Nexhat Halimi: Shtëpia me ballkone nga kafkat

Nexhat Halimi

shtëpia me ballkone nga kafkat

vuan më pse nuk vuan

sime amë

shtëpinë e kërkoj nëpër botë

s' më është premtuar agu pa ty

udhëtoj e qaj pandërprerë

ndërmjet mungesës e vetëtimës

tërë në vetmi të shurdhër aty

trupi pa kulm

trëndafilin ma marrin

gjak

unë shtëpinë e kërkoj nëpër botë

verdhësia më verbon

etja djeg

dhomat e ballit plot largësi

edhe sa matanë lumi

të dielën s' e kam dot

të hënën ma marrin

unë gjelin e kërkoj nëpër botë

çdo të agojë e marta

çon sajna lumi

shpërthen prej gurit në brez të bjeshkës

e rrjedh furishëm ndër ëndrrat e braktisura

e diela është autoportreti i ujit magjik

nis e mbaron mes etjes e psherëtimës

e zogu i vogël çukit pandërprerë në shelg

e larg largësinë që ke mësyrë e në zemër afrinë

ja sesi vala e ndjek valën kapërcen mbi sajnë

e krijon ritmin e pavdekshëm të fyellit

zot unë e ndjej gjithnjë në majë të pyllit

prapë shkulm i madh uji kthehet nga  lart

me vrull të çakorduar zgjohet prej gurit

përplaset në  pengesë e unë mendimit ik

dëgjoj ujin nga rrjedh e krijon  prapë muzikë

çon sajna lumi e ti vuan për urën e rrëzuar

zhol

në hapësirën e rrethuar

dy vetë luajmë i treti shënon lythat

me gisht

ti lëviz

peshk a rrëshiq

me dhëmbë ujku

kafshon

bëhesh zot dreq mi

gjarpër i lidhur në qafën time

prej kashte

asnjëri s' të arrin

në brigjet që t'i rrah valë tambli

kush do to dalë njëqindenjë

ti apo prapë unë

humbja

fitorja

theren në një gjilpërë

nëpër shi pyllit

krimba e fillikat vetëm

të dielën mbas dite

unë

koka e qeni shëtisim nëpër shi

më tatuazhe  kokë e bisht

sendet kthehen në varre

e pushkë pusie

të dielën mbas dite

unë qeni e koka

mbahemi ndër duar e të tre ngasim lumin

e s' vdes gjithmonë

me vdekjen

të dielën

mbas dite

unë

qeni

e koka

të dielën mbas dite

nëpër shi pyllit

krimba e fillikat vetëm

ashti i fjetur

poshtë e lart për shkallë të kripës

ja mbesin gjurmë trupi të lashtë

e ndonjë gjë fare e gjelbër në tryezë

pik nga ashti i fjetur

ndër harqe të thyera

të martës çfarë t'i bëj matanë afërsisë

s'e gjeta askund

kokën

medet

bukuri e fjetur në katin e zbrazët

me ditë s' ka mysafirë në mbrëmje të vona

vetëm siluetat ikin gjakut mitik

e fundit zbret ti me kokë në duar

krimb

e fillikat vetëm

e dikë pandërprerë diku e lehin egër

zogu i zjarrtë

në gjunjë mbete me të njëjtin asht

nëpër unazë të përzieju udhëtim i çuditshëm

në pyll të mbetur në cunga

qielli i ndjekur tash bie nëpër degë

e koka kërkon zog të zjarrtë

vjen e bie e mbetet përmotshëm në gur

druri i gjelbër prapë thyhet

fsheh mes gjunjësh syrin e zi

krejt të kallur

e qan

s'qan

nëpër unazat e kaltra të vapës

s' je një me kokën

vetmit e zbresin orën e fatit në tryezë

nga ti shkundin mollën e kuqe

ylli qiri në erë

është e s' është më ndër degë zog prej zjarri

sy i njëjtë me udhëtimin

bie ombrellës thermi thermi  shi e gjak

në vazo hiri

gjysmëkokë gjysmëlule

shëtit buzë uji

ngjitem nofullës në dhembje dashurie

para më del gjarpër me shtatë krerë të zi

nuk lëshon pe

rrufetë ngjallin ashtin

si ta shpëtoj zot

atë fanar krua në sy të shtëpisë

e gruas sykaltër

ngarkuar me mal e breshkë

zjarri me mua hyri në vazo hiri

nuk jemi një

bën be në enqefal

unë përbiroj nëpër të marte para vërshimi

hark

bien kokë e sharje e s' vdes jeta

ja ec e çara vetes kaq vjet  ndërmjet

shtëpia me ballkone nga kafkat

kokën time hark

e ndërseve në pyll të lashtë

për gjah

s' u kthye kurrë më kokë

tash vetmia

vret

bredh pa zot nëpër dhoma të shtëpisë

