Kulturë
Cikël poetik nga Ndue Dedaj
E marte, 29.10.2024, 06:42 PM
NDUE DEDAJ
GJETHET E VJESHTËS
Pikën
gjethet e vjeshtës përtokë
Dhe
mbi supet tanë si stoli antike
Fshesarët
i marrin para me netull,
Të
mos ndotet qyteti, universi!
Vashat
ecin mbi varka ëndrrash
Që
shpesh bien si gjethet…
ALGJEBRA IME
Nuk
ishin numrat alfabeti im
as
arabë e as romakë
në
aritmetikën time një plus një s’bëjnë dy,
por
s’bëjnë as tre!…
Logjikë
pa matematikë,
matematikë
pa logjikë;
unë
kësaj i besoj
përderisa
këpucët kanë numra,
fustanet
jo!?
Zoti
është gjithnjë bujar
për
mua kish’ krijue algjebrën e shpirtit
që
i bën gjërat lëmsh
sidomos
llogaritë…
LEGJENDA
asnjë
zbulim s’kisha ba ndër yje,
asgja
e re s’kishte ndodhun rrokullisë
kur
sytë e mi shkrepën në ty
ti
nuk ishe legjenda…
legjendat
i krijojnë gjithmonë sytë,
asnjiherë
zemra.
PAS ARISTOTELIT…
Humba
dikur në pyllin me lisa…
Ende
atje çukasin çukapikët fëminor,
Përbirojnë
drurët e guvat, gurrat e mrizet.
E
unë eci termales së Dheut
Herë
para, herë mbrapa Aristotelit…
Humba
pastaj në pyllin e librave, përgjithmonë…
Çukapikët
hutohen prej lakuriqve të ditës
Çelin
lule papiruset si në vjeshtat e Edenit.
E
unë eci termales së fatit
Herë
para, herë mbrapa Sokratit…
QYTETI ME KAMBANË
Qyteti
që nuk e mas me gjurmë
po
me xhiron e tij të përmbrëmshme.
E
mas me pëllëmbë një e nga një
Dhe
përpiqem t’i gjej një emër zoti.
Qytetet
s’janë sa zënë vend në hartë,
as
sa lumi i tyre, i shkurtër apo i gjatë.
S’janë
as sa malet që i rrethojnë
Për
dashuritë vetëkurdisën si orë.
Qyteti
që nuk e mas me hapa,
po
me të rëna kambane…
TRAFIK AJROR
Ir.
Albatrosët,
nositët, lejlekët
kanë
shkundur flatrat e lodhura të ditës
e
kanë ra të flenë mbi degët e zhveshura…
Avioni
si një somnabul mbi Atlantik
shket
përgjumshëm nëpër trafikun ajror,
këmbehet
stacioneve surreale me meteorë.
Londra
si një anije bajroniane përkund dit’netët…
Elisabeta
II ka lënë skeptrin n’Burkingam Palace
e
prehet si një mjellmë në parajsë.
Në
fluturim njeriu kalon ylberin
iluzioni
shkëlqyes sakaq bëhet mal, det, yje
pafundësi
që shkriftohet me dorë.
Askund
më shumë se kaluar nëpër re
nuk
rroket bota në turravrapin e përjetshëm
si
një kalë pa fre …
29 dhjetor 2022
XHUBLETA
“Këmisha ma e randë e
botës”
E
pati veshun stërgjyshja para erës së re
E
veshi gjyshja mbas lemjes së Krishtit.
Nuk
asht endun prej bari, bari thahet në dimër
Nuk
asht endun prej guri, guri shkrihet në shidiell,
Nuk
asht endun prej uji, gurrat shterrin në verë,
Nuk
asht endun prej shajaku, berret i ze gjarpni.
Xhubleta
asht endun e gjitha prej ajri.
Gratë
deri atëherë veshë me rrezet e diellit…
Ua
zdeshën xhubletën Bjeshkëve të Namuna
Dhe
e hodhën mbi shtatin e tyre si vesa.
Për
mos me i lënë kreshtat lakuriqe
U
prenë kostum të praruar prej bore.
Xhubleta
asht vetë fustanella.
MILLOSH KOPILIQ
KRYEPREMI
Ia
mora pushkën e gjatë nga dora
Boll
me këtë “teshën” e çmendur krahaqafë.
Bëj
paqe me veten… Për tën’Zonë!
Tash
je pa krye e s’të ka më kuptim lufta,
S’ban
me qenë prap’ dashnor i pushkës!
Por
Kryepremi s’besonte në mua…
SARI SALLTIK
Krujë,
shkrep i shenjtë, vij te ti kahmot
Eci
nëpër ca gjurmë të ngurtësuara mbi bar…
Kërcej
nalt mbi kurrizin e malit tand hyjnor
Si
mbi një kalë që për shalë ka një legjendë.
Në
shpellën e mrekullive fle Sari Salltiku
E
unë katoliku ndez nji qiri, falem si bektashi!
Krujë,
yti asht ky mal përrallor, apo i atij?
Ta
zgjoj a mos ta zgjoj Dede-në misionar
Me
dërvishët përreth si krushq të ngrirë?…
E
vëllain e madh kryegjysh Haxhi Bektash?
Më
pret në teqe me bekime si një ungj i mirë,
Lutem
dhe unë për të, aty mbi sarkofag…
Krujë, 2015
ORAKUJ
Poetët
nuk kanë tagër as mbi një gur,
Vetëm
nëse ai rrokulliset si ortek e shkundullon detet!
Poetët
i bien mandolinës jo se dinë të bëjnë muzikë,
Po
që të mos shurdhohet bota nga mungesa e tingujve.
Poetët
i ujisin lulet jo se janë lulishtarë të përkryer,
Po
që mugujt e natës të endin filizat e dritës…
Poetët
asnjë tagër nuk kanë mbi popujt
Luftërat,
pandemitë, ngrohjen globale.
Po
nëse duan t’i vjedhin gjuhën zotit
Ata
kthehen të gjithë në orakuj…