Fahri Xharra: Si i harruam puset e vdekjes? Pse nuk u fol për këtë lloj krimi të serbëve?

“Josef Martinsen: Turp për ty Kosovë, që nuk fet“

Si i harruam puset e vdekjes? Pse nuk  u fol për këtë  lloj krimi të serbëve?

Shkruan Fahri Xharra

“Zoti ambasador, çka mund t ‘na thoni për këtë skenë të trishtueshme?” Ai iu përgjigj: “Ky është krim kundër njerëzimit”.

Shprehja haptas e ambasadorit Uollker më 16 janar 1999 në Reçak, në mbrojtje të së vërtetës, duke rrezikuar madje edhe vetveten, do të mbahet mend përherë. Deklarata e tij para gazetarëve, ishte njerëzore dhe korrekte.

Sikur ambasadori Uollker të kishte dhënë një përgjigje diplomatike, duke thënë që kjo çështje do të shqyrtohej dhe ndërkohë do të formohej një opinion (ashtu siç ndodh me shumë diplomatë), mendoj se sot, jo vetëm që ne shqiptarët e Kosovës nuk do ta gëzonim lirinë e pavarësisë, por do të ishte në pikëpyetje se sa shqiptarë të Kosovës do të kishin mbijetuar dhe sa shqiptarë do të ishin në Kosovë sot.

Dhe çështja e Kosovës nuk mbeti ashtu si e deshën serbët. Por, krimi ndaj nesh nuk kishte të ndalur “Gjatë aksioneve të forcave ushtarake, paramilitare dhe policore serbe në një vit e gjysmë, para se këto forca të detyroheshin të tërhiqeshin nga Kosova, Kosova ishte një makth i vërtetë i vdekjes, dhunës dhe shkatërrimit…”.

“Kriminelët serbë kanë përdorur taktikë djallëzore dhe të ligë, duke i zhvendosur viktimat nga vendet, ku ishte kryer krimi në vende të tjera, shpesh shumë larg, me qëllim që të maskohet ose të vështirësohet gjetja dhe identifikimi i trupave të vdekur. Kjo metodë ishte përdorur në gjithë periudhën e luftës nga janari 1998 deri në qershor 1999”.

“Çdo mysafir ndërkombëtar duke përfshirë këtu edhe presidentin Klinton, theksuan rëndësinë e gatishmërisë për të falur, nëse kosovarët janë për bashkëveprim me Evropën dhe SHBA-në në të ardhmen. Shumica e kosovarëve e kuptojnë ose do ta kuptojnë nevojën për të falur, por me një kusht të rëndësishëm: serbët duhet ta pranojnë atë që ndodhi!”.

Ne falëm dhe falëm, por më e keqja që edhe e harruam. Harruam gjithçka që ndodhi!

Zërat e të mbyturve nëpër puset e Kosovës, mbetën pa u dëgjuar asnjëherë.

“Vëllai im ishte brenda në shtëpinë e tij, kur erdhën njësitet serbe në fshat. Ai u përpoq të ikte, por serbët e ndaluan. Gruaja e tij së bashku me shtatë fëmijët ishin fshehur në një zonë malore, e quajtur Tërpesh. Serbët i lidhën duart dhe këmbët Sherifit dhe e hodhën në pus. Kur Qamili u kthye në fshat pas një muaji, ai e gjeti Sherifin e vdekur në pus” (pjesë e shkëputur nga libri  “Zërat kumbojnë të përzier me zhurmën e vdekjes”).

“Gjatë verës së vitit 1999, pas tërheqjes së forcave policore dhe ushtarake serbe, UNHCR-ja mori raporte të shumta për trupat e vdekur që gjendeshin në puse dhe në varreza masive gjithandej në Kosovë. Pas shtatë muajsh ndihmë me rastet e viktimave të puseve, u zbuluan një sërë veprimesh kriminale të bëra kundër fëmijëve të pafajshëm, burrave dhe grave. Unë, për aq sa ka qenë e mundur, jam përpjekur të sqaroj se çka ka ndodhur me viktimat e gjetura në puse dhe në varreza masive. Kam takuar dëshmitarë, farefisin dhe fqinjët e viktimave” (nga libri).

“Pse me hedhë në pus? Pse më mbyt kështu të lidhur?”,

– qenë thirrjet e atyre që duhej të vdisnin në këtë mënyrë.

“Unë quhem Avdyl Kabashi dhe jetoj në Polac. Unë jam biri i Mustafë Kabashit (52-vjeçar). Kur filloi sulmi, babai im ishte në fshat bashkë me tre nipërit e tij. Ne u përpoqëm ta bindnim që të vinte me ne në male, aty ku fshihej pjesa tjetër e familjes, por ai insistoi të rrinte që të kujdesej për shtëpinë. Më 20 mars 1999 në orën 4 pasdite, forcat serbe sulmuan zonën, ku jetonim ne. Kur u ktheva në vendin ku jetonim, unë shkova tek pllaja nën shtëpinë tonë ku është një pus. Kur unë dhe kushëriri im, Salihu u afruam, gjetëm pallton e babait tim. Pas pak, ne e zbuluam trupin e tij në pus” (nga libri).

“Unë quhem Bajram Kerolli dhe jam nga Polaci. Forcat ushtarake serbe kishin zaptuar fshatin tonë. Mustafa, dy nipat e  tij, dhe unë, ishim fshehur në stallën e Mustafës për dy ditë…, ndërsa Mustafa, i cili ishte më i vjetër dhe më i ngadaltë se sa ne u kap nga policia. Pas kësaj ne nuk e kemi parë më”.

“Unë quhem Havë Kuçi, jam 84-vjeçare dhe jetoj në Kotlinë. Me 24 mars 1999, forcat ushtarake e rrethuan fshatin tonë. Neve, grave dhe fëmijëve, na dërguan në qendër të fshatit dhe na mbajtën aty. Më vonë ushtarët i tubuan disa nga burrat tanë dhe i detyruan të shkonin në drejtim të shpatit të malit. Biri im ishte njëri prej 22 meshkujve, të cilët u vranë dhe u hodhën në dy puse në shpat të malit. Tre nga ta ishin nipat e mi. Viktima më e re ishte një djalë 16-vjeçar”.

“Njërin nga bijtë e mi e kishin vrarë në fshatin tonë dhe e kishin hedhur në një pus. Ai ishte vetëm 23- vjeçar” (Ismet Loku, 50 -vjeçar nga Kotlina).

Materiali është marrë nga libri i “Josef Martinsen “Çfarë ndodhi në Kosovë? 1998-1999”.

Gratë dhe fëmijët në autobus po qanin me zë për të dashurit e tyre… në pus mbytej pafajësia. Ishin netët e gjumit të pafjetur, dhe e nesërmja e harresës së madhe.

Të nderuar , ju lutem të hapni këtë link dhe të shihni se çka iu është fshehur  nga krimet serbe, të cilat kurrë nuk kanë qenë në tavolinën e bisedimeve me Serbinë.

http://kosovotrilogy.com/wordpress/wp-content/uploads/2014/06/Puset-e-vdekjes-final-compresed.pd