me ballkone

nga kafkat

me dollapë nga hiri

kot sharjet e mia e mallkimet

nga ti niset zjarri

e bie nga s'e pret i ha të gjitha dashuritë

ç' t' i bëj lules matanë ujit

bregu i shkretë ndërrohet në gjarpër

me shtatë koka lëviz

si t'i nxjerr sytë

ti në fustan të tejdukshëm

fle nën shkumës krejt e gjelbër në ëndërr

e çaji ilaç pik për fyt të vras vetminë

asnjë mysafir s' vjen në darkë

shëtitje me qenin

thellësi e të dielës e breshkës

përmbytet thellë në mua

bari i fjetur harkon kokën

pa asnjë trofe gjaku djeg e digjet në thikë

të martat përsëriten në kafka

dal i vetëm në shëtitje me vetminë

qenin tim të zi e përkëdhel

të lagur në shi

lumi pranë nesh digjet

dashuri pa kokë mbaron në mua

qeni leh nëpër brigje

ç'do në pyll të dendur të kokës sime

me një zog prej zjarri zgjuar prej përrallës

në fluturim e rënie fushëdiellit

ik për një det të panjohur

për gruan me gjunjë të vjedhur

djeg prejardhjen

s' e njoh mbas të dielës

thellë në mua me ecje të breshkës plakë

vjen pa nofull

përkëdhel vetëm qenin tim të zi

veshprerë  ja leh e s' kafshon leh e leh

lumi digjet pranë nesh

fyelli i gjallë

rrethi s' mbyllet në fund

vjen vetëm një zog

në kopsht të syrit për qiellin e vet

të vjedhur

kurrë s'arrin te ti

e kallet vetmia në mua

pa zjarr

unë kohën kthej në gishta

mjeshtëroj në një varr një dashuri

fyell ashti të gjallë

në ballkone të ballit

rrufeja s'e pret rrufenë

këputen degët

në qepallë

lumi përfundon në mua e rrethi

s'mbyllet në fund

ti kthehesh bregut

kafka

uji

fotografi e panjohur druri të etur

qeni në drejtpeshim

nata gjelbëron

në erë

nofulla të lidh për lule të qelqit

s' ke kah më

zhduket vërtetësia

e zjarri

ti mbledh gjymtyrët në kornizë

në zbritjen që lëngon

uji ngjitet deri në përmbytje

e diele e shkatërruar

algë e zbehur në fundin e bekuar

të kthimit prej kripe

unë e dua dhembjen time

ti përsëri kthehesh vetëm dhe hi

matanë bregut

që i ik nofullës së vet

pa praninë time

vdekja po të nisej nga ti

s'do të arrinte

e ai trëndafil gjithmonë asaj ere vjen

e bie në vazo

pa praninë time

në përcjellje nga kurvat shiu e qentë

nga e diela

s'do të arrinte

e marrë si rrota

fle ndërmjet meje e brigjeve

pa formë

e diku dikënd

lehin

rrëmbehen në mbeturina

rreth ndonjë ashti

ai gjithmonë asaj ere vjen e bie

drita në sy i vdes pa praninë time

nga e diela

s'do të arrinte kurrë pa gjak

jashtë meje

e diela është autoportreti i ujit

nis e përfundon në mua

lëviz në rreth pa kokë

i ndërron format si grua në ëndrrat  e çelura

në barin që kositet

sytë i kthehen në harqe

hundën s'ia do as bregu i majtë i qelqit

as i djathti

i pëlcitur

as veshi i djathtë as i majti

të prerë

ndër klithje

fushëballin ia djegin deri në kalli rrufetë

s' ka gjak të rri në vetvete

gjithmonë i bie në gjunjë me ombrellë të zezë

për zjarrin që e le dëshmi

e diela është autoportreti i lashtë

në gjakun e vet të pa shitur kthehet

prej hirit

nuk lëviz jashtë meje e përfunduar

veç pse të dua

pa pritur më kujtohesh ti zemër

ndërmjet mjegullës së dendur mësyjë

në gurin më të lartë të shkruaj me gjakshkrim

shtresa e mjegullës tjetër

e bardhë në të zezë kaq e vjetër

ka mbuluar kroin luginën  e vetmuar

asgjë të re kot nuk dalloj aspak

vetëm hundët papritur më pëlcasin në gjak

ja ti papritur më shfaqesh cullak

apo vetëm të skicoj te gardhi me thupra thurur

të shkruaj nga endesh siluetë e tretur

veç pse të dua veç pse të ëndërroj grua

shtreza e bardhë e zezë me derdhje tjetër

ma mbulon ëndrrën e shkrimin e vjetër