Editorial
Uran Butka: Papërgjegjshmëri historike
E diele, 30.05.2021, 05:44 PM
PAPËRGJEGJSHMËRI HISTORIKE
Nga Uran
Butka
Në paraqitjen përpara mediave të projektit të Akademisë
së Shkencave “Historia e re e shqiptarëve”, drejtues dhe anëtarë të komisionit
hartues u shprehën për përmasat,
kriteret dhe vlerat e këtij projekti të ri.
Ka disa vite që shqiptarët e interesuar për historinë
brenda dhe jashtë Shqipërisë, por edhe studiues, historianë, njerëz të kulturës
etj. kërkojnë rishkrimin apo korigjimin e historisë, për shkak të një historie
të deritanishme ende të politizuar, të deformuar dhe të njëanshme, por edhe për
shkak se gjatë këtyre tri dekadave të demokracisë kanë dalë në dritë mjaft
dokumente të reja, që kërkojnë doemos rishikimin e historisë.
Personalisht e kam parashtuar me kohë nevojën e këtij
rishkrimi, prandaj edhe lajmin e përgatitjes së një historie të re të
shqiptarëve e prita me pozitivitet. Mirëpo, në këto dy javë të paraqitjes në
media të projektit nga Akademia e Shkencave, u zhgënjeva, dhe jo vetëm unë. Në
daljen e parë të komisionit hartues, profesor Paskal Milo tha se ka boll fakte
të reja që do të përfshihen në tekstin e ri. “Do të fillojmë me një fakt
historik të panjohur, që ka të bëjë me Mid’hat Frashërin, i cili në 1-3 maj
1944 ka takuar Napoleon Zervën, një nga përgjegjësit kryesorë të shfarosjes së
popullsisë çame. Kryetari i Ballit Kombëtar është ulur në bisedime me të për të
bashkëpunuar në kohën e luftës”.
Ky i ashtyquajturi “fakt historik”, përbën një “zbulim” dhe një “lajm” për Paskal
Milon, ndërkohë që sipas mendimit tim, është një tendencë politike e tij, sipas
tipologjisë së propagandës së dikurshme komuniste, që paradamkoste personalitete historike, për t’i njollosur
dhe asgjësuar mandej.
Përse duhej të trumbetonte me aq ngutje këtë paragjykim
personal, kur për një periudhë prej dy vjetësh studimi, anëtarët e komisionit
hartues do të ballafaqoheshin me dokumentet e faktet historike dhe do të
konkludonin objektivisht? Përse deklaron se “do ta fillojmë historinë e
re të shqiptarëve me një një fakt të panjohur që ka të bëjë me Mid’hat
Frashërin? Në ç’dokument është mbështetur Paskal Milo për të nxjerrë me
përparësi këtë “fakt historik të ri”?
Në të vërtetë, nuk është një dëshmi e panjohur. Filip Liço autor i librit “Probleme të
marrëdhënieve greko-shqiptare”, botuar në Tiranë në vitin 2009, përfshin në
këtë botim edhe një fragment kujtimesh te sekretarit të Napolon Zervës, kolonel
Th.Sarandis, mbi një takim, sipas tij, mes Napoleon Zervës, me një grup të
nacionalistëve shqiptarë, mes tyre edhe Mid’hat Frashëri, në fshatin Voskop te
Korçës nga 1-3 maj 1944. Pra, nuk kemi të bëjmë me asnjë dokument apo fakt
historik, por me një kujtim të një ushtaraku grek të Zervës. Nuk mund të
konsiderohen kujtimet si dokumente apo fakte historike të mirëfillta. Vetë
prof.Paskal Milo dhe prof.Pëllumb Xhufi kanë theksuar disa herë se historia nuk
bëhet me kujtimet, nga që ato përmbajnë subjektivizma apo interesa. Mirëpo, kur
ju intereson atyre, i marrin dhe i paraqesin
kujtimet si fakte të vërteta, si në këtë rast. Mendoj që politikanë
shqiptarë apo të huaj në kohë të ndryshme, kanë bërë takime madje edhe
marrveshje edhe me kundërshtarët politikë apo armiqtë, në kushte e kontekste të
caktuara historike. Përse nuk flet Paskal Milo për një takim të Enver Hoxhës më
një oficer gjerman në kohën e Luftës? Unë e kam lexuar atë dokument dhe them se
E.Hoxha u takua, por nuk bëri marrëveshje me oficerin gjerman. Kjo është e
vërteta. Unë kam dijeni gjithashtu për takime të të djathtës shqiptare me të
djathtën greke për marreveshje gjatë luftës, megjithëse ato nuk janë realizuar.
