E enjte, 24.07.2025, 10:54 PM (GMT+1)

Kerko: a

Albert Vataj: Cangue, dëshmi e një bote ku drejtësia ishte spektakël, poshtërim, edhe dhimbje

E premte, 27.06.2025, 06:54 PM


Cangue, dëshmi e një bote ku drejtësia ishte spektakël, poshtërim, edhe dhimbje

Nga Albert Vataj

Nën diellin e pashpirt dhe vështrimin e pandjeshëm të turmës, gjashtë figura njerëzore, të braktisura nga mëshira dhe nga hija, mbajnë mbi supe jo vetëm peshën e një jake prej druri, por edhe barrën më të rëndë që njeh shoqëria njerëzore, poshtërimin publik. Kjo ishte Cangue, një mjet ndëshkimi në Kinën tradicionale, ku shtrëngimi nuk ushtrohej vetëm mbi trupin, por mbi ndërgjegjen, mbi nderin, mbi dinjitetin e një qenieje të rënë në mëkat.

E krahasueshme në funksion me prangat evropiane që vendoseshin në sheshet e qyteteve, Cangue nuk kufizonte vetëm lirinë fizike  ajo ishte një dritare e gjerë për shikimin e të tjerëve, për përçmimin e tyre, për heshtjen gjykuese që lëndon më shumë se britma. Në këtë lloj ndëshkimi, burgu nuk kishte mure, por turpi kishte horizont. Turpi bëhej vendi ku jetonte dënimi, dhe dënimi bëhej spektakël për shoqërinë.

Ky ritual i ligjit tradicional, i mbështetur mbi moralin konfucian, kishte për qëllim jo vetëm të ndëshkonte fajtorin, por edhe të riedukonte masën, duke i kujtuar me shembull të gjallë çmimin e mosbindjes.

Aty ku në Perëndim faji shlyhej në errësirën e qelisë, në Lindje ai ekspozohej nën dritën e syrit kolektiv.

Pas Revolucionit të vitit 1911, kur Kina nisi rrugën e gjatë drejt modernizimit dhe sekularizimit të ligjit, nacionalistët e shpallën këtë dënim si një relike të errët të së kaluarës. Cangue u shfuqizua, por kujtimi i saj mbeti – si një dëshmi e një bote ku drejtësia ishte edhe spektakël, edhe dhimbje, edhe moralizim.

Sot, ajo mbijeton vetëm në piktura, fotografi të zverdhura dhe në shënime antropologjike. Por kujtesa e saj na fton të mendojmë: A është më njerëzore drejtësia e heshtur në errësirë, apo ajo që ndodh përballë syve të të gjithëve? Dhe a ka ndonjë formë moderne të Cangue-s që ne e pranojmë pa e kuptuar, në rrjetet sociale, në opinionin publik, në linçimin dixhital?



(Vota: 0)

Komentoni
Komenti:

Artikuj te tjere

Albert Vataj: Dhe pyesim ende pse nuk ecin punët në këtë vend Albert Vataj: Homazh për një dashuri që nuk pranon të dorëzohet Albert Vataj: Shkodra, qyteti i parësive të përkatësisë së identitetit tonë kombëtar Albert Vataj: “Kur vdes nëna, fillon vdekja jonë” e ditëpasditshem Albert Vataj: Monumenti i Skënderbeut në Ulqin, skulptura ndryshe që pritet me refuzim dhe Kritika Albert Vataj: Midis shpejtësisë së mendjes dhe thellësisë së shpirtit Albert Vataj: Ana e panjohur e Mbretëreshës Victoria, e zbuluar nëpërmjet dhuratave që ajo i bëri Princit Albert Albert Vataj: "Gomari në shpinën e ushtarit", një çast human në mes të zjarrit të luftës Albert Vataj: E megjithatë “Zjerm”-i i Shkodra Elektronike, ka me shndrit si një flakadan Albert Vataj: Secili nga ju, sonte mund ta shkërmoqi gjeopolitikën diskriminuese të gjykimit të Eurovision Albert Vataj: "Zjerm", kënga që ngjitet nga toka në qiell, si një lutje për me ndez diellin në çdo zemër Albert Vataj: Shuhet "Pepe", revolucionari dhe idealisti i fundit Albert Vataj: Kur kujtesa kthehet në strehë dhe qyteti në mit, John Updike mbi Kadarenë dhe Márquezin Albert Vataj: Kardinali amerikan Robert Francis Prevost është zgjedhur Papa i 267-të i Kishës Katolike Albert Vataj: Maks Velo, zëri i pavarësisë krijuese dhe dinjitetit njerëzor Albert Vataj: Sokrati dhe gruaja e tij Xantipa, një marrëdhënie e tensionuar që hyri në histori Albert Vataj: Një faqe absurditeti nga tregtia e skllevërve Albert Vataj: Homazh për Papa Françeskun Albert Vataj: Paradoksi i lutjes së Jezusit: “Fali, o At, sepse nuk dinë çfarë bëjnë” Albert Vataj: Trashëgimia e dinastisë shkodrane të fotografisë “Marubi” në UNESCO

Gallery

Karnavalet Ilire në Bozovcë dhe Tetovë - 2025
Pëllumb Gorica: Magjia e bukurive të nëntokës sulovare
Fotaq Andrea: Një vështrim, një lot, një trishtim – o Zot sa pikëllim!
Pëllumb Gorica: Grimca kënaqësie në Liqenin e Komanit
Shkolla Shqipe “Alba Life” festoi 7 Marsin në Bronx