Kulturë
Cikël poetik nga Laureta Mema
E shtune, 29.05.2010, 07:59 PM
Laureta Mema ka lindur më 1979, në Kukës ku ka mbaruar shkollën tetë-vjeçare. Të mesmen dhe të lartën i kreu në Universitetin e Tiranës, për letërsi frënge. Më 2003 filloi studimet pasuniversitare në Amerikë. Në Universitetin e Arizonës ka mbaruar masterat ndërdisiplinarë për “Studime Franceze” dhe “Studime Feministe. Më 2006 ka filluar doktoraturën në Universitetin e Washingtonit për “Kritikë letrare dhe letërsi Frënge”. Ndërkohë që shkruan tezën në vitin 2009 merr diplomën “Estetika dhe Letërsia” në Universitetin e Gjenevës. Në 2010 Laureta mendon të mbarojë tezën për Bodlerin dhe të kthehet në Shqipëri ku ka vendosur të vazhdojë punën e saj si kritike letrare dhe shkrimtare.
“Laureta Mema është një autore e re e cila hyn me guxim në letërsinë shqipe me poezine e saj të freskët moderne. Shquhet për një origjinalitet e sensualitet sa gjuhësor aq edhe feminin. Bukuria e shprehjes me tingujt shpesh krahinorë, përgjatë një shoqërimi idesh në rrokjeje të subjektit, e bën këtë poezi shumë tërheqëse për lexuesin. Është një autore sensibël, dhe për fat të mirë kultura nuk ia ka fashitur cilesinë autentike të krijimit”. Mimoza Ahmeti
__________
LAURETA MEMA
POEZI
Jam!
Jam rritur mes kacabujsh të prerë
Që rilindin veten, si krimba toke
Jetoj në thithkën e gjirit të tyre
E kurrë nuk vdes!
Kurrë!
Dashurinë tonë…
Dashurinë tonë, e kafshoi gjarpëri
I harruar kujtimi i tij
Kanë mbetur disa të thëna
Për të lënduar gjithmonë
E ndaluar edhe gremisja…
Shumë keq…
Dashurinë tonë, e pështyu lepuri
I përqeshur kujtimi i tij
Kanë mbetur dëshirat peshë
Për t’u përplasur n’jehonë
Shkurtabiqe edhe mburoja…
Shumë keq…
Dashurinë tonë, e këndoi i çmenduri
I palodhur kujtimi i tij
Janë përhumbur duarpunëtoret
Për të na përkëdhelur me ni-na-na-na-na
E thinjur edhe vegjëlia….
Shumë keq…
Dashurinë tonë, e shkarkoi barrëtari
I prangosur kujtimi i tij
Për të na reklamuar gjoja veten lakuriq
Për të na mëkuar me shitje-blerje
I pabesë edhe zhgënjimi…
Shumë keq…
Dashurinë tonë, e groposi i verbëri
I nderuar kujtimi i tij
Jo, nuk lodhen thesar-kërkuesit
Vetëm kopje shpalosin në muze
As fund i detit nuk e mbajti Fjalën
E padurueshme edhe e drejta…
Shumë keq…
Dashurinë tonë, e nisën me pulla poste
Nuk dimë ku e shpuri teknologjia
Për të na ndjellur diku, matanë
Për të na treguar firmat
E shitur paskësh qenë, që në zanafillë!
Shumë keq…
Por nëse harrojmë të psherëtijmë
Kjo s’do të thotë se jemi hyjnorë
Sa të ngjashëm mbetëm, me hekurin
Ndryshku i tij, porsi krenaria jonë!
Shumë keq…
Dashnore pa emër
Dashnore ma vunë emrin
Kur linda me atë këmishë
Këmishën e dogjën
Tre gra, me bluza të bardha
Nëna ime e donte për hajmali
Me ma var vetë tek qafa
Pasi ta ngjynte, tek pusi i gjakut
Mes këmbëve që s’po mbylleshin
As kur ajo vdiç
Sigurisht që do të bëhesha
“Haramja e Qytetit”!
Dashnore pa emër…
Kur ribie nata, dyert hapen tinazi
E mbyllen sërish, me virrmë memeceje
M’shtyjnë duart e nxituara mosmirënjohëse
E unë ulem ndonjëherë mu te pragu i Atij edhe qaj
Pastaj eci e eci natën, ndjek kofshët e mia t’vetmuara
Si dy kulla nënujore të Butrintit, të pazbuluara, jo akoma
Sigurisht që do të bëhesha
“Horrja-lavire e Qytetit”!
