Kulturë » Zhiti
Visar Zhiti: Në Ditën e Veteranëve Amerikanë
E shtune, 16.11.2024, 06:50 PM
NË
DITËN E VETERANËVE AMERIKANË
Nga
Visar Zhiti
“Happy
Veterans Day!…” -
na
kishin shkruar…
Dhe
kisha parë ç’kishte në
murin e FB të Ambasadës së SHBA në Tiranë:
“Sot
(11-11-2024) është Dita e Veteranëve në Shtetet e Bashkuara, një ditë për të
nderuar dhe kujtuar burrat dhe gratë që i shërbyen Kombit tonë në Forcat e
Armatosura të SHBA. Ne në Ambasadën e SHBA në Tiranë duam të falënderojmë të
gjithë veteranët e përkushtuar për shërbimin dhe sakrificën e tyre, përfshirë
shumë kolegë që shërbejnë në Ambasadë. Guximi, përkushtimi dhe udhëheqja e tyre
e kanë bërë botën tonë një vend më të mirë!”.
Bukur!
Dhe unë ndërmend sërish Mr. James Schlegel, veteranin amerikan të luftës në Vietnam.
E
njohëm gjatë pelegrinazhit në Tokën e Shenjtë dhe u takuam më pas dhe në
Chicago…
Nuk
më dukej i moshuar ashtu i mbajtur mirë, i ngadaltë, por i fuqishëm, gjithë shëndet,
me flokët e bardhë, të prera shkurt, fliste pak, por miqësohëshe menjëherë. Jo se
na tha gjë për vete, por e kuptuam nga që kishte vënë atë ditë në gjoks një shenjë
si një lloj matrikulle, “Veteran i Vietnamit”. Ishte si sot, festë, teksa
endeshim rrugëve me kalldrëm të Jeruzalemit dhe ai çapitej i kapur prej dore me
të shoqen e tij, një zonjë e vërtetë,
po sa e përzemërt!
-
Keni luftuar në Vietnam? - e pyeta Mr. James-in me një lloj habie. Për herë të
parë shikoja një veteran të asaj lufte, varret e tyre - po, i kisha parë dhe më parë, madje kisha
shkruar dhe një poezi në Memorialin e të
rënëve në Uashington.
-
Po, - tha qetë Mr. James.
-
A keni qenë më pas lufte në Vietnam?
-
Jo, por do të shkoj… - buzëqeshi.
Desha
t’i thosha se kur isha fëmijë në
Shqipëri gjithmonë lajmet e jashtme të Radio-Tiranës fillonin me Vietnamin,
luftë këtu e atje, xhungël,
orizore, bombardime, robër të zbathur… dhe ja, tani isha pranë një luftëfari të
vërtetë të Vietnamit, të gjallë.
-
Ju shkruani? - më pyeti duke picëruar sytë?
-
Po.
-
E çfarë shkruani?
-
Tani për ju… - i thashë dhe e mbylla bllokun.
I
kërkova të bënim një foto bashkë. Pranoi menjëhere. Pastaj, një herë tjetër, kur ai me të shoqen e
tij të përzemërt po ecnin të kapur dorë më dorë si zakonisht, ne u ndodhëm pas
tyre, i fotografova prapë. Më prekte pamja e tyre gjithë dhëmbshuri të bukur
ndaj njëri-tjetrit e përkujdes. A t’i pyesja kur ishin njohur, para apo pas
Vietnamit? Kur u dashuruan? Mos vallë kur ai luftonte andej, në xhungël,
moçalishteve me gjarprinj, ajo e priste gjithë merak? Ishin të martuar atëhere
apo do të martoheshin së shpejti? Dhe ai erdhi…
“Guximi,
përkushtimi dhe udhëheqja e tyre e kanë bërë botën tonë një vend më të mirë!” -
lexova edhe një herë ç’shkruante Ambasada e SHBA në Tiranë.