Liman Zogaj: Loja mbi gurë (II)

LIMAN ZOGAJ

 

LOJA MBI GURË

 

- Poezi-

 

 

MË KA MARRË MALLI

 

 

IKJA

 

M’u duk se ra tërmeti

Por toka nuk u dridh

 

M’u duk se prangat 

E lidhnin edhe dritën

 

Por dielli nuk u lidh

 

 

DETI I ZI

 

A  jam unë më korb

A ti o det i zi

Pse mbi valë më le

Kur vdes mërgimi në ty

 

 

VARRI

 

Si zog

Mbi Kullën e Ajfelit

As i vdekur

As i gjallë

 

Kurrë mërgimeve

Nuk desha djep

As sot nuk dua varr

 

 

MË KA MARRË MALLI

 

Për pak ujë nga krojet

Për blegërimën e qengjave

Për lojën e fëmijëve në fushë

Për fyellin e këngëve maleve

Për sofrat e shtruara odave

Për flakën e prushin në oxhak

Për krismat dasmave

Për lotët në vdekje

Për bekimet e nënave

Për buzëqeshjet e vashave nën qershia

Për një vrap me kalin pa jele

Për ogiçin brirë dredhur

Për gurgullimat e krojeve

Për agimet në vatër...

 

Ah

Sa më ka marrë malli

 

  

KËNGA E GURRAVE

 

Në malet me ahishte

Buronte një gurrë

Me ujin si loti

Këndonte nëpër gurë

 

Te shkëmbi i bardhë

Punonte dhe mulliri

Te blini i lartë

Këndonte dhe bilbili.

 

Sa i gjatë ky lumë

Sa Drini e Buna

Sa këngë me valë

Sa e fortë furtuna

 

 

DETI

 

Hyra në ujë

Në rërë

Desha ta shkrehi dhimbjen

Por prapë

Ajo ma zë frymën

 

Deti krejt ujë

Krejt valë-valë

Unë krejt dhimbja

E bashkë krejt mall

 

  

LOT MBI ARKIVOL

 

Një ditë kthehem

Nuk vonohem

Në pranverë a nëpër borë

Jam verbuar e s’e gjej shtegun

Plagë e rëndë m`ka ra n`kraharor

 

Mos m`i thoni Nënës Loke

Ka do vite dergjem në spitale

Nuk e la pa ardhur te Nëna

O i vdekur o i gjallë

 

Prit e prit

Nuk erdh pranvera

Kurrë nuk ngrohu dielli mirë

Mërgimtari e mbajti fjalën

Në arkivol erdhi i shtrirë

 

 

UNË KTHEHEM

 

Nuk e di

Por kthehem

Herë si hije

Herë si rreze

Unë zogu i sakatuar

Nga rrufetë e shkretëtirave

 

Jam shtegtar pranverash

Në diskun e kujtesës

Janë rrënuar arkivat digjitale

 

Mbaj mend

Vetëm kthimin

 

 

BETIMI PARA DHEUT

 

Herë gur

Herë zog

Shqiponja në lapidar

Lavdinë ia fal dheut

 

Pirrë-pirrë

Llamba e neonit

Mbi poezinë “Dielli”

Derdhet mall toke

 

Ika në Detin Marmara

As dashurisë as vdekjes

S’i bëra procesverbal

 

Me valixhen e pikëllimit

Mbi supe

Kthehem duke i lidhë plagët

Pranë strehës varr

 

 

NË SHEKULLIN MODERN

 

Në këtë shekull modern

Luleve në pranverë u bien petalet

Në dimër blerohen të ngrira

 

Kush e di në mërgim

Si do të pagëzohen

Fëmijët rrugët lashtësia betejat

A do të shemben digat

A do të ketë tërmete.

 

Nëse unë eci vertikalisht

Por keq duke çaluar

E ti me kukëzat patentë

Kam frikë

Se më thërrasin pakurrizorë.

 

Toka krejt akull

Në qiell përvëlon

S’e di këtu në kurbet

Në cilën epruvetë të ngujohem

 

 

KUJTIM

 

Eci vertikalisht

Shtylla kurrizore e tokës

Lëngon nga operimi pa opium

Në pesë unazat e shtatit

 

E di

Edhe kur u nisa

Edhe kur humba

Për së gjalli e kam kujtim hirin

 

Te Buna

E piva një gllënjkë ujë

E mësova këngën e valës

E mora kujtimin për detin

 

Nënë

Një ftua

Një lule dhe lotët

I ruaj kujtim

 

 

I MORA ME VETE

 

I mora me vete

Bukë kripë e kujtime

Tri herë e putha pragun

Atë pragun e kullës sime

 

Për kujtim e mora

Një asht një pendë e një shpatë

Të mos e humbi shtegun

Errësirës nëpër natë

 

Oh me vete i mora

Një lapsë e një flamur

Ta di se nga jam

Në det dhe në gurë

 

Me vete e mora

Dhe hartën copë-copë

Pesë gjymtyrë me trupin

T’i bashkoj në Evropë

 

 

SY MË SY

 

A është dallgë e detit

Apo pluhuri i harrimit

A është puhi në shkretëtirë

Apo ofshamë e mërgimit

 

A është ky fundi

Apo ky është fillimi

Sa i zi Deti i Zi

Sa i bukur Drini

 

A është vdekje kjo

Apo kjo është jetë

Mos jam bërë memec

Apo vetëm kam mbetur

 

O a është kthimi im

Apo është humbja jote

A unë humba apo ti ike

Skutave të kësaj bote

 

Nuk e di për ndarjen

As sot nuk e di

A më shikove në ballë

A të shikova në sy

 

 

OAZA PREJ QELQI

 

E mbusha me ujë

Te Kroi i Gurit

Lulet do t’i mbledhë

Fushave të vendlindjes

 

Uji u bë

Gutacion në gjethe

Oaza epruvetë

E luleve pa rrënjë

 

Pres e pres

Por nuk blerohen lulet

Pa rrënjë me kërcellin e prerë

Në oazën time të thyer

 

 

PRANVERA

 

E dua

Për blerimin e fushave

Për ngjyrën e luleve

Për blegërimën e qengjave

Për këngën e bilbilit

 

Pranvera

M’i shkreh akullnajat

Varur në shpirtin e plagosur

Gjakun e ngrirë damarëve

Lulebora më bëhet lajmëtare e rrezeve

 

Edhe ajo ishte pranverë

Buzëqeshjet m’i herri nga buza

Kënga m’u bë gjëmë

Loti m’u bë rigë

Stinë e dashurisë së djegur

 

 

ËNDRRAT NË PRITJE

 

Si një laborator

Me epruveta të thyera

Në dhomën time thyhen

Ëndrrat pritjet

 

Në shtratin e gjumit dehem

Sepse njëherë

E kam hequr numrin te porta

Dhe s’e gjëja kullën time.

 

Kam frikë

Se e humb ekuilibrin e kockave

Dhe e thyej me guri

Oazën prej qelqi