Dashnore pa emër…
Shtriga e bardhë ma ka dhënë një ilaç
Thotë e ka përgatitur me hirin e këmishës time
Thotë se hirin e kishte gjetur në një grusht kufome
Të një gruaje me barrë të vona, e një sy t’hap’, laraman
E kjo nuk ishte një shenjë e mirë
Sigurisht që do të mbetesha
“
Dashnore pa emër…
Mëngjeseve i mbledh mallkimet e rrugëve
Ato të plakave më rëndojnë si më shumë
Sidomos kur i heqin shamiat e bardha e
I vënë në prehër, sy e duar nga qielli:
“Mos të zënshin këmbët në tokë!
Mos të rëntë shpirti në qiell!”
Sigurisht që do të bëhesha
“Poetja e Qytetit”!
Dashnore pa emër…
Me qymyr shkruaj
Vdekjet që po lindin
Lindjet që po na vdesin
Tek maternitetet ua përgjoj
Do të mbij një bebe porsi unë
Do t’ia presin këmishën me gërshërë
Tre gra me bluza të bardha, do ta djegin
E nana do të vdes mes këmbëve ku s’i shtuposet pusi i gjakut
As kur ajo të vdesë
Sigurisht që do të bëhesha
“Shenjtorja e Qytetit”!
Dashnore pa emër…
Unë sybardhoshja
Do ta zgjas grushtin, mespërmes zemrës së trungut degëprerë
Do ta shtrëngoj fort-e-fort hirin e qullosur si dhè bote
Gërvisht prej Kepit t’Prethit, me i mshel vrimat
Kazanit t’rakisë, poshtë flakëve plasaritëse
E shtriga e bardhë do ta ndjejë erën
E gjakut që i përzihet n’stomak
Bashkë me shoqet e veta
Le të vijnë të më marrin!
Të më shpien, majë fshesash
Tek nëna që ofshan mes tokës e qiellit
Për të ma vënë tek qafa Hajmalinë e Dashurisë
Sigurisht që do të bëhesha
“Heroina e Bardhë e Qytetit”!
Dashnore pa emër…
Pa mëngë
Do t’thur një triko t’gjatë
Të ia filloj e të mos ndalem
Me gjitha stër-kastra-gjyshet
Do ta nisim, mu aty, ku të jemi
Pa model, veç mbarë e mbrapsht
Kur të piqemi te qafa, do ta prishim
Lëmshat do t’i zhdredhim, me gishta
Perin do ta shngjyrosim e ta hekurosim
Shtizat t’i sosim por jo përrallat e kaluara
Të na mbajnë ngrohtë!
Si lumi Drin kur del nga shtrati e vonohet
Atje tek gryka, me tallaze përronjsh takohet
Shtohet, por asnje pikë nuk i rrjedh, mendohet
Kur lëshohet, gjer këtu, krisma dëgjohet, atëherë
Riprishet e Rifillohet!
Dëgjo këtu!
Shtratin tënd mos e lër kurrë vetë të shtruar!
Në ta kanë rregulluar, ti ta prishësh tre herë!
Jastëkët, ktheji përmbys, shtatë herë, në derë,
Perdet t’i kesh gërshetuar nëntë pranga për frerë!
Natën, në bark, sigurisht shtriqu me gishtërinjtë e kundërt
Me orë hidhja sytë asaj gropës së zezë, ku ngjizet Toka e Re
Mos ki hiç gajle! Llava s’të vret, ajo veç th’rret e th’rret e th’rret
Ti bëj sikur s’dëgjon, mbulohu n’dhe, me rrasë t’nxehtë ngjeshja ballit
Nëse kriset nga e majta, hap syrin e djathtë!
Nëse kriset nga e djathta, hap syrin e majtë!
Kur t’zgjohesh mos harro: ne as s’jemi parë, as s’jemi dëgjuar kurrë!