Di edhe që PKSh ka bërë takime,
marrëveshje dhe bashkëpunime me lëvizjen komuniste Greke (EAM- Elas). Sipas një
raporti të Britanik ”Një marrëveshje mes Frontit NÇ të Shqipërisë dhe EAM-it
(Lëvizja komuniste greke) mendohet se është firmosur midis datave të dhëna në korrik ose shtator
1943. Oficerët grekë të EAM të atashuar pranë Frontit NÇ të Shqipërisë janë
raportuar të kenë qenë Alexis Janaris, Angelos Doupis, Alias Dhimitriu
(përfaqësues ushtarak) dhe Kristoferos Prinos. Një marrëveshje ushtarake mes
Frontit NÇ-së dhe ELAS-it është raportuar se është bërë gjatë muajit dhjetor
1943, me rastin kur ndihmat e aleatëve për ELAS-it u ndërprenë. Një takim i
mëvonshëm midis Frontit NÇ dhe ELAS u raportua se u mbajt në Nepravishtë, gjatë
muajit mars 1944”.
Këto çështje duhen analizuar me objektivitet, pa qenë
nevoja për akuza politike. Mirëpo Paskal Milo nxjerr konkluzione eklektike të
qëllimshme:” Mid’hat Frashëri, më 1-3 maj 1944 ka takuar Napoleon
Zervën, një nga përgjegjësit kryesorë të shfarosjes së popullsisë çame.
Kryetari i Ballit Kombëtar është ulur në bisedime me të për të bashkëpunuar në
kohën e luftës”.
Së pari, sipas Th.Sarandis, N.Zerva u takua me nje grup
nacionalistësh si Midhat Frashëri, Xhafer Dibra, Ali Këlcyra, Suat Asllani,,
Tane Malishova, Ali Nivica, Shukli Zakomeri, Qazim Prodani, Thoma Orollogai etj
dhe jo vetëm me kryetarin e Ballit Kombëtar, M.Frashërin.
Së dyti, takimi mes tyre, gjithnjë sipas Sarandis, u bë
me 1-3 maj 1944, kur dihet që operacioni zervist kundër popullsisë Çame nuk
kishte nisur ende, ai filloi në 27 qershor 1944 dhe nuk duhet kursesi të
ngatërrohet enkas Midhat Frasheri, mbrojtësi më i madh i çështjes çame, kur
ishte Ambasador në Greqi apo në forumet ndërkonmbetare, si edhe në
veprën e tij tanimë të botuar.
Së treti, as Th.Sarandis nuk thotë se u bë një
marrëveshje, por një takim. Madje nuk e citon fare Mid’hat Frasherin, por vetëm fjalët e Suat Asllanit, i cili nuk
ishte pjesë e Ballit Kombëtar.
Së katërti, vetë autoti i librit “ Probleme të
marrëdhenieve greko-shqiptare”, Filip
Liço, argumenton: ”Mendojmë se të dhënat e paraqitura nga mbledhja në Voskop
të Korçës nga Th. Sarandis, janë shumë të cunguara. Nga pohimet e tij që Greqia
“të bashkohen me me çfarë do mënyrë me Shqipërinë”, apo “do t’ia transmetojmë
(Zervës) pikpamjet tuaja”, del se në atë
mbledhje u shfaqen mendime të ndryshme lidhur me bashkëpunimin shqiptaro-grek”,
por nuk u bë ndonjë marrëveshje. Takim nuk do të thotë marrëveshje apo
bashkëpunim.
