Muharrem Kurti: Më thoshte Din Mehmeti

MUHARREM KURTI

ME THOSHTE DIN MEHMETI

Rremë, më thoshte Din Mehmeti

Kur të shkoj unë ti mos harro

Eja në Gjocaj me një tufë lule

Te varri i babës tim e më kujto

Mos u trishto me Gjocajn e braktisur

Me gjurmët e femërisë sime bisedo

Shko tek lisi i krye fshatit dhe shiko

Emrin tim në lëkur te tij a është fshirë

Me bukurinë e vendlindjes sime

Kënaqu, se mua me merr malli edhe në Had

Për tingujt e çiftelisë ne odë të burrave

Për zërin :Mirë se te ka pru Zoti o mik!”

Ma kryej këtë amanet  lum miku

Je i ri dhe mos u trishto me Gjocajn

E frutave të mollëve të braktisura

Me vetminë e heshtur mbi Junik

UDHËS QË NUK E SHKEL ASKUSH

Ne te ecte vasha e rrezuar nga dielli

I vihej pas djali i dashuruar në bukuri

Te lulëzuar ne atë dashuri te artë

Mrekullohej edhe bilbili ne rreme

Edhe hëna ua kishte lakmi kur putheshin

Ne fund te udhës ku nuk ec askush

U takua Rrushe Regjja me Zekën Azgan

Edhe bari ia kish zili bukurisë se saj

Kur binte ne shpine shtatëperria

Rrezet e diellit prej qiellit

Ia lmonin ballin hënor kur thoshte

Zeke te paste dada dëgjoi gjethet ne pyll

Mos me le vetëm o yll!

Ne udhën e braktisur që nuk e shkel askush

Vallëzon vetmia si bishe e uritur

Nëpër  lotin tim...