Edhe sot munda ta shtyj si gjithmonë
Po me shije, pse jo, si një puthje të parë
Edhe sot nuk kisha asnjë nostalgji të shkuar
Asnjë syth trashëguar, asnjë pickim në damarë
Nostalgji t’shkuar s’kam se dysheku është paralizuar
Më pëlqen të jem vetëm më mirë, t’përgjoj në hije
Këtu ku ka veç djaj të majmur e të mbipunësuar
Figura shekujsh përzier, llangarosur pa shije
Këta lëvizin e unë s’dua të flas
Por mund t’zgërdhihem, t' bërtas
Brenda në shpirt kur më uf-ufe s’ka
Në paqe dhe harmoni kudo shkapërda’
Kur gjumi s’më zë e s’ka as edhe një pikëz qetësi
Nga vorbullat e gërrhimave, ndërkohë që ju flini
Do të preferoja, edhe trungjet prej meshini
Se do të kishin rrathët mavi të syve mi korbzi.
Ndonëse magji s’do të kishte në këtë copë toke
Trungjet e rrënjët prapë do të llullosnin të qeta
E mbase do t’vëzhgoheshin me kërshëri rrobote
Se gjethe nuk do t’kishte për t’u mbajtur stafeta
Nga lart çfarë do t’shihnin përtej lëvizjes, nuk e di
Veçse me sy, unë prapë do të pikturoja, si bleta
Atë copë jete, pa emër e të lakuar sa herë kushedi
Harruar në brengat e trungjeve ku vjell e vërteta
Edhe sot unë munda ta shtyja prapë, si gjithmonë
Edhe sot u harrova n’brengat e trungjeve shabllonë
Oh!
Një perde ra dhunshëm mbi ëndrrat e mia
Oh!
S’kish’ dritë fare, as dashuri për mua s’kish’
Oh!
Në shtratin bosh, veç lakuriqësi t’ndezur pija
Oh!
Në çarçafë të kuq po më priste vampiri, sërish
Oh!
Jashtë ulëriste, çirrej koha, kapsëlliste sytë
Oh!
Në mohimin e kotë kërkova helm të dytë
Oh!
Nuk kisha dëshira dhe mall për askënd
Oh!
U përlesha me veten e heshta rëndë
Oh!
Sy!
Sy! a ka atje matanë rrugës?
Sy! të më shohin prapë se s’u ngopa
Sy! të më ndjekin nga pas se s’u ngopën
Sy!
Sy!
Sy!
Sy! a thua po më mbetej fryma?
Sy! nëpër ajër, nëpër tinguj, se pashë një risi
Sy! më pillni pra, se po ngatërrohem me rrymat
Sy!
Sy!
Sy!
A! BRE!
Po i pi gjithë netët cigare
Po i thith e po i fik në shpirt
Me shtëllunga tymi tjerr dhimbje
Kur plagë une s’kam, as gjak të tharë
Ah! Sikur t’kisha shenja plagësh!
Po dyshoj akoma në jam unë
Aty e varur kokë-poshtë
Në rrotullamën e verdhë, shoh atë çfarë s’jam
Edhe burra lakuriq, që shtrijnë duart e dylbitë
Po shoh çfarë mund të isha në sytë e t’gjithëve
Po më neveritet prapë, ajo diçkaja që s’e kam
Kur mëkatojmë, vetëm për gjithçka zh-bëjmë
Pse më rishkel zhurmshëm thundra e asgjësë
Po dëgjoj veç lutje, përplasen fort asgjësohen
Tek qepallat e qullta po tingëllojnë me vu’jtje
Po nuhas origjinën që më ndjek nga pas
................Se puplat po më bien një nga një
................................M’i vodhën zogjtë për pjellën
..................................A s’e sheh që plagë prapë s’kam?
.........................................As gjak të tharë, as tru të mpiksur
.................................................Po rrokullisem një livadhi me bar
...............................................................Çudi! se litari fare s’u këput
...............................................................................Po i vjell gjithë ditët
......................................................................................Te kjo copë letër
.........................................................................Po e shtyj a po më shtyn
.........................................................................Karrocë e ndryshkur
....................................................................E mekanizmit tënd
............................................................ Që më çmend!
aaaaaaaa aaaaaaaa
aaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaa
aaaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaa
aaaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaaaa
aaaaaaaaaaaa aaaaaaaaaaa
aaaaaaaaa aaaaaaaaa
AaaahaaaaaaaaaaaaaA AaaahaaaaaaaaaaaaaA
AaaaaAaaaaaaaaaaaaaA AaaaaAaaaaaaaaaaaaaA
AaaaA AaaaaaaaA AaaaA AaaaaaaaA
Një -Dhomë - e - Kuzhinë
E shpartalluar ishte shkalla
?I kafshuar ishte pallati?