Paskal Milo dhe Pëllumb Xhufi e lidhin enkas “takimin” me
Zervën,“shfarosësi i popullsisë çame”,
duke ia shtuar qëllimisht këtë bisht për efekt publik. Dihet se kush ishte N.
Zervasi, që kreu genocid kundër popullsisë çame të Greqisë, por takimi me
M.Frasherin dhe përfaqësuesit e te djathtës shqiptare nuk kanë asnjë lidhje me
këtë genocid.
Dr.Ermal Frashëri, i diplomuar ne Universitetin e
Harvardit dhe pedagog në këtë universitet, del kundër këtyre insinuatave: “Milo
krijon sensacion me Mithat Frashërin. Ai foli për Mithat Frashërin e Zervën pa
dhënë kontekstin. Duke folur për një takim, pa dhënë arsyet dhe rrethanat, Milo
krijoi insinuata për Mithat Frashërin”.
Duke u nisur nga ky
fakt, por edhe nga daljet në media të drejtuesve të komisionit të
historisë, mendoj që projekti i
Akademisë së Shkencave për historine e re, është i tejkaluar, një model zyrar
tashmë i dështuar. Ideimin, konceptimin, udhëheqjen, financimin, botimin, si
edhe përzgjedhjen e historianëve pjësëmarrës në komisionin hartues, e ka bërë
vetë Akademia sipas preferencave të saj, pa projekte konkuruese. Ndonëse thuhet
publikisht se nuk është një projekt zyrtar, e nxjerrin vetë në shesh të
kundërtën. Historiani Paskal Milo pohon: “Projekti udhëhiqet e monitorohet nga Akademia e
Shkencave”, ndërsa historiani Marenglen Kasmi e thotë më troç: “Duhet të ketë
një version zyrtar të historisë dhe nuk e bëjnë më mirë këtë gjë, sesa
institucionet shtetërore!”.
Siç shihet qartë, një koncept totalitar për historinë.
Është provuar tanimë se të gjitha botimet zyrtare të “Historisë së Shqipërisë “
kanë qenë tejet të politizuara dhe të deformuara historikisht, sepse janë
udhëhequr e krijuar nga ky parim.
Drejtues dhe historianë të projektit, prof.Paskal Milo
dhe sidomos prof.Pëllumb Xhufi etj., kanë dëshmuar gjatë këtyrë tri dekadave
një politizim të dukshëm e të dëmshëm në trajtimin sidomos të ngjarjeve të
periudhës së Pavarësisë, të Luftës së Dytë
Botërore dhe të Pasluftës. “Si
Paskal Milo dhe Pëllumb Xhufi që kanë shfaqur në kohë të ndryshme protagonizëm
politik”, thekson Ermal Frashëri.
Por edhe gjatë këtyre ditëve të prezantimit te projektit
të Akademisë, këtë gjë kanë demonstruar, duke diktuar pikpamjet dhe mendësitë e
tyre, pra, duke u përpjekur t’i paravënë
pikat mbi i-të mbi ngjarje e pesonalitete historike.
Dr.Ermal Frashëri, i përfshirë në këtë debat, jep
argumentet pse teskti i ri, “nuk do te prodhojë asgje të re. Do të jetë një
histori zyrtare, që ka ngjyrim mentaliteti totalitar…Vetë zyrtarizimi i punimit
shkencor është antitezë e shkencës. Vula e Akademisë së Shkencave nuk është
mburojë për historinë. Qasje e gabuar dhe organizim i mbrapshtë”
Në debatin televizv ABC-Njuz dt 13 5.2021, moderatorit Endri Xhafo, i pyet prezantuesit
e projektit: A ka pasur luftë civile në
vitet 1943-44?
