Vangjush Ziko: Studio e poetit

PAGJUMËSIA

Kutiz' e mbushur plot valiume
Memece rri, e zemëruar.
S' di kush ma solli atë tek unë,
Në tavolinë ma la mua..

I gjori s' di! Pagjumësia
S' është sëmundje as lëngatë.
S' e di, i mjeri, që Poezia
Nuk di të flerë as dit' as natë.

Poetit sillini mbi skrivani
Lulet e bukura të dheut,
Nga Esenini një ajmali,
Pak çmenduri nga të Orfeut.

VARGU I BRAKTISUR

Më dhimbset edhe vargu i braktisur.
Si invalidit këmba e këputur.
Në letër vet' e mbolla dhe selita,
S' ka faj ai në s' doli aq i bukur.
As pena dhe as Muza s'do qortuar
(As nëna nuk e di ç' foshnjë do lindë).
O vargu i braktisur, i shëmtuar,
Ç'i bukur ishte çasti kur të linda!

SIRENAT

Kur lexoj shpesh tjetër poet,
Vetes i them, më nuk do shkruaj!
Letra më bëhet dallg' e det
Dhe vargu varkë e coptuar.

Më duket vetja Robinson
Flakur nga tok' e Poezisë.
Por Muza ime më qorton,
Ma platit zjarrin e zilisë.

Ma qep me flokët e saj varkën
Dhe me rrëshirë të re ma lyen,
Ma mbush me lëngun e ri vargun,
Kalemn' e thyer ma bën fyell.

Rinis lundrimin përsëri,
Tendosen velat e poemave.
Nuk i zë veshët me dyll' të zi,
Le t' i zenë veshët sirenat!