Poezi nga Qazim Shehu

QAZIM SHEHU

Kur u nisëm udhës së bashku,

Në një ditë që kulmoi pa asnjë mendim,

E ardhmja erdhi shpejt,

Dhe ajo ditë sot kërkon një verifikim,

Se ne u nisëm gabim...

+++

Nëpër fusha të gjëra të imagjinatës

herë herë bie një mjegull e pathirrur

dhe na mbulon zbulimet .

Një mjegull si arsye e vjedhur e djallëzisë,

E përhime dhe e pafajshme

si mjekra e një shkencëtari mbi gjumin e terratisur.

Dhe shoh sesi shfryn e heshtur

mbi gjithë brigjet e imagjinatës

për t`i dhënë ekzistencë,

Për ti dhënë dashuri për mjegullën

+++

U nisëm nga dielli i vështirë i kërkimit absurd,

Unë,ti dhe një lule

e krijuar nga një buzëqeshje e rastësishme.

U nisëm dhe arritëm diku,

lulja rrinte me ne në aromën e një fjale

me rrënjë në humusin e lodhjes dhe petalet e saj

shkriheshin në retinën e një vështrimi.

Sikur ajo mos vinte ,s`dihej në se do e kishim arritur këtë pikë.

Kjo botë gjihnjë bukuritë i mbjell me rrallësi

po, i mbjell;

prandaj mirënjohje

edhe një rrezeje dielli që e përqafon herë herë..

+++

U shthur shoqëria.

Dalin nga portat e harrimit

dëshirat e mpira.

nuk gjen një stacion

ku mund të mjekosh një patë që nuk e ke.

ndërsa klithmat e egra të instiktit

avullojnë mbi katrorin e xhamave që ua kalojnë sfinksit.

 

U shthur shoqëria.

një vajzë myslimane me shami

ndërsa një tjetër gati lakuriq

më rrinë në autobuz përbri.

Dikur moti një lule të bardhë me ca pika të zeza

e shihja me habi.

Pikat e zeza flisnin për pak nder.

Tani ajo lule s`është më ,as lëndina që e rriste.

edhe ajo u shthur.

Ferra e kafshon dhe braktisja...

+++

Ku rrinë zogjtë natën pyesja dikur.

Shtëpia e tyre ndodhet diku?

Ndërsa natën e ëndërroja veç me hije

Aty ku thuret e keqja.

Për të ma besuar këtë ndjesi hapej legjenda.

Më vonë mësova se natën bëhen aq punë.

Amshohet,

tregtohet ,

përdhunohet,

mund ta them edhe se ëndërrohet;

gjithmonë natën.

I harrova zogjtë, mjegullat, hijet,

i harrova gjithë fantazmat që thurnin pëlhura nëpër drurë;

sepse, tani, gjithmonë natën, asgjë nuk deshifrohet nga fëmijëria,

veçse ca vargje që vijnë për kujtesë,

për të dalë nga nata e pabesë..

+++

Të ikësh nga një ëndërr nuk ke nevojë.

më parë ajo ka ikur prej teje.

dhe të lë ca shenja si lule mbi rrënojë.

Ca gjymtyrë besimi,ca klithma të trishta

si e zënë gafil në pendim.

të papërsëritshme janë ëndrrat

dhe të përsëritshme në gjymtim...

+++

Faltorja më e bukur e fjalës

ndodhet në një fletë të vjetër.

Pasi u lodh duke hyrë e dalë

nga një zemër në një zemër,

zuri vend këtu,

duke pritur fletën të përthyhet.

dy sy mbi  të bien

dhe nga pëthyerja zemrat  dridhen...

+++

Mëkati im më i madh është se unë të dua.

po ti mos bëj mëkat të më dashurosh.

Duhet të rrish larg si një statujë

ku kullon ujë i hireve

me të cilin freskon gjithmonë një ëndërr të pritshme.

e cila sa ngrihet në një ajër të ndezur

thërmohet si yjet mbi statujën e dehur.

+++

Në qytetin tim që po e quaj timin ,

vetëm ngaqë jetoj në të.

Nuk gjej asnjë trashëgim brezash.

Dhe fjala qytet më tërheq dhe smë lë.

Vras mendjen ,

Vallë ata qytetin nuk e deshën.

mund të vinin para meje këtu.

por ata më shumë e deshën jetën

gurin, lulen dhe ajrin,

më shumë vetën gjithashtu...

+++

E humba adresën tënde

Tani,me siguri duhet të jeshë

duke u përkundur në ëndrrën e një tjetri.

Ose po sjell në ajër ca tinguj të njomë

si ngacmim për ëndrrën time.

Nuk e di ku je,edhe pse dashuria ma njom një shpresë.

ndoshta në pamundësinë e saj duhet të jeshë..

+++

Unë gjithnjë dali zbrazët

nga kundrimi i një luleje,

nga përngjasimi i një zonje me të dashurën e parë.

Mund të ndodhte ndryshe,

po jam aq i zbrazët

sa më duhet ndoshta një javë,një

muaj,

mbase të arrija në pikën e nisjes.

kur isha i mbushur me budallëkun e pritjes...