E praruar e gjitha
Në një dhomë e kuzhinë?
Riluheshin Tragjeditë?Qytetare
Gjyshja gërrhiste mbi divan?
Prindërit ndukeshin mbi krevat?
Ne mbroheshim në ofshamat pa dritare
Por rruga mëngjesore nuk ishte kurrë e lodhur?
E ndanim mes nesh, si një fetë buke të sheqerosur
?“Më jep një kafshatë dhe mua! A s’ta kam dhënë dje!”
Ma ke dhënë, ta kam dhënë..., e kështu ne jemi rritur?
Nuk mundem si t’kaluar ta kujtoj, se aty rritem akoma
Gjyshja gërrhet tek dheu, prindërit nduken në divan
?Unë shkundem në krevat, ku do t’mbijnë fëmijë
ATA
Të fshehur, ridalin, nga dollapet e krimbura?
Me varëse rrobash, nën këmisha netësh?
Tërheqin drejt ofshamave pa dritare?
Ankthin e brezit tim... të thinjur?
Që ripjell e ripjell e ripjell
Tragjeditë Qytetare
Dyshimi
Pa masë, pa formë, pa frymë, pa letër
Më mbyll në një kafaz, ku të harbohem
Pa fjalë, pa kryq, pa trup, pa lutje e vetëm
Më zhyt në moçale, me bretkoca t’pallohem
Pa tinguj me shtrëngo me aromë dëshirash pezull
Pa dhimbje më bëj të ndiej, në një kohë pa net e ditë
As sa hije lopësh peshë të mos kenë. Pa sy e kërrndezur
Atje ku nyjet lidhen. Pa krenari të jap atë që s’kam me shit’
Më lër të t’them se dëshiroj, pa lodhje të fshij të njëjtën gjurmë
Pa frikë pohoj s’ka dashuri, pa turp atë kërkoj në flokë që thinjen
Pa mëshirë po thyej një nga një Orët që s‘u varën asnjëherë në mur
Pa rrënjë, pa shkumë, një shkëmb lahet, i paturpshëm akoma në det
Mendon në ishte më mirë atje në fund se pasqyruar në sy njerëzish
Më duket vetja fare pa peshë, ngatërruar me t’internuar parazitë
Njeri thashë a mos jam, të shoh a mundem me njerëz të vdes
Pa ty, pa ata, of-of ofshaj, i nuhas nga pas, zagar që s’leh
Pa zot, pa mëkate, në një ferr që zgjodha mbase vetë
Po të marr, po më merr, s’pamë një kandil të fiket
Pa tym të shihnim një flakë, në dritë ta preknim
Veç një herë ta thernim si kafshë, me sëpatë
Veten lakuriq. Pa gjymtyrë të kem forcë
Për t’ju thënë barbarisht, o të ngratë
Kurrë s’ishim! Jo! Kurrë s’ishim!
“Po si s’po pikon çezma! As pikë-pikë!
Eshtë ndryshkur tashmë nga brenda!”
Me orë të tëra e thithim, gojëpërvëluarit…
“Ikni prej andej! Ju shpërlaftë mortja!
Ka për t’ju zënë sëmundja! Tartakuti!
Pu! Çfarë rrace e keqe! U zhbiftë!
Ikni teveqela! Po shkelni mbi xhama!”
E ulurimat, janë pashallarë të majmë, për ne!
Ndaj s’e kanosin shijen e re të rradhës
Ikën nënokja e vjen një tjetër
Më e egër se e para
Na kanë zili. Do ta thithim !
Derisa qafëmali ta lëshojë ujin që mban peng!
“Eshtë plasarit depoja! A s’merrni vesh!
S’e kanë fajin tubat, as ujësjellsat!
Atje lart është gabimi! S’ka specialist!
Gjynaf po m’vjen kur ju shof! Po m’habisni!
Po shkoni e lozni, a jeni fëmijë?
U kanë hy dreqnit n’bark! Pu rracë e keqe!
U zhbiftë! U zhbiftë!”
…
E thithim ma fort!
Ia marrim frymën tubit, nji nga nji!
