Poezi nga Pal Ndrecaj

Pal Ndrecaj u ind më 1960 në Moglicë (Gjakovë). Ka studiuar letersinë shqiptare në Universitetin e Prishtinës. Është autor i tri vellilmeve poetike dhe i nje romani. Ka punuar mësimdhënës i gjuhës dhe i letërsisë shqiptare dhe gazetar në të përditshmet kosovare “Koha ditore” dhe “Zëri”.

Jeton në New York.

 

 

PAL NDRECAJ

 

 

REQUIEM PËR MURIN E BERLINIT

 

Pas gjithë atyre shirave përmbytjeve

në qiellin e ndërgjegjes

më në fund fluturoi një zog

 

Anomalia e një gjysmëshekulli

u copëtua në miliarda thërmija

u nxor nga ekzistenca

siç e heqim nga vjersha

një varg që s`është më me funksion

 

Në miliarda grimca

si në miliarda kokërrza kujtimesh t`idhëta

do të doja të copëtoja

çdo mur si ai

 

Muret

thika të harruara gjate operacionit

ne trupin e nje pacienti

që në interpejsazh

si lajtmotiv i keq rrinë...

 

Nga vellimi poetik "Lule mbi plagë" (1993)

 

 

LOJË NË KATËR AKTET (T)

 

AKTI I PARË

(Shek. XV,XVI)

 

Akti i parë nisi

me rrëshqitjen e idesë

nga ajo e Skenarit

 

Mbi plato u dëgjuan hapa të rëndë

që në prolog bëhej i ditur lloji –

Tragjedi

 

 

AKTI I DYTË

(Konferencat ndërkombëtare)

 

Në aktin e dytë

kërcitën dërrasat

dhe ranë

ranë

ranë

ku s`bihet

(ku na pat rrëshqitur koka)

boka dhe Toka

 

 

AKTI I TRETË

(Komunizmi)

 

Në aktin e tretë

ndërruan aktorët

dekori

 

Publiku rrahu shuplaka derisa u mpi

 

Dhe pikërisht kjo u mor si momenti i përshtatshëm

që loja të mund të rrëshqiste

nga rregullat e artit

që kishte premtuar të renë

 

Vonë dikur

publiku rrahu kokën me shuplaka

kukuuuuuu!

deri sa iu shpi

 

 

AKTI I KATËRT

(PASKOMUNIZMI)

 

Meqë ishte thënë që tragjedia

do mbetej sa më gjatë në skenë

qenë vënë rregullat që të mos bjerë

 

Ndërsa për rastin kur

edhe akti i tretë

do të mund t`ia lëshojë vendin

ndonjë akti tjetër

u ushtruan sa më shumë langonj

që mundësisht

në polifonitë e reja

të aktit vijues eventual

të shquhej sa më shumë lehja e tyre

në mënyrë që bashkë me perden

mundësisht

të bie edhe

ideja për

tjetër

lloj

!

 

(Nga vëllimi poetik “Akti i krijimit”, PR. 1998)

 

 

MUNDJA E ATDHEUT

 

Ç`hoqa me ty atdheu im

i vogël

ç`hoqa nga ti

të barta tërë jetën mbi supe

të ledhatoja të lavdëroja mbi gjithë të tjerët

e mbi gjithçka

 

Ty të shenjtin

 

Po ti kurrë nuk dole ai

kurrë nuk i mjaftove vrapit

 

Se ç`mundohem në dilemën e shenjtërisë sate

tash

 

Ndaj ke zënë të shkundesh të rrudhesh

nga madhështia

shumë të shenjtëve po u bien kurorat nga koka

 

I revoltuar në gjithçka

dua të dal jasht

të shpërthej

 

Ke zënë të rrudhesh tash shumë

je bërë ashtu si të ka hije

po ende nuk mund ta vë foton tënde në Ëall

miqtë në FB do më qortojnë

do më anatemojnë

do më quajnë tradhtar

se të kam rrudhur shume nga ajo madhështi

atdheu im i vogël

në synimin për të bërë atdhe timin

tërë Planetin

 

 

NJERIU MBI TË GJITHA

 

Zoti e bëri njeriun në një çast dashurie

pasi s`kishte kë të donte në vetmi

 

Pastaj njeriu krijoi njerëz të tjerë

tjera çaste, kritere, tjera dashuri

dhe në mes të njerëzve që i krjioi vetë

i futi ato: çastet, kriteret

 

Në zgripc të të qenurit e ka vënë tash vetin

kishte pak peshën njeri

pa i vënë barrë edhe shtetin!

 

 

PRISHJA E TRAKTATIT ME FRIKËN

 

Po i jap fund traktatit me ty

dhe nuk do të pranoj ftesë

për asnjë lloj renovimi

“Së paku një herë në jetë

njeriu duhet të marrë një vendim të guximshëm!”

 

Do bëj si e çka më teket

“Çdo ditë nga një gjë që më frikëson”

s`do çaj kokën për ata që ua masin dimensionet kuptimeve

sipas kallëpeve të tyre

(ata që thyen kallëpë

bënë kallëpë të ri)

 

Më pëlqen të provoj

si thyhen krandet e kritereve

si futet mendimi

aty ku shkruan: “Nuk guxon!”

dhe si hyhet pastaj pa trokitur fare

e dilet pa kërkuar falje

 

Më pëlqen t`i shoh të tjerët

të dyshojnë tmerrësisht në mua

dhe sipas masës së atij dyshimi

t`i shtojnë t`i heqin a t`i ndryshojnë nuansat

në portretin tim

 

Po i jap fund traktatit me ty

asaj paqeje të vdekur

që më kujtonte mëkatin e rrjedhshëm

sa herë ngrisja krye…