skënderbeut, dhe parulla të shkruara kushtuar pavarësisë. Jusufi, foli për shpalljen e Pavarësisë së Shqipërisë, per historinë e popullit shqiptarë, ai foli edhe për ne mërgimtarët të cilët duhet ta ndihmojmë aktivitetin patriotik. Kur fliste Jusufi, siq shkruan z. Tafallari; mjaltë nga goja nxirrte. Ne fundë mërgimtarët tanë bënë shumë pyetje të cilave me sukses ju përgjegjë atdhetari Jusuf Gërvalla.Aktiviteti patriotik vazhdonte me serizitetin më të madhë , shtohej numri i anëtarëve të organizatës sonë, shpërndanim shtypin ilegal, bënim propagandë kundër regjimit barbar sllavë,nepër tubime, i vizitonim bashkëatdhetaarët tanë me Jusufin, Bardhin e Isahun. Kudo që shkonte atdhetari Jusuf Gërvalla; Pritej e respektohej shumë nga mërgimtarët tanë. Ishte njeri i mençur, i dijshëm, i qetë, i vendosur, i dashur dhe magjepës. Ky nuk hezitonte të udhëtonte mijëra e mijëra kilometëra në ditë vetëm e vetëm për tu takuar me mërgimtarët tanë në Gjermani e më gjërë. Ai në diskutimet e Tij, e zgjonte kurreshtjen dhe ua shtonte dashurinë ndaj atdheut ndersa urrejtjen ndaj armikut e në rastin konkret ndaj politikës barbare serbo-çetnike sllave. Hyseni, kishte një kishte humor shumë të bukur por shqetësimi për atdheun nuk e lente të merrej me shakatë, por kur ne ishim lodhur duke kryer punë të ndryshme kur tek ne mbretëronte heshtje ai e thente heshtjen, me shaka për të na disponuar ne. Banesa e xh Hisenit ishte e mbushur me plote e perplote libëra, makinë shkrimi kishte po çka nuk kishte. Kur ne ishim duke udhëtuar natën me makina kur ne ishimlodhur na merrte gjumi xha Hyseni ia thonte këngës, e me te duhet të këndonim edhe ne. Ne i këndonim Idriz Seferit, Azem Bejtës, Shote Galicës .., por edhe SHqipërisë. Jusufi pyeti? Po kush do ta merte përgjegjësin nëse Hyseni burgoset.., askush nuk e merrte përgjegjësin e asë Ibrahim Kelmendi, i cili ndodhej aty. Po qese hyseni bie në burgë.., kush do ta shpërndante shtypin në mërgim ? ! Ibrahim kelmendi shtoi: Punën që ka bërë Hyseni mund ta kryej Faridin Tafallari. Ndërhyri Jusufi.., po po por këtë detyrë tani e tutje do ta kryenin të dy sepse tani është zgjëruar rrethi

Dalja e Jusuf Gërvallës jashtë Kosovës në vitin 1979, i një njeri i njohur,kishte zgjuar kurreshtjen e kishte bërë jehon në të madhe në Kosovë, gjermani e diasporë. Që nga ditët e para Jusufi filloi kontaktet,bisedat dhe vizitat e shpeshta me punëtorë kosovarë dhe Ibrahim Kelmendin. Ky, pra Ibrahim Kelmendi, duke i njohur aftësitë e Jusufit kërkoi nga ai qqë ta ndihmojë në njerrjen e gazetës“Bashkimi“ si organ i Frontit të Kuq Popullor. Ibrahim Kelmendi më parë kishte nxjerrë vetëm, një numër të“bashkimit“ në vitin 1979. Atdhetari Jusuf Gërvalla, i mobilizoi të gjitha forcat e tija fizike, materiale dhe intelektuale dhe punonte me shumë vullnetë në përgatitjen e materialit, seleksionimin e tij për nxjerrjen e numrit të 2,3 dhe të 4-të. Në shkurt të vitit 1980, në Gjermani Jusufi së bashku me Ibrahimin nxorrën numrin e dytë të“Bashkimit“ . Në maj 1980, nxorrën numrin e tretë dhe në janar të vitit 1981 nxorrën numrin e fundit të“Bashkimit“. Mirëpo, siq thuhet për shkak të një mosmarëveshje në mes të Jusufit dhe Ibrahimit, Jusufi hoqi dorë nga Ibrahim Kelmendi. Jusufi ishte shumë aktivë dhe falë punës së tij vetmohuese arriti që gusht të vitit 1980 të nxjerr numrin e parë të titulluar“Lajmëtari i Lirisë“ , ndersa në tetor të vitit 1980 u botua numri i dytë, dhe në janarin e vitit 1981 arriti ta botojë numrin e tretë. Gjatë një bisede me Faridinin, Jusufi i kishte thënë atij; se ishte anëtarë i organizatës“LEVIZJA NACIONAL ÇLIRIMTARE E KOSOVËS dhe e Viseve Shqiptare në Jugosllavi“ (LNÇKVSHJ) por për shkakë të kushteve të vështira nuk kishte mundur të komunikoj me shokët mbrenda Kosovës. Ai vazhdon.., edhe gazetën“Lajmëtarit të Lirisë“ e kishte botuar pa i informuar shokët e tij në Kosovë. Po thonte Jusufi, shokët që kamë lënë në Kosovë janë shum më të zgjuar sesa unë, Kjo pra siq shihet ishte një shenjë e modestisë së tij, sepse Jusufi ishte një penë e mbrehtë e çështjes sonë kombëtare, ishte një urugan