Kulturë

Poezi nga Suzana Kuqi

E hene, 23.11.2009, 12:53 PM

Suzana Kuqi

Do t'i lutesha...

Do t'i lutesha Zotit...

të më linte edhe një ditë pas vdekjes

edhe se kam frikë se... do të ishte shumë pak...

Të fluturoj mbi vise të dashura e vise që kurrë nuk i kam parë

të përshëndes kë hyri e mbeti në jetën time

dhe ata që hynë e... dolën prapë...

Do t'i lutesha sikur edhe qoftë një ditë

edhe se... është shumë pak...

Atij që dot nuk munda... t'i them “më fal”

T'i pëshpëris me tinguj shpirti... “ të dua”

atij që desha me zemër e ndrojtja nuk më la...

T'i them... “kjo jam”

atyre që “ndryshe” nga ç'shpirti më kërkoi, më deshën...

T'u kthej mirësinë atyre që më buzëqeshën

T'u buzëqesh... kush deshi të më thyejë krahët e ëndrrës

e të ma varrosë ndën thundrrën e zilisë e urrejtjes...

Të mbledh kristalet e lotëve të mij e t'i ngroh në zemër

thesar i çmuar, dëshmi se ëndrrat kurrë nuk vdesin

edhe... pas vdekjes...

Do t'i lutesha qoftë edhe një ditë...

të më japë një rrahje zemre në zemrën e shuar

të jem “vetvetja” kur... të ishja nuk munda...

Mendoja

Mendoja se do të kishte ndonjë kuptim pritja

mendoja...

se pritja

edhe se shtrihej përtej hapësirave të stepës

trazuar nga era dhe e ngrohur nga ndjenjat e mia

ore të ëndërruara në orë të pagjuma

të pagjuma të natës...

E mrekullueshmja marrëzi e ëndrrave

fjalë të shpikura, bëlbëzime zemre

si pëshpërima, ledhatime, përqafime...

më fal, pa lejen tënde...

pa lejen tënde...

sepse pritja duhet të ketë ndonjë kuptim

edhe se mbetet ... pritje...

Më mungon

Kohë që mundohem të mos mendoj më për ty...

të mos mendoj për ty

krenarinë time vë me krenari mbi kokë si kurorë...

nganjëherë...

nganjeherë ndjehem mbretëreshë...

... zog i lirë,

nganjëherë...

...ag e perëndim...

ag e perëndim lidhen nga një urë...

urë e çmendur akrepash të marrosur deri në marri të plotë

mbi një kohë që veç muzg të trishtë të pikojë di...

... sa të trishtë...

Kohë që... mundohem mëndjen mos ta çoj më tek ti...

mendja përçartet në mendime pa mendim, i hap dyert dhe ferrit të hyjë

nata lëshon nga kthetrat si lëmoshë, për mëshirë,

ndonjë kujtim...

mbeturinë të një ylberi të mbetur pa ngjyrë...

... pa ngjyrë...

Tek krenaria shkrep i zhveshur mbetur shkretë mbi shtratin e lumit të tharë,

të një ëndrre që nuk ka më fytyrë...

... as sy, as buzë, as gaz e as zë,

ku shpirti përplaset, copëtohet, thërmohet, trembet e merr arratinë

duke lënë pas veç një gjurmë, klithmë jehonë...

Kohë... që zemrën e qortoj, s'dua të ndjejë më për ty...

...të denjojë kurrfarë ndjenje për ty

krenarinë vë me krenari mbi kokë si kurorë

e nganjëherë... e nganjëherë ndjehem vërtet mbretëreshë...

mbretëreshë, sa iluzion i kotë

...vërtet sa i kotë...

jam robinjë e mbarsur me një liri që nuk kam se ç'ta bëj

...se ç'ta bëj nuk kam e nuk di

kur gjithë qenia ime, universi im është katandisur një klithmë:

...” ME MUNGON”...

(Vota: 1)