Faleminderit
Vladimir Shyti: Sekreti i aktorit madhështor, Kadri Roshit
E premte, 20.06.2025, 06:55 PM
Sekreti i aktorit madhështor, Kadri Roshit
Nga
Vladimir Shyti
Atë
ditë të vitit 1972, aktori i mirënjohur Kadri Roshi po zbriste shkallët e
teatrit të qytetit të Durrësit, pas një takimi me drejtues të godinës teatrale
Aleksandër Mojsiu.Vështroj portretin e tij të thjeshtë tek bisedonte me
ndjeksit pa ndonjë vlersim të veçantë, duke u dalluar nga ajo çka jemi në
opinionin e të tjerve.Në termin e parë të krahasimit hyn gjithë zhvillimi
aktoresk, aftësitë e personazhve që kishte luajtur ne skenë dhe në filmat
shqiptarë.Por, vetëdija e tij s’e lejon atë ;”dukja para të tjerve”dhe, ndaj
unë mora guximin t’a përshëndesë.Dikush i foli për talentin tim artistik ende
të pa shfaqur dhe ai më hodhi një shikim tepër miqësor.Rrokëm duart, u ndjeva
mirë, unë isha ende fëmijë, nuk pashë përbuzje nga njeriu më i madh, që po
takonte një teveqel si puna ime në drejtim të artit.Në ato momente kuptova se
të vlerësosh opinionin e njerzëve, do të thotë t’u bësh atyre një nder të madh.
Dhe
nëse shohim se si luftojnë të gjithë pa u lodhur, për vite e vite me radhë, duke
bërë përpjekje të pareshtura mes qindra rreziqesh dhe mundimesh, duke patur si
piksynim lartësimin në opinionin e të tjerëve vëmë re, që fitohen tituj, nderime,
por dhe pasuri, ku dikush mund të bjerë dhe t’a mbysë marrëzia.Ndërsa për të
madhin Kadri Roshi qëndronin në vendin e dytë.Paragjykimi i vlerësimit të
opinionit i të tjerëve mbizotronte vetëm në arritjet e tij aktoreske dhe në
kënaqësitë, që merrte nga shikuesit e shumtë shqiptarë.
Në
ato pak sekonda i thashë se kisha shumë dëshirë të vazhdoja shkollën për aktrim,
megjithse për mua ishte vetëm një ëndërr që përfundonte në hiç.Më ledhatojë
kryet me leshra të tejkaluar nga masa e asaj kohe komuniste, buzëqeshi ëmbël
dhe, më tha se duhej të ndiqja ëndërrën.Pastaj u largua në mes të ndjekseve
drejt kafenesë të vetme që ndodhej aty pari.E ndoqa nga pas si një luftëtarë që
ka fituar një betejë ku, lufta do të ishte e shtrënguar në kufij shumë të
ngushtë.Në fund të fundit, sejcili gjëndet vetëm dhe shfaqet kush është në të
vërtetë.Pra, gjithmonë dhe në çdo rast që na jepet i përkasim vetvetes e, krijojmë
ose gjejmë ne vetë lumturinë tonë, për atë çka të ka dhënë natyra njezore.Me
këto mendime zura vend pak metra larg aktorit dhe dy a tre ndjekseve të tij në
njerën nga tavolinat në këmbë të lokalit.Ai më vuri re dhe më ftojë në
tavolinën e tyre.I afruan një karrige portative, por aktori s’e pranojë, duke
treguar qartë se edhe ai ishte si gjithë qytetarët.Rrija si në gjëmba pranë
aktorit madhështor, por me pyetjet e tij dhe përgjigjet e cunguara, që unë
jepja rreth aktrimit sa vinte dhe
ndjehesha më mirë.Ai më dëgjonte me vëmendje dhe më pas më vuri në dukje se, unë
në diksion çaloja pasi fjalët më dilnin si të një gugaçi dhe, më shpjegoi
sekretin e tij:Para se të studionte në Moskë edhe ai e kishte pasur këtë
problem, por këmbëngulja e vetë, duke lexuar shtypin e ditës me zë të lartë
prej shumë kohësh, në një cep të fshehur
të liqenit artificial të Tiranës e bëri të rregullonte diksionin e tij në
mënyrë të përsosur.Kështu, që edhe unë duhet të ndiqja shëmbullin e tij.U
largova prej tyre me shumë mendime dhe i ngarkuar tepër emocionalisht.E provojë
edhe unë “sekretin e aktorit të shquar të skenës e filmit, por nuk isha gatuar
me brumin e aktrimit, ndaj ndoqa rrugën e shkrimtarisë.Në këtë botë të tillë, ai
që ka shumë në vetvete është superior, i pasur, sidomos në mendime, ka pra
fatin më të lumtur, edhe pse mund të bjerë pak në sy.Këto mësova nga idhulli im
aktori i pavdekshëm Kadri Roshi.