i cili s ndalej kurrë, duke punuar për çështjen kombëtare dhe zgjidhjen e saj. Jusufi çdo herë kur fliste ai i lavdronte, shokët e vetë.., por kurrë për vehten nuk fliste. Ne shtonë atdhetari Isa Demi, i thonim: Ne deri sa të ju kemi ju nuk do të kërkojmë njeri më të mirë dhe më të aftë. Mirëpo, ai çdo herë i ngriste shokët e vetë por kurrë nuk ua tregonte emërat. Në tetorin e vitit 1980 Jusufi nxorri numrin e parë të revistës“Liria“,organ i marksistleninistëve të Kosovës, e të cilën e drejtonte veprimtari e heroi i kombit Kadri Zeka, së bashku me Jusufin. Gazeta“Liria“ filloi të shpërndahet edhe në Gjermani dhe ishte e mirëpritur nga mërgimtarët . Mirëpo, Jusufi pasi u njohtua me Kadri Zekën i cili vepëronte në Zvicërr, i ndihmonte edhe atij dhe nuk kursente asgjë. Me kalimin e kohës, me organizatën Marksiste Leniniste të Kosovës (OMLK), e cila selin e kishte në Zvicër, u kyqë edhe Hysen Gegaj. Ky ju tregon shokëve se në Zvicërr ishte takuar dhe kishte biseduar me disa shsokë të kësaj organizate. Hyseni fliste shumë mirë për ta, dhe shtoi se ata pranonin të bashkohemi ne me ta, me kusht që ata të udhëheqin. Orvatjet dhe përpjekjet e atdhetarit Jusuf Gërvalla me kreun e (OMLK), ishin të shpeshta dhe produktive, sepse Jusufi e dinte se vetëm Bashkimi bënë fuqinë, prandaj edhe shpesh na thonte fletë Isa Demi, që vetëm të bashkuar dhe unikë mund ti realizojmë qëllimet tona kombëtare. Prandaj falë punës dhe angazhimit të Jusufit erdhi deri tek rregullimi dhe bashkëpunimi më i mirë në mes të këtyre organizatave. Këta bënin përpjekje që organozatat e tyre të bashkohen edhe në Kosovë, ku ndodhej një numër një numër i madhë i anëtarëve dhe simpatizantëve të këtyre dy orgaanizatave. Nga fundi i vitit 1980 -81, hyseni ndodhej në Kosovë, Ai kontaktet i mbante me Ibrahim Kelmendin. Një ditë pasë vitit të Ri,1981, ne u informuam se në Kosovë ishte arrestuar ai shoku që kishte shkua me Sadikun në Kosovëe, pra hyseni nga UDB-a serbe. Dema filloi ta lavdronte Sadikun, e Jusufi i demoralizuar i drejtohet Demës; Pse po më tregon për aftësitë e Sadikut.., a e di ti se ne fjalët i kemi pasë..,që nëse arrestohet njëri tjetëri mos të ikë por s’bashku të dy të burgosen. Me 15 janar të vitit 1981, Sadik Blakaj ,kishte ardhur në Gjermani, dhe e kishte ftuar në telefon Bardhoshin. Takimin e kishin lënë në Nagold. Tekdera e kafes u takova me Sadikun dhe e shiqoja me urrejtje, dorën ia shtriva por me mjaftë pritesë. Dhe akoma pa e pyetur se si kalove une pyeta ?!“ Ku e ke shokun“? AI PëRGJIGJET Në jugosllaavi, se pse nuk e kishte kryer shërbimin ushtarak. E shikuam me urrejtje dhe me xhelozi, por JUSUFI e përqafoi dhe e shikoi drejtë në sy. Bardhoshi nuk erdhi me ne, u këthye se kishte ca punë. Jusufi e filloi bisedën me fjalë të matura dhe me një tonë të ultë, morri frymë thellë ofshau dhe tha: Po si ndodhi që Hysenin e ndalën e ti u ketheve. Mesa mbaaj mend unë, kur jeni nisur ju ne kemi thënë. Se do ja japim besën njëri tjetërit që kurr nuk do të ndahemi.., Sadiku orvatej ta bënte fajtor Hysenin..,Pasi Hyseni nuk paska qenë njeri i aftë,pse ti shkove në Kosovë? Sadiku po me ju do tën kisha pranuar tëshkoja në Kosovë.., Po me mua a pranon të shkojmë në Kosovë.., e pyeti Jusufi.., po si jo tani do të isha nisur menjëherë. Por Jusufi e pyeti Sadikun? Po a mund të garantosh për kalimin e kufiruit ? E pyeti Jusufi. Po.Po të garantoj se asnjë gjembë nuk ka për të hyrë në këmbë. Në Janarin e vitit 1981 Jusufi nxorri numrin e parë të“ Lajmëtari i lirisë“ ,ku faqen e parë ia kishte kushtuar Hysen Gegës. Aty ishte vënë fotografia e Hysenit dhe më poshtë artikulli me titull: “ Kështu na e uron UDB-ja- vitin e Ri“ Lajmi për arrestimin e Hyseni i shqetësoi të gjithë shokët. Hyseni në Kosovë kishte udhëtuar me babanë e Nami Ramadanit, të cilin e arrestuan, e torturuan dhe e burgosën dy muaj. Hyseni me vehte kishte shumë dokumente të ndaluara dhe ato ia konfiskoi UDB-a serbe. . Nga këto materiale u zbuluan shumë njerëz të tjerë si; Jahir Jahiri, Isah Demi, dhe kështu tani u rrerzikua jeta e shumë mërgimtarëve tanë me hyrë në Kosovë.