Skender Gjinushi: Nuk ka pasur lufte civile.
Pra, kryetari i Akdsdemisë së Shkencave, pronari i këtij
projekti, vuri vulën këtij fenomeni kaq të debatueshem, në vend që të thoshte:
këtë do ta vendosin historianët e komisionit mbi bazën e dokumenteve. Dihet që
në këto 30 vite të demokracisë janë botuar me qindra botime, që dokumentojnë
ekzistences e luftës civile në Shqipëri pas prishjes se njëanshme nga
komunistët të Marrëveshjes se Mukjes.
Historiani Beqir Meta, drejtor i Institutit të Historisë ka pohuar
publikisht ekzistencën e Luftës civile në Shqipëri dhe pasojat e saj. Le të
kujtojme debatin e tij në Muzeun Kombëtar me Presidentin Moisiu.
Historiania Ana Lalaj, që nuk është pjesë e Komisionit, e
kundërshtoi Gjinushin dhe të tjerët, duke thënë se kjo luftë nisi pas vendimit
të PKSH në Konferencen e Labinotit, shtator 1943, ku u shpall lufta e
marmatosur kundër kundër Ballit Kombëtar dhe çdo tendence tjetër.
Rrjedhimisht ka pasur një luftë civile ndërmjet forcave
komuniste me ato nacionaliste, e dokumentuar nga dokumentet e Arkivit të
shtetit, Arkivit të Ushrisë, Arkivit të Ministrisë së Brendshme të Shqipërisë,
arkivave të Britanisë, Gjermanisë, SHBA, Jugosllavisë etj. Thuajse gjithë
oficeret britanikë që ishin atashuar në Shqipëri gjatë luftës, rreth 150, e
kanë pohuar e vërtetuar Luftën civile, po ashtu edhe historianët e huaj si
R.Bejl, B.Fisher etj. Por, mjafton të
lexosh raportet ushtarake të komandantëve dhe komisareve te divizioneve,
brigadave, e batalioneve te ushtrisë NÇ, si Mehmet Shehu, Dali Ndreu, Shefqet
Peçi, Ndreko Rino, e shumë të tjerë, për të kuptuar vërtetësinë autentike dhe
përmasat tragjike të luftës civile në Shqipëri. Mjafton të përmëndim luftën
civile në Malësinë e Madhe, dhjetor 1944-shkurt 1945, një luftë frontale civile
për një muaj e gjysmë pa ndërprerje, ku merrnin pjesë divizione dhe brigada të
ushtrisë NÇ, që sulmuan ushtarakisht me zjarr e me hekur, dhe ku u vranë me
qindra luftëtarë e malësorë nga të dy palët, u dogjën 34 shtëpi dhe pushkatuan
e burgosën qindra malësorë, u internuar qindra familje në kampet e internimeve
të të gjithë Shqipërisë burg.
Historianët enveristë e kanë fshehur dhe e fshehin edhe
sot luftën civile, për të ngritur dhe mbrojtur mitin dhe glorifikimin e Luftës
NÇ edhe të figurës së Enver Hoxhës, duke mohuar
e baltosur luftën e faktoreve të tjerë të luftës antifashiste. Dua t’u
kujtoj atyre se luftën kundër italianëve e nisën nacionalistët qysh më 7 prill
1939, që betejën më të madhe kundër tyre, luftën e Gjormit 1 dhjetor 1942-
janar 1943, ku u vra edhe koloneli Klementi, e kanë bërë çetat e Ballit
Kombëtar të Hysni Lepenicës, Skënder Muços dhe Isuf Luzajt, bashkë me çetën e
partizane të Neki Ymerajt; që luftën e parë kundër italianëve menjëherë pas
Konferences se Mukjes, 4 gusht 1943, e bënë forcat e bashkuara nacionaliste dhe
partizane të komanduara nga Abaz Kupi, ku u vra edhe kapiteni Italian Scampa;
që betejën e parë kryesore kundër gjermanëve e kanë bërë çetat nacionaliste të
Safet Butkës më 13 gusht 1943 në kthesat e Barmashit, (sipas marreveshjes Bill
Maklin-Safet Butka, 8 gusht 1943), betejë në të cilën merrte pjesë e majori britanik Deivid Smail,
ku u vranë 25 gjermanë dhe u shkatërruar mjaft mjete ushtarake, autoblinda etj.
