Kulturë
Përparim Hysi: Bodina
E premte, 02.07.2021, 05:12 PM
B O D I N A
Tregim
Nga
Përparim HYSI
Parabol
Në
verën e vitit 1967, PETREF ZOLA,qe ushtar. Reparti në verë qe në punime xhenjere:në
hapje dhe zgjerim të tuneleve ekzistuese për të strehuar jo vetëm topat luftarakë,por deri dhe diagaçë
që duheshin për t'i mbartur dhe,siç ishte koha, për t'i fshehur nga armiku që
rrinte në përgjim. Instruktori specialist porosiste ushtarët minatorë: ruhuni
nga birat e vjetra në tunel se,sado të vjetra këto bira, mund të kenë dinamit
dhe tek ndeshin me pistoletën,jo vetëm
japin shpërthim,por rrezikojnë dhe jetën. Porosiste instruktori,por ushtarët
minatorë kërkonin rrugë të lehta. Pikërisht atje futën pistoletat e tyre dhe,
ndërkaq, u ndje një shpërthim. Shkëmbi ku punohej u kthye në një tymnajë të
llahtarshme dhe dy fatkeqët mend humbën jetën: për pak do liroheshin pas
trivjet shërbimi të detyrueshëm. Ata mbetën invalidë: njëri humbi të dy sytë
dhe tjetri mbeti me një dorë.
Kjo
ngjarje ju kujtua PETREF ZOLËS se,për
çudi, sado që nuk punoi si minator,edhe ai e pësoi nga një"birë e
vjetër". E tjetër lloji kjo"bira e vjetër" nga e cila e pësoi
PETREF ZOLA,por,sidoqoftë, në mos e vrau,e plagosi.
* *
*
Ra
zilja e telefonit. Merre,merre,- i bërtiti të shoqes. Jam duke larë enët dhe po
më kullojnë duartë,-u përgjigj ajo.
Ai
u ngrit nga divani,afroi celularin tek veshi dhe ,sa e hapi, foli:-ALO!
Nga
ana tjetër, u dëgjua një zë femre (kjo qe ajo"bira e vjetër") që në
vend të tregonte se kush ishte,bëri pyetjen tjetër:-Kush jam unë?
Petref
ZOLA e pranoi sfidën me prudencë dhe i tha:- ZONJË, në telefon me të panjohurin
ka një rregull:marrësi thotë emrin dhe mbiemrin se është një nga parimet bazë
të etikës.
-
Dhe kush më flet për etikë? Më flet PETREF ZOLA që ka nevojë për fre dhe jo për
shtyrje.
-
Ai,PETREF ZOLA që ke njohur ti,moj zonjë
e panjohur, ka vdekur,por,nëse do ta vazhdosh bisedën me mua,të lutem më thuaj
emrin ose ndonjë shenjë që të më kujtohesh.
-
Jam BODINA,gati shpotiti ajo dhe,tash, që të tregova,me siguri do të kujtohem.
-BODINË,-klithi
gëzueshëm ai, po si e gjete telefonin tim?
-Ore,harraq,po
e ke bërë shkollën në ELBASAN dhe nga ELBASANI është thënia:-Ai që të do,vjen e
të gjen!
-Rrofsh,
moj BODINË,-tha ai.
-Prit,prit
se nuk kam mbaruar.Do vij në TIRANË dhe dua të takoj.
-Shumë
mirë, më merr në telefon dhe do të them vendin dhe orën kur do takohemi.
U
ndanë nga telefoni,por PETREF ZOLËS,sikur i erdhi BODINA aty ku u shtri mbi
divan. Dhe ai,si ata bashkëshokët minatorë, me"pistoletën e
kujtimeve" zhbiroj një "birë të vjetër" që kish të bënte me
BODINËN.
* * *
BODINA
nuk ish shoqeklase me të. Përkundrazi:kur PETREF ZOLA qe maturant,ajo ishte në
vitin e dytë. Tani në konvikt kishte shumë vajza (dy vjet më parë konvikti qe maskilist),por nuk kish ndodhur
kurrë ndonjë "thagmë" se kishte në konvikt e shkollë një disiplinë
spartane. Por, megjithatë,ndonjë "vogëlimë" edhe ndodhte.
Qe
një mbrëmje nëntori dhe PETREF ZOLA i dhënë shumë pas letërsisë,sikur ish
vjedhur nga shokët dhe kish zënë vend në një nga stolat e lulishtes. Drita
reflektohej nga xhamat e dritareve të mëdha,por atij nuk i lipsej drita,se sa
mëvetësia: qe bërë sy e vesh me lajmet që vinin nga altoporlanti:-Ju flet
MOSKA! Ju flet MOSKA dhe batare me mallkime lëshoheshin mbi PASTERNAKUN si
fitues të NOBELIT. Ndërsa PETREF ZOLA drithërohej për POETIN e
SONETEVE,PASTERNAK,çuditej që kish shkruar roman. Romani i parë "Doktor
ZHIVAGO" dhe drejt e në kulmin e lavdisë. Por kjo lavdi e merituar,PASTERANAKUT,
i doli prej hundësh. Tek po jetonte këto momente kaq të nxehta dhe kaq të
mprehta, ai u befasua kur u shfaq një"hije". "Hija" sa
vinte dhe afrohej dhe kur u zgjat për të parë më afër,njohu BODINËN.
-Po
ti?-shfaqi habinë ai.
-Të
pashë që po rrije vetëm dhe erdha për të bërë shoqrëri. Tha kështu dhe
"hija" u ngul mu ngjitur me PETREF ZOLËN. Ca se ishte errësirë dhe ca
se qenë të dy vetëm,PETREF ZOLA,si më i madh,tentoi të ngrihej.Tentoi,por,siç
ndodhi,i kish bërë hesapet,pa e pyetur hanxhinë. Ky,"hanxhiu" qe
paksa më i vogël në moshë, por nëse thënia"ferra e vogël,fsheh lepur të
madh",qendron,atëherë kjo është thënë për BODINËN.
-
Ku vete?- e ndaloi ajo. Mos ke qejf që të bërtas dhe të lësh kokrrën e namit
dhe,kur e pa që tjetri u ul,i kërceu drejt e në prehër.
-M'i
lëpi buzët,- urdhëroi ajo. Dhe,ndërsa ai zuri t'ia lpëpinte
me"politesë",ajo ia kafshoi me aq forcë,sa ai mend bërtiti.
-
Do na shohin,-tha i frikësuar ai. U ngritën dhe,tek u futën në konvikt,sikur
nuk kish ndodhur gjë mes tyre. Por BODINA qe si flakë qumështi. Ngrohej më
tepër,shkumonte dhe derdhte kusinë. Provoi një herë tjetër PETREF ZOLA dhe
BODINA ia priti me shpoti:-E di si themi ne në KOLONJË:" I shkreti ti,u
mësove si një mi në mulli". Dhe ia dha të qeshurit. Eh, moj BODINË,-tha ai. Vjen e shfaqesh pas
gjashtëdhjetë vjetësh.Dhe PETREF ZOLA priste nga dita në ditë që ta merrnin në
telefon.
* *
*
Po,ndërsa
priste telefon nga BODINA , në një nga mbrëmjet,tek po ndiqte lajmet, pa
kronistin që flesh,foli për një aksident automobilstik. Mes viktimave ai dëgjoi
emrin e BODINËS! BODINË,-klithi me dhëmbje.
-Ç'pate?-
pyeti e shqetësuar e shoqja.
-NJë
dridhje në zemër,- u rrëfye ai.
Ajo
shkoi mori një trinitrinë, i mbushi një gotë me ujë dhe i tha:- Pije,se ka për
të qetësuar!
Eh,-tha
ai me vete,-sa dhëmbin këto plagët e vjetra! Nuk duhen trazuar"birat e
vjetra",se mund të kenë të fshehur dinamit në to. Dhe u shtri mbi divan
dhe kotej me dhimbjen e fshehur.