Ia fusim gjuhën thellë, e ia lëvrijmë gjatë
I hapim krah e këmbë, për të duruar dhe pak
Nofullat i shqyejmë e bëjmë sikur e kapërdimë
“Oh! Oh!”. Shkrryhemi përdhe, si kalorës biem
E s’e njohim kurrë lodhjen e humbjes
…
Ne s’po kërkojmë ujë? Diçka të errët ndjellim
As vetë s’e dimë se çfarë, ndonëse është sekreti ynë
Ekstazë… Vijmë aty, i jepemi…
Me brohoritje, e shajmë! Se ne e dimë:
Natën çezmet na ikin, drejt shpellave t’zymta
Ku fshihen gjarpërinj
I shkarkojnë në zorrët e tyre
E verdhacuken si të pafajshme ditën, si të sëmura
Dergjen brenda nesh
Se natën,
Çezmet jepen
Për inatin tonë
Ne e dimë, i përgjojmë e plasim nga zilia
Flemë vetëm me njërin sy, me tjetrin rrimë roje
I mbledhim shkulmat me gjuhë kuqedrash e rritemi
…e rritemi… e rritemi…
Por ditën,
Përsëritet në kor: “Kanë plasë ujrat e depove!”
E ne përsërisim ritualin, me shpresën se një ditë
Tubi i nëndheshëm, do ta shpërthejë edhe depon e shpirtit tonë!
Maskat
Do t’marr një maskë, për sonte!
Një maskë të vërtetë
Me flokë të zinj
Do t’vishem si burrë, për sonte!
Do t’sillem si burrë
Me seksin tim
Do të bredh natën bareve
Të pi por mos të mbidehem
Të kap meshkujt për beli
Me dhunë!
Të rrëmbej psherëtimat
Që t’i përthith, me shkumë
Deri në pikën e fundit
Në banjot e Bllokut
Ku kundërmon veç erë
Dhe ka radhë duke u shtyrë
Radhë për t’u parë në pasqyrë
Ndërsa unë me zor shurroj
Ata qeshin, të ndyrë
Edhe ato qeshin nën pudër
Se kanë maska
Të vërteta
Kocka
mishi
Të të gjitha racave
Të të gjitha kombësive
Që u bien fyejve të syve
U lodha!
U lodha! Po ju a u lodhët?
Se unë po jetoj pa e ditur
Po ju si po jetoni?
Ju shoh tek kaloni
Vetëm kaq, asgjë me tëpër
Ju përshëndes e hesht, shkretshëm
Po më anashkalon jeta në sa hije?
Legjendë me hile, pa shije
Ky trishtimi me zile
Lëmoshë dua, në ballin e bebes
Hej, lëmoshë se jam jetime
Në rrugën e pështyme!
U këput!
Duhej të këputej edhe teli më i fundit
nga shtyllat e korentit
Plagosur në palcë me gozhda të ndryshkura
Të përthyera, në të qarat e myshkura të drurit
Zogjtë nuk po guxojnë më me m’i prekur telat
Se kanë mbetur varë-varë
Vorbullosen si pula pa kokë
Se nga qafa e prerë pikon akoma energjia n’damarë
Por teli i fundit ma dha fort një drithërimë në zemër
Sa gozhdët u shkulën e m’i lanë vrimat e boshtit bosh
Mu aty po kalon ajri i ftohtë, i nxehtë, i lëngësht, i thatë
Më gudulis si mynxyrë kjo vajtje-dalje, mysafirë të pafytyrë
Me të zezën formulë që më më shakullis si të ngratë
Por teli i fundit, ma qetësoi pak shtirjen e stërgjatur
I mori me vete do vezë pikaloshe, morrat e mi n’qafë
Do fëmijë, pa u matur, i vranë me gozhdat e saposhkulura
Nëpër faqe u kërcyen stërpikat, e nëpër sy, deri në ushkura
Ndihem i lehtësuar tani... Oh, sa fort i lehtësuar... si ato fëmijë...
Që vazhdojnë të shtypin me gaz n’llomështi, morrat e mi, kuqezi...
Në Kosovë po britet me britma-britma
Telat janë për gardhiqe tokash
Mbi to, varur, këmisha murimi
Vulat t’vulosura, me lapa, mollash
Kërmijtë janë për zhgarravitje
Mbi trupat e tyre
Shush! Zhapinj!