(shih D.Smajl, “Me detyrë në Shqipëri” dhe dok. arkivore). (Betejë të
rëndësishme historianët komunistë e paraqesin luftën në Barmash, korrik 1943,
ku forcat e Batalionit “Tomorri” goditën autokolonjën gjermane, duke kujtuar se
ishte autokolonë italiane, dhe ikën pasi hodhën disa pushkë, duke e lënë gjithë
zonën pa mbrojtje dhe gjermanët për hakmarrje dogjën Barmashin, vranë 117
viktima te pafajshme në Borovë etj); Po ashtu, përmendim betejat e Muharrem
Bajraktrarit kundër gjermanëve, teksa i binin prapa krahëve komunistët;
luftërat e Gani Krueziut kundër
gjermanëve etj. Mirëpo këto dokumente të reja të nxjerra nga arkivat pas
përmbysjes së diktaturës komuniste, nuk i përmendin historianët Pëllumb Xhufi,
Marenglen Kasmi etj për të treguar se vetëm Nacionalçlirimtarja me në krye
E.Hoxhën ka luftuar, ndërsa Balli e Legaliteti
kanë bashkëpunuar me pushtuesit.
Unë e vlerësoj Luftën NÇ kundër pushtuesve nazifashistë,
gjakun deshmorëve partizanë për liri; vlerësoj edhe luftën e faktoreve te tjerë
antifashistë, si Balli Kombëtar, edhe gjakun e deshmorëve nacionalistë për liri
dhe Shqipëri etnike. Elementë bashkëpunues me okupatorët ka pasur nga të dy
krahët. Veço qeveritë kolaboracioniste nën pushtimin Italian (1939) dhe
Regjencën nën pushtimin gjerman (1943-1944), të cilat për mendimin tim janë
reshtuar në drejtim historik të gabuar e të dënueshëm. I kësaj natyre ishte
edhe bashkëpunimi PKSH dhe E.Hoxhës me
komunistët jugosllave e rusë gjatë e pas luftës në dëm të Shqipërisë.
Pyetjes së gazetarit Xhafo, si e çmoni Enver Hoxhën,
historianët iu përgjigjen:
Pëllumb Xhufi: “Ka pasur të mira dhe të këqia”.
Paskal Milo: “Pozitiv gjatë luftës, diktator pas
luftës”.
Ana Lalaj: “Nuk ka dy Enverë, është vetëm një, Enveri
-fytyra më e nxirë, gjatë dhe pas luftës, ka urdhëruar të vriten njerës, jo
vetëm kundërshtarë politikë, por edhe antifashistë brenda gjirit te lëvisjes
NÇ, si Mustafa Gjinishi, Zai Fundo etj. E.Hoxha i thotë përfaqësuesit
britanik Palmer: Më kanë vrarë shokun e
ngushtë Mustafa Gjinishin, kur Enveri e kishte urdhëruar vetë vrasjen e
Gjinishit. Një mashtrues. Enveri- vegël e Jugosllavëve”.
Për mendimin tim, individët por edhe personazhet
historike, duhet te paraqiten në komleksitetin e tyre, dhe jo bardhë apo zi.
