Vangjush Ziko: Bisedë me Niagarën

Vangjush Ziko

BISEDË ME NIAGARËN

VETËVRASJA E NIAGARËS

U lodh së mbajturi mbi shpinë

plumbin e hirtë të reve.

E lodhë pyjet dhe lëndinat

që pas saj përkëdhelen.

E lodhi profili i ngurtësuar i qyteteve

me syt' e akullt të dritareve.

Qielli e lodhi me blicin e reve,

e lodhë grepat e përgjakur të peshkatarëve.

E lodhi

lundrimi,

përçmimi,

harrimi.

ÇMENDURIA JONË

Nuk jam i qetë aspak,

në vesh e në trutë

më thërmohet lumi,

shkumba e tij më lag,

më mbyti.

Zot,

shpalose ylberin,

besëlidhjen tënde të shenjtë.

Qetëso lumin

dhe ne njerëzit.

U çmendëm!

Rrimë në breg,

shkrepim blicat me zhurmë

si vetëtimat.

Pozojmë.

Gëzojmë.

Po bëhet

thërrime

një

lumë!

BISEDË ME NIAGARËN

Mes dy brigjesh prapë lundron.

Prapë pyje dhe re po ngarkon.

Qiell e dhe' po mbart mbi vete,

Rrez' e diellit mbi valët të tretet.

Pulëbardha të solli në sqep

Një peshk nga i vjetri breg.

Një re,as e bardh' as e zymtë

Të kujtoi ëndrrën  lënë përgjysmë

Me dhimbje dhe gaz të trazuar

Për oqeanin gjoksshkumbëzuar,

Ku qiell i pafund hapet,

Ku jeta dhe vdekja gjen paqen.

Larg bliceve dhe kamerave

Në botën e kthjellët të valëve.

Niagara Falls - Niagara on the Lake,10.10.2010

Vangjush Ziko