Fryn murlani
Krahët ngulin gjembat
Ngrejnë gjymtyrët e tjera n’ajni
Poshtë tyre kumbullat vazhdojnë
Të bien n’shesh, nga rëndesa
Lluce-lluce
Hem ngjyrë e verdhë
Hem ngjyrë e kuqe
Hem kocka binjake, trinjake, x-njake
Gishta të prerë përqullin aty
Vocërrakët
Me një këmbë anojnë nga shikimi
Me një këmbë anojnë nga dëgjimi
Si përfundim mbeten n’vend
N’vendin e kujt?
t’Asaj e t’Atij
e t’Asaj-t’Atij
Që briti, në KupëQiellë, me sa fulqi
Pati: Sëmundjen Ngjitëse të Tërbimit
Në spitalin psikiatrik të Elbasanit
S’jam veçse një shpirt djegur përgjysmë!
Dhe hi nuk mbetet! Dhe hi nuk mbetet jo!
Një shpirt jo në vendin e tij, jo në themel
Në heshtje ndriçuar, me aq shume mishra
Por jetë s’mund t’i japin, aspak kthjelltësi!
Ajër të ftohtë dhuroi toka, për këta njërëz
Me klithma të gjalla, me histori t’vdekura
Është qesharake shumë tek i sheh gjunjazi
Si rrobotë të dhjamosur e të shtyrë nga era
Më verbon bardhësia, kur veçse ngjyra ka
Jam shumë e uritur e kam ftohtë pa ia nda’
Ndonëse s’mundem akoma t’ha, t’ngrohem
Kam frikë, se kur të nginjem e të shkrihem
S’do t’kem më për çfarë t’lutem e t’ankohem
Se në këto horizonte s’ka më zhurmë e zëra
Asgjë s’ka.Veç buzë që lëvizin, të shpërbëra
Më mungon, një krismë shurdhuese pushke
Për një gërvishtje, pas një piskame mushke
Për t’currilur gjakun, në një burim t’harruar
Kur Ata janë zgjuar... Kur Ata janë rizgjuar!
S’jam veçse një shpirt... i djegur përgjysmë...
Dhe hi, nuk mbetet... dhe hi nuk mbetet, jo!
Ndoshta
Ndoshta pasqyra do ma thotë
Sekretin që akoma po kërkoj
Po në s’ma tha, s’ia marr dot
Edhe pse shpirtin stërmundoj
Ndoshta edhe më kap paniku
Kur sytë me grushta, i fërkoj
Kur terri përpak imazhin fiku
E shikimi shterp, më tmerroi!
Ndoshta edhe jam si e lodhur
Nga kjo shakaja jonë, bisha-lojë
E mbase kurrë s’ka për të ndodhur
Ky takimi ynë që kaq shumë vonoi
Ndoshta mbytem me shkulma natën
Nëpër ankthe duke u ngashëruar
Edhe mëngjesi më kall datën
Ndaj të kërkoj me-pa-duar
Ndoshta kështu ishte thënë
Të më vrasësh me sytë e mi
E të më ngjallësh ti duke shtënë
Atë llavë, ndez’ diku thellë, kushedi...
Masazhi sekret
Ranë pëlhurat e bardha
Mbi të kuqet
Po tejshkunden që nga pullazet
Pa kanate dritaresh
Fshehur, në pjergulla rrushi, tallazet
Poshtë lëndinës, në pikën e parafundit
Do kulla përthyhen, porsi vezë pikaloshe
E verdha dylberin e majës me gjuhë përzhit
Blunë kaliqafë, po ia shëtit
***
Mbi trupin e vajisur po masin
Rrëshirë, gishtërinjtë u rrëshkasin
Japin me mollëza energji fatale, flasin
Frymëmarrjet lakohen, imazhet përplasin
Qerpikët, dremisin përbri lëkurës zeshkane
Tingujt përreth, zhapinj qejflinj, n’mejhane
Kërcejnë vallen e burrënesha t’reja azgane
Një vogëlush u bie dajreve, midis ojnash
Lodrat përndizen me sqepa shqiponjash
E vullkani shpërthen asisoj bojnash
Tymin nxë në t’qara përrojnash
***
Ajo i mbuloi sytë
Me rrotulla kastraveci
Shpirti i ngeci, përdridhej
Dora kurrnace, po i kridhej
Mes kofshëve, mes buzëve i përvidhej
Iu rikthye masazhit sekret
Pozimit, para fisit të vet