Por në vleresimin përfundimtar të tyre duhet peshuar ajo që është dominante në
veprën e tyre. Dominante për Enver Hoxhën gjatë luftës ka qenë terrorizmi dhe
demagogjia, lufta për ta marrë pushtetin me dhunë e me gjak, (siç e pohon vetë)
dhe pas luftës - diktatori komunist më i egër, për ta mbajtur pushtetin me anë
të diktaturës më ekstreme se në gjithë vendet e Lindjes komuniste.
Por drejtuesit e komisionit hartues të “Historisë së re
të shqiptarëve” gjykojnë ndryshe. Në bidedën televizive të datës dt 17 maj, në pëballjen e Pëllumb Xhufit,
Marenglen Kasmit me Dritan Egro dhe Erald Kapri, u shfaqën mendimet ndryshe
edhe për projektin e historisë, edhe për Enver Hoxhën, edhe për Mid’hat
Frashërin.
Studiuesi Erald Kapri parashtroi argumentin e tij se “projekti
i Akademisë që drejtohet nga Skënder Gjinushi,
është i tipit sovjetik. S’ka alternativë, s’ka procedura konkuruese.
Historinë e re duhet ta bëjnë studiues e historianë te rinj, të
paideoliogjizuar, duhet te kishte
studiues nga diaspora, si edhe
histotianë të huaj. Kemi nevojë për një
model të ri.”
Por profesorët e mësyjnë:
M.Kasmi: Çfarë diskuton ti? A ke recenca për botimet e
tua? Nuk ke!
E. Kapri: Po vë në diskutim formimin tim? Kam botuar 6 artikuj shkencorë dhe dy
libra. Për studimin “Mbreti Zog”, kam
pasur recencën e Roderik Bejlit.
Dritan Egro: Kemi të njëjtin model të shkrimit të
historisë, si në kohën e komunizmit, kur përcaktohej linja ideologjike dhe
historianët ishin të detyruar ta mbushnin me fakte. Të gjitha botimet e
historisë së Shqipërisë deri tani kanë qenë zyrtare dhe të politizuara. Kjo po
ndodh edhe tani. U tha se do ta fillojmë historinë e re të shqiptarëve me
Mid’hat Frashërin që paska bërë një
takim me Napoleon Zervën, një shqipar me origjinë nga Suli… Ky është një
qëndrim politik. Takimet duhen shikuar në kohën dhe kontekstin e tyre. Edhe Ismail Qemali ka bërë një marrëveshje me
palën greke, për një shtet të vetëm greko-shqiptar në vitin 1907. Kjo është e
dokumentuar, e kam dokumentin.
Mirëpo Pëllumb Xhufi, në vend të argumenteve historike,
sillet me shumë “takt”: “Do të ishte mirë të merresh me regjistrat
osmanë pë t’u bërë shumë i njohur …, duke harruar t’i thoshte vetes
së tij: “do të ishte mirë Pëllumb te merresh vetëm me historinë e Mesjetes, që
di ta bësh mirë, sesa me Luftën”.
