Kulturë
Hamza Halabaku: Kush po i tregon mjekut, ai nuk po më sheh
E shtune, 22.04.2023, 06:39 PM
KUSH PO I TREGON MJEKUT, AI NUK PO MË SHEH
Tregim humoristik
Nga
Hamza Halabaku
Vishej
me shije të hollë e elegancë. I natyrshëm, i thjeshtë e i sjellshëm! I
kujdesshëm në të shprehur. Komunikativ e gaztor kudo që ishte.
Kur
e njoha, ishte në moshën e thyer. Në familje ishte kreativ, por edhe jashtë saj
ishte krijues i mrekullueshëm. Kur të jepej rasti të jesh bashkë me te në
ndonjë rrugëtim, sado i gjatë që ishte rrugëtimi i përbashkët nuk ishte as i
lodhshëm e as i mërzitshëm. Ishte i këndshëm e tërheqës kur bisedoje me te.
Gjente tema interesante për të biseduar, ato që ishin aktuale i njihte shumë
mirë, por edhe për ato të kohës së shkuar ishte i informuar.
Mësues
në familje, mësues në rrugë e mësues në punë. Ligjërues i këndshëm që përherë
ta kishte enda ti rrije afër e ta dëgjosh përsëri. Ishte gojartë e gojëmbël si
i thonë ndryshe.
I
luteshe Zotit që përherë të jesh afër tij e kur ndaheshe përherë ishe më i
ditur se mësoje shumë nga biseda me te.
Kur
kishte nisur të shoqërohej me pleqërinë, mjekët i kishin preferuar që të ruhej
nga ushqimet, me që pas ekzaminimeve të hollësishme mjekësore, dyshonin për
diagnozën me diabet.
Në
fundjavën e tretë të asaj vjeshte, e tërë familja e kishin rrethuar tavolinën
për shujtën e mëngjesit.
Rreth
tavolinës që ishte vendosur në kuzhinë, në katin përdhes të shtëpisë, në rrugën
“Ganimete Tërbeshi” të kryeqytetit ishin të gjithë anëtarët e familjes. Si
kryefamiljar që ishte, gjithnjë ulej në krye të tavolinës. Atë ditë, para se të
bënte lutjen e bukës, që për çdo shujtë kur ishte në shtëpi e bënte para
fillimit të ngrënies, u kishte treguar një batutë pas të cilës të gjithë ata që
ishin rreth tavolinës, kishin qeshur. Më i vogli i shtëpisë, kishte thënë se
babi me batutat e tija përherë po na gëzon e po na e shton edhe oreksin!
Ajo
ditë fundjave kishte kaluar për mrekulli. Secili ishte marrë me punët e veta. E
zonja e shtëpisë kishte mbledhur ca kokrra molle e pemë të tjera që tani më
ishin pjekur, trupat e të cilave i kishin mbjellë, disa vite më parë, bashkë me
të shoqin, e tani frutat i hanin së bashku me fëmijët. Të afërmit e miqtë,
asnjëherë nuk i lëshonin duarthatë!
Leka,
çdo pasdite lexonte gazetën e ditës po, nuk e harronte as letërsinë. Lexonte
romanet edhe poezinë që krijohej në vend. Letërsinë që krijohej në vend, por
edhe andej kufirit ku flitej e shkruhej e njëjta gjuhë, e përcillte pareshtur.
Nuk e harronte as atë globale. E donte shumë artin.
Fëmijët
merreshin me studime dhe secili bënte përgatitjet për provimet e veta. Gjatë
pasdites, edhe në fundjavë, të gjithë ishin së bashku në shtëpi, por secili
bënte punën e vet. Askush, asnjëherë nuk kishte kohë për të humbur!
Një
mbrëmje, para se të niste Ditari në Radio Televizionin e Prishtinës, që atë
botë emitohej pikërisht në orën njëzetë, e kishte hapur derën e frigoriferit
dhe e kishte nxjerr nga aty një enë të mbushur me ëmbëlsira. Ato ishin të
llojeve të ndryshme. E kishte marrë një copë bakllave dhe e kishte futur në
gojë. Drita, bashkëshortja e tij, po e vëzhgonte nga dhoma e ditës dhe për
copën e parë nuk kishte folur asnjë fjalë. Pasi e kishte përtypur dhe e kishte
gëlltit të parën copë bakllave, ishte menduar pak dhe e kishte marrë edhe të
dytën!
-
Uh, sa të mira po i bënë këto bakllavat, moj Drita, - kishte folur ai, me një
zë të butë, dhe si me shumë oreks i kishte shikuar edhe pjesën tjetër të
bakllavasë, të mbetur në enën që pak më parë e kishte nxjerrë nga frigoriferi.
-
O sa të mirë e paske bërë, moj Drita, ke duar të arta, të lumtë! - kishte folur
tani më me zë e duke shikuar në drejtim të bashkëshortes. Dhe, derisa po bëhej
gati ta merrte edhe copën e dytë, Drita kishte reaguar shpejtë.
-
Mos të lutem, e din çfarë të ka porositur mjeku, - tha ajo dhe po lëvizte
drejtë tij.
-
Hiqmu mjekut, moj e uruar! Po kush po i tregon atij. Tani më nuk po më sheh
kush përveç teje.
Kishte
pushuar pak pasi e kishte përtypur e gëlltitur copën e dytë të bakllavasë.
Kishte mbushur një gotë ujë të freskët nga frigoriferi dhe e kishte pirë me
fund
-
Pse po e bën të madhe, moj Dritë?! Nuk më pa njeri përveç teje. Nuk do ti themi
askujt! Po të lutem, edhe ti mos ia përmend as mjekut e askujt tjetër...!
I paske bërë të mira ëmbëlsirat prandaj...