Mbase do t’vdiste apet
Për t’u ngjallë mbret
Stacioni ‘i gabuar’
U nisën autobusët
Nga stacionet e reja
T’hekurishtave
Kombinati xhamathyer
Barkshpërthyer
Pluhurin e vet e hodhi pelerinë
Ndezi llullat e dikurshme
Pa bishta
Nga vrimat e veta
Po bënte me paqejf sehir
Do qafëleshë e përshëndetën me dorë
Nga sediljet e shurruara, pa ju ardh’ zor
Me ofshama të rënda e cingërima zagarësh
I shkulën krejt stafetat e kuqe, i lidhën lisharës
Shoferët skeletet e veta i bënin kala mbi timon
Kaq vonë, mbanin iso këngët e partizanëve
Rruga e kishte lëne tokën e leckamanëve
Majat e pemëve e rrjetat e karvanëve
Po iknin autobusët me njerëzit qafëleshë
Një zot e dinte ku do të mbërrinin peshqesh
Ata flisnin me vete, tregonin të Vjetrat Histori
Por s’guxonin kurrë ta shihnin njëri-tjetrin në sy
N’sediljen e fundit, kokulur psherëtinte Bukuroshja
Ishte një gabim, kishte vajtur në stacionin pa kthim
Ishte strukur tek qoshja, e ishte lutur që shoferi
Të ndalonte diku. Ai kishte radhitur dhëmbët
Kuturu, e ishte gajasur pa gjuhë. “E dashur
Nuk kthehesh më dot mbrapsht, pa mu’!”
Mbërritën autobusët
Në stacionin e fundit
Ajo akoma po besonte
Se ish’ thjesht një gabim
Ajo akoma... po shpresonte
Se do të kishte një stacion për kthim
Mbi një kërcu lisi
Shpatulla e mishit përgjon
Kërcet sëpata, sa t’i hajë dora
Ciflat fluturojnë e kockat thyhen...
Tehu i sëpatës hahet
Mespërmes gjakut lahet
Bashkë me damarët e drurit
Çahet...
Me sa fuqi, sëpata godet
Mbi shpirtin e vet...
Tersi
Tersi u bë vrasës sonte
E dija poet...
Me sytë e maces së zezë
U pamë gjatë e gjatë nëpër terr
S’ia lëshova rrugën, i thashë: më merr!
E dija poet, ndaj s’e lashë të qetë
Në rrugën e vet
Me sytë e maces së zezë
E matëm gjatë njëri-tjetrin në terr
S’ia lëshova rrugën, i thashë: më merr!
E dija poet, por vrasës ishte krejt...
Shëndet!
Këtë gotë, dua ta pi
Veç për shpirtin tim
Se veç ai aq mirë i di
Vorbullat e mia të zeza
Të zezat vorbulla
Që lëpijnë gjuhët e gjata
Si lopët laramane
N’bjeshkët e Cakës...
Këtë gotë, dua ta derdh
Veç për shpirtin tënd
Pulldisur pas shpirtit tim
Na ribashkoi gjaku
Për të na e lehtësuar
Dhimbjen që na ngjizi
Mu në pikë të diellit...
Këtë gotë, dua ta thyej
Veç për shpresën e fundit
Harrimin që na mban gjallë
Pa na fshirë më kujtesën
Pa na vjedhur mendimet
Lotët e rindryrë te pusi
Pusi që kurrë s’u shterr
Se spermë po bie akoma...
Këto qelqe, dua t’i bluaj
T’i gatuaj në magje
T’i sit si miell druri
T’i brumos me duar
Me gjak të qullosen
E t’ua servir
Në tabaka të shp’lame
Ju mos i pini!
Hapni sytë e shihni!
Ç’fat ju pret atje poshtë...
Ç’fat po ju pret atje lart...
E lumturuar
Gjethe me syçka... Hapa mbi gjethe... Cicërima nga lart...
Përqafuar në ajër...
Pelerinë e kuqe ... Degëza dhe yje... Balluke nën shi...
Vulosur me hapat...
Hije me çanta... Hapa me çizme... Pelerinë e kuqe...
Me ajrin përqafuar...
Flokë bjond në erë... Frymëmarrje në shi... Gishta të dashuruar...
Harrohen me hapat...
Facebook
Twitter
Google+
Digg
Artikuj te tjere
Gallery