Konkretisht, Pëllumb Xhufi lajthitet kur flet për një
“marrëveshje” të Midhat Frashërit me të djathtën greke, duke e lidhur këtë me
letrën e Mid’hat Frashërit datë 10.05.1944 , drejtuar Dhimitër Falos, (gazetar,
shkrimtar, përkthyes i njohur, redaktor i revistës “Bota e Re” të Korçës”, (që
e pushkatuan komunistët pa gjyq në vitin 1944), përfaqësues i Ballit Kombëtar,
në bisedimet me të djathtën greke për realizimin e një lidhjeje ballkanike
greko-shqiptare e më gjerë. Në këtë letër udhëzuese shprehet shqetësimi i
M.Frashërit për të ardhmen e Ballkanit dhe të Shqipërisë, të rezikuara nga
sllavo-komunizmi, i konsideruar në atë moment si një rrezik kryesor, kur
gjermania naziste ishte ne prag të tërheqjes dhe humbjes. Në këto kushte,
Midhati kërkonte një përballje
ballkanike, të shprehur në nje aleancë greko-shqiptare-turke ne formë federative
pas lufte, “që kështu në kohën e
ardhshme të mund t`i bëhet ballë rrezikut sllav, që kërcënon të dy palët dhe
rrezikut, që vjen nga ana e tejme e Adriatikut”, shënonte Midhat Frashëri
në pikën 8 të letrës. Unë e kam botuar këtë letër, të cilën Pëllumb Xhufi e ka
kosideruar vijimisht si një akt tradhtie. Siç mund të konstatohet lehtësisht,
ky propozim i M.Frashërit, provon të kundërtën. Po i citojmë pikat (kushtet) të
cilat propozonte Mid’hat Frashëri:
1. Mbasi çështja e lidhjes në formë federative varet nga
mundësitë e mbasluftës, prandaj
të dy palët marrin angazhimin që sot se janë të
disponueme për realizimin e këtij projekti. (Plotësue me shkrim dore nga vetë
Mid`hat Frashëri: të përpiqemi).
2. Baza e lidhjes do të jetë indipendenca dhe sovraniteti
i plotë i të dy palëve.
3. Kufinjtë greko-shqiptarë do të jenë dhe do të
deklarohen solemnisht ata të vitit 1939.
4. Bëjmë aleancë mossulmimi, defensive dhe ofensive, si
edhe lidhje ushtarake.
5. Traktate ekonomike të ngushta ndërmjet të dy palëve.
6. Do të përpiqemi që kjo lidhje të bahet sa ma parë një
lidhje greko-turko-shqiptare.
7. Në rast lufte, komanda e Përgjithshme Ushtarake do të
vihet ë dorë të Greqisë.
8. Si rezultat i kësaj marrëveshjeje, të dy palët do të
paraqiten përpara Konferencës së Paqes si dy palë me një të vetëm interes, duke
përkrahun politikën e shoku-shokut. Greqia do të angazhohet të mbështesë
rivendikimet shqiptare për Kosovën dhe anën e Dibrës, që kështunë kohën e
ardhshme të mund t`i bëhet ballë rrezikut sllav, që kërcënon të dy palët dhe
rrezikut, që vjen nga ana e tejme e Adriatikut. (Plotësue me dorë nga vetë
Mid`hat Frashëri: rivendikimet për Kosovën dhe Dibrën janë bazue mbi kartën e
Atllantikut).
9. Në qoftë se zihet me gojë çështja e minoriteteve, kjo
mund të jetë më fort një mjet
afrimi ndërmjet të dy palëve se sa një mjet largimi. Për
përdorimin tuej ta kini ndërmend seminoritetet duhet t`i këqyrni me sy të mirë
të dy palët edhe të kenë të drejtat e tyne”.
Le t’i analizojmë me radhë këto pika negocimi.
Midhat Frashëri vendoste në radhë të parë indipendencën
dhe sovranitetin: Baza e lidhjes do të jetë i plotë i të dy palëve, që
plotësohet nga pika tjetër e propozimit: Kufinjtë greko-shqiptarë do të jenë
dhe do të deklarohen solemnisht ata të vitit 1939”
Ky kusht historik dhe politik ishte shumë i rëndësishëm, sidomos për
marëdhëniët shqiptaro-greke, sepse përjashtonte të gjitha synimet e përpjekjet
e naconalshovinizmit grek që pretendonte dhe pretendon ende të ashtuquajturin
Vorio-Epir.
Po çpërrallis Pëllumb Xhufi?: “Me këtë nen Midhat
Frashëri e shiti Kosovën dhe Çamërinë?!
Absurditet më të madh nuk mund të ketë! Aq më tepër nga një historian.
