Poezi nga Bajram Mjeku

Bajram Mjeku*

D E A

Nuk dole nga zgoret e statujës së mermert

As nga korridoret e errëta të Butrintit

Je farë e zënë në Dardaninë e trazuar

Klithmë që shpërtheu në Polin e Veriut.

Ç’të duhet ty Amfiteatri i Butrintit

Dhe vargani i statujave të ftohta përreth

Po u shfaqën aktorë nga kohët e lashta

Rikthe emrin mbrapshtë dhe bëhu Aed.

Zbrit këmbëzbathur në skenën antike

Perëndeshë e arteve në hapësirën bosh

Mes honit të antikës dhe kohëve moderne

Në skenën e tragjedive vallëzo veç danc.

Papritur mund të shfaqet hija e Ugolinit*)

Në shkallët e teatrit tash si spektator

Ai nuk e di që një shekull më vonë

Statuja mori shpirt dhe u bë e gjallë.

Fërfëllima e jugës, dallgët e Jonit
Janë stërkala fresku që krijojnë ndjesi

Mbi skenën e Butrintit rrapëllojnë hapat tu

Tek hedh vallen e lashtë gjer në përjetësi.

Ndjehem i trishtuar kur ti më mungon

Koha më ndalet si dikur në lashtësi

Mes hapësirës bosh e qetësisë funebre

Më bëhesh e gjallë dhe kthehesh përsëri.

*) Koka e Deas u zbulua nga arkeologu italian Luigji Ugolini, e cila u grabit dhe u dërgua në Itali në vitin 1928, për t’u rikthyer në Shqipëri në vitin 1981. Poemën ia dedikoj sime bijë Deas, dashurisë, ndjenjës dhe pasionit tim të madh.

AJO QË NË KUJTESË MË VJEN

Gjatë-gjatë e kam dashur vajzën balerinë…

Ende i dëgjoj hapat e saj shkallëve të teatrit

Mbrëmjeve kur dilte vetëm nga foajeu bosh

Dhe sytë e saj kur shkrepëtinin si të ishin vetëtimë.

Ka njëzetepesë vjet që s’e kam parë vajzën balerinë.

Kam mall, oh sa kam mall për sytë e saj gri

Për zërin drithëritës, për hapat fëshfëritës

Për ombrellën e saj të zezë kur ecte nëpër shi.

Njëzetepesë vjet s’janë pak të fanitesh në magji.

Ende shëtis bulevardit i trishtuar gjithë vetmi

Të nëjtat dafina çdo fundvjeshtë të shtrira përdhé

E njëjta dashuri që s’ndryshket gjer në përjetësi.

Bulevardi bosh, foajeu i errët, gjithçka në shkreti.

Ende besoj se ajo zbret shkallëve të teatrit

Dhe më ndjekin magjishëm sytë e saj gri

Zëri i saj i tejbotshëm që larg ende më thërret

“Të dua, gjithmonë të dua gjer në përjetësi…”.

Shumë-shumë e kam dashur vajzën balerinë…

Në kujtesë ajo më vjen ndehur dhe pa bujë

Tash sa vjet duke e pritur te shkallët e teatrit

Një ditë do shndërrohem në statujë.

*Bajram Mjeku, është poet e tregimtar. Punon për Shërbimin Informim të Policisë së Kosovës, në Prishtinë