Suzana Kuqi: Miserere

Suzana Kuqi

Miserere

“Miserere mei Deus

socundum magnam misericordiam tuam”

Shihja duart e tij se si preknin ikonën, dritëhija në pasqyrën e syve i bënte të dukeshin gati gati misteriozë...

“Kisha qëndruar vite më parë përpara atij kuadri, pjesa më e madhe e tij ishte e punuar në basoreliev dhe e larë në argjënd. Më kish pëlqyer, ishin të gjithë apostujt, simbolet e fesë që nga alfa... punuar me mjeshtëri në miniaturë. Po të mos ishte për atë fotografi të Shën Mërisë me Jesunë fëmi në krahë, e cila dukej sikur ishte shkëputur nga ndonjë revistë e ngjitur në gropën që krijonte relievi në mes... nuk do të kishte të paguar. Por ajo fotografi, për syrin tim që kishte parë ikona të mrekullueshme të dala nga duart e kunatit tim... ja ulte vlerën. Isha larguar prej aty duke u hallakatur nëpër dyqanin e antikuariatit se mos gjeja diçka më interesante. Asgjë tjetër nuk më hyri në sy... Veçse më forcohej ideja se ai kuadër nuk duhej lënë aty. Gjithsesi, e varur në mur do të bënte goxha figurë, pastaj ishte nga të paktat që gjeje këtu të fesë ortodokse.”

Dukej krejt njeri tjetër, në fakt ka kohë që sikur është bërë tjetër, që pas atij operacioni të frikshëm kur hoqi tumoret. Përpara ishte antipatik. Antipatik, fjalë e madhe ta thuash për një njeri. Më mirë do të ishte të thoshja që mua më dukej antipatik, edhe se tani nuk është se kam ndonjë simpati. Një koleg pune e aq, por të paktën nuk mundohem ta evitoj.

“Pas operacionit kish filluar të bënte ikona ortodokse. I punonte dhe i dhuronte ndër miq e kolegë. Në fillim kisha menduar se ishte thjesht një hobi e tij, një mënyrë për të kaluar kohën e lirë, ashtu siç kam unë të shkruarit, por pak nga pak u bë më këmbëngulës. U kërkonte vajzave nga Rumania t'i sillnin fotografi ikonash dhe video të meshave të kishës së tyre kur shkonin për vizitë në shtëpi. I studjonte e fliste i apasionuar veç për to. “Sa i bezdisshëm...”, mendoja

Historinë e tij?!... Nuk e dija historinë e tij, e dëgjova më vonë krejt rastësisht. Kisha kërkuar në fjalor fjalën “miserere”, që e kisha dëgjuar në një këngë. Kisha menduar se ishte mizerje ose varfëri. Por kjo nuk ma mbushte mendjen, Pavaroti i madh... t'i këndonte aq bukur mizerjes... Janë të pakta gjëra të tilla të parëndësishme që më fiksohen, e ky është fat i madh, sepse... nuk heq dot dorë kollaj.

- C'do të thotë miserere? - e shtriva kërkimin edhe në punë.

- Misero, i varfër, - tha njëra.

- Je e sigurtë? Përse nuk e gjej në fjalor?

Mblodhi supet. E përsërita me kërshëri pyetjen. Edhe të tjerat mblodhën supet.

- Eshtë latinisht, - ish përgjigjur ai. - Eshtë fillimi i një psalmi. Ku e ke dëgjuar?

- Një këngë, ajo e Zuccheros që këndon me Pavarotin...

- “Abbi pietà” , ki mëshirë. “Ma che mistero...la mia vita, che...- ai filloi të këndonte.

- Faleminderit, kjo është kënga.

Ishte fillimi i turnit. U shpërndamë nëpër detyrat tona. Pas pak e dëgjova nga larg t'a këndonte sërish.

- A thua të ketë atë kuptim?- pyeta kolegen me të cilën punoja.

- Nëse e thotë ai... Ka studjuar për t'u bërë prift e mesa di unë ka qenë murg një farë kohe. Pastaj u dashurua me një grua, u martua dhe u bëri naftën të gjithave...”

- Do të ma lesh ca kohë? Do të mundohem ta riprodhoj. Eshtë shumë më e bukur dhe më e plotë se...