Dihet botërisht që M.Frasheri, jo vetëm në këtë dokument, por në gjithë veprat
e tij, ia ka kushtuar Kosovës dhe Çamërisë ): “Çështja e Epirit”, “Shqiptarë e sllavë”, “Rivendikimet
shqiptare”, “Çështja Çame”, “Marëdheniet shqiptaro-geke”, “Marrëdhëniet
shqiptaro-serbe” etj, si edhe ka mbrojtur me argumente historike në Konferencen
e Paqes në Paris dhe Lidhjen e kombeve”, si edhe në artikujt e botuar në
shtypin evropian e shqiptar, sidomor ne vitet 1921-22 kur denonconte masakrat
serbe në Kosovë e në Dibër dhe në 1923-1926, kur ishte ambassador ne Greqi,
tek denonconte botërisht dhunën,
diskriminimin dhe shpërnguljen e popullsisë çame, që Midhati arriti t’i
ndalonte me përpjekje të mëdha diplomatike.
Si njohës dhe vizionar i politikës kombëtare e
ndërkombëtare, Midhati e vendoste
marrëveshjen e mundshme me Greqinë edhe në nivel evropian, kur
propozonte: “Si rezultat i kësaj marrëveshjeje, të dy palët do të
paraqiten përpara Konferencës së Paqes si dy palë me një të vetëm interes, duke
përkrahun politikën e shoku-shokut. Greqia do të angazhohet të mbështesë
rivendikimet shqiptare për Kosovën dhe anën e Dibrës, që kështu në kohën e
ardhshme të mund t`i bëhet ballë rrezikut sllav, që kërcënon të dy palët dhe
rrezikut, që vjen nga ana e tejme e Adriatikut”(pika 8).
Ndërkohë që edhe në memorandumin paraqitur Konferencës së
paqes në Paris, më 23 korrik 1946, Mid’hat Frashëri, i kërkonte Konferencës së
paqes, “në emër të principeve të larta të së drejtës kombëtare e
ndërkombërtare, që të përfshiheshin brenda shtetit të pavarur e paqedashës të
Shqipërisë, krahinat shqiptare të Kosovës e të Çamërisë, të shkëputura
padrejtësisht e me pasoja të rënda nga trupi i Shqipërisë”.
Tejet e rëndësishme ishte që Mid’hat Frashëri propozonte
që në këtë projekt të përfshihej edhe Turqia, për ta kthyer në një aleancë më
të gjerë e më të fortë ballkanike.
Pra, Midhati, nga njëra anë përpiqej të neutralizonte
angazhimet e mëparshme te politikës greke lidhur me “Vorio-Epirin”, nga ana
tjetër e kushtëzonte marrëveshjen e mundshme me zotimin që Greqia të mbështeste
rivendikimet shqiptare për Kosovën dhe anën e e Dibrës,( shënuar me shkrim dore
të Midhatit: bazuar mbi Kartën e Atlantikut). Ai e parashikonte rrezikun
që vinte nga sllavo-komunizmi, ashtu
edhe rrezikun që vinte nga imperializmat përtej Adriatikut, për t’i bëhëj ballë bashkërisht rreziqeve si
nga Lindja dhe nga Perëndimi.
Në pikat e tjera Midhati udhëzonte:”Të behen aleanca
mossulmimi ”midis Sjhqipërisë e greqisë si dy shtete të pavarur e sovranë (pika 4) Gjithashtu, “Të
bëhen traktate te ngushta ekonomike midis dy palëve”. - një propozim me
vlerë për përparimin ekonomik të të dy vendeve.(pika 5)
Si një evropianist i kohëve të moderne, Midhat Frashëri
shprehet për minoritetet si një urë lidhëse midis dy vendeve: “Çështja e
minoriteteve, mund të jetë më fort një
mjet afrimi ndërmjet të dy palëve se sa një mjet largimi. Për përdorimin tuej
ta kini ndërmend seminoritetet duhet t`i kqyrni me sy të mirë të dy palët edhe
të kenë të drejtat e tyne”(