Përparim Hysi: Poezi për Ditën e Mësuesit

Poezi për Ditën e Mësuesit

Mësuesëve të mi

Dhoksi e Sotir Meço

Ju kam dashur dhe ju dua dhe tani

Ty mësues Sotiri;ty,mësuese Dhoksi!

Në se s'shkrova përpara ndonjë vjershë

Se nuk qeshë i zoti;pra:"mbeta në vjeshtë?!"

Po kurrë nuk ju harroj kur më morët,si në krah,

Se qeshë i vogël:pesë vjeç e ca ...

Si mëmë Dhoksia,Sotiri si një ATË!

Ndaj për ju shkruaj.Për ju:imi varg!

Sado jam moshuar dhe jam disa herë gjysh

Njëlloj ju dua:pa si e pa qysh?!

Në sot jam thinjur dhe jam bërë njeri

Meritë ke Sotir dhe ju,mësuese Dhoksi!

Vij që nga larg dhe duarët zë ju puth

Në shihni një lot,s'më vjen hiç turp

Qaj nga malli dhe loti le të bjerë

Ta dini:ju dua,o mësues me aq vlerë!

* Mësues të fillores

**klasën e parë e kam filluar 5 vjeç

Panja*

Profesore Vjollca   Omarit

Mbi panjën e bukur gjelbëroshe

Befas u lëshua një acar

Një kohë e keqe,kodoshe,

Panjën vendosi për ta  "vrarë".

E shkuli nga vëndi ku mbiu

Dhe tutje e flaku:në harrim...

Por panja,për çudi,prapë mbiu

Dhe vëndin e mbushi me blerim.

Acari atëherë turfulloi

Mbi panjën gjelbëroshe u lëshua

Trungun zu keqas t'ia kafshojë

Por panja hiç s'u ligështua.

Trungu iu mbush me plagë

Mbi plagët buisi gjelbërim

Kjo panjë e fortë si thanë

Për njerëzit që e njohin:frymëzim!

Urrejtjen s'e njeh;si shënjtore

Blaton ngado dashuri

Ta shihni,ta shihni sa njerëzore

"Gjelbërimin" e ruan dhe tani.

Trungun vërtet e ka me blana

Por zëmrën e ka plot blerim

Kjo panjë e fortë si thana

E urta,fisnikja:pa harrim...

*Nderi i Fierit-e pereskutuar.Rron ende.

** e motra e të ndjerit,Mustafa Greblleshit.

Profesorë!

Profesorëve të mi të Normales së Elbasanit

Nuk di se kë të përmënd nga ju më parë

Se ju qetë,të tërë:të mrekullueshëm!

S'e mohoj:për të gjithë ju kam mall

Dhe bëhem krejt i parezistueshëm.

Që të vij dhe t'ju putha ato duar të rreshkura

Ju qetë si shënjtorë që rrezatonit urtësi

Për mua ato duar,edhe sot,janë të shtrenjta

I puth pa  u kursyer:një dhe nga nji.

Por ç'them kështu?Shumica prej jush kanë ikur

Por unë,ama,ju kujtoj me përmallim

Tek shkruaj,në zëmër ndjej një të krisur

Dhe nuk e ndjej fare lotin që më shkimë.

* me rastin e 90-vjetorit të shkollës

Uh,Profesori?!

Si një pasthirmë e bukur vegimesh

Kjo thirrje:"Uh,profesori!",më rrëmben

Prekem e lotohem mallngjimesh

Dhe bëhem,mallngjimesh,ujem.

Kishin zbritur një ditë në qytet

Ish-nxënëset e mia të shkollës së mesme

Oshtima e tyre gati zuri qiejt

Dhe sot jami prekur prej mbrese.

Uh,Profesori!-bërtitën njëzëri

Dhe befas më pushtuan si kala

Ah,si u bëra unë,i tëri,

Tek më pushtonin dhe më puthnin pa  pra.

Çlironin që të gjitha gëzim

Gëzim të qashtër-dashuri

As pyesnin fare për njerëzinë

Që ndiqnin këtë "shfaqje" me habi.

Se nuk ndodh gjëkundi në qytet

Që vajza me këmbë në yzengji

Të puthin dhe të pushtonin,vërtet,

Kështu të gjitha:"koloni?!"

Por puthjet ishin të çilërta

Dhe nuk pyesnin për rregull e moral

Ato s'më kursenin, të gjitha

U ndava me to duke qarë.

5 mars 2011

______

Buqetë e freskët

(me vargje)

Pranvera  

Pemët lule edhe gjethe

Fushat gjelbërojnë me bar

Mua sa nuk më zënë"ethe"

Më ngacmon i shkreti mall.

Se ja erdhi pranvera

Dhe atje tek vëndi im

Unë po sytë i mbaj nga dera

Për t'u nisur me nxitim.

Se me sy ma bën pranvera

Ajëri i pastër në mushkëri

Pastaj plot e plot të tjera

Si atje,në Shqipëri.

Pa do dalë atje mbi kodër

Mu mbi kodrën  në Mbrostar   *

Do bërtas si një i vogël

Aq mua malli  më ka marrë.

Do bërtas sa të ngjirrem

Ta dëgjojnë tej e përtej

As fare s'dua të shtirem

Porse  mallin dua të krrej.

Moj pranverë e vëndit tim

O moj stinë që nuk ke shoqe!

Ty të falet  shpirti im

Vjen për vit,po hiç s'më ngope.

* -  vendbanimi im,në   Fier.

Tash jam bërë unë i vogël

Tash jam bërë unë i vogël

Mu në moshë të fëmijërisë

Nuk lë fushë e nuk lë kodër

Pa e shkelur,çuditërisht.

Si dikur...mbi 50-vjet

Kam vënë delet unë përpara

Tek kullosin barin det

Unë  sa s'zë retë e bardha.

Mu mbi frashër unë kam hipur

Dhe nga frashëri nxjerr lëkurë

Pastaj me nge  unë kam selitur

Me biçak zë bëj një culë.

Culën zë e qaj plot mall

Si dikur,fëmijërisë,

O pranverë,po çfarë ke ,vallë?

Pse më  "bluan" prej nostalgjisë?

Në  stan

Që nga shpati i një mali

Po rrëshket shtrati i dëborës

Mu aty ku është stani

Ushton tingulli i këmborës.

Blegërijnë dhënë edhe shqerra

Blegërijnë keca edhe dhi

Dhe këtu,kur vjen pranvera

Ka më shumë poezi.

Mbushen vedrat plot me qumësht

Mpikset djathi apo gjiza

Një stanar nget dhëntë në shtrungë

Një sjell dru apo driza.

Ndizet zjarri bubulak

Në mëngjes bëhet bukëvale

Ah,medet,që sot jam plak

Ku më çoni,o ju malle?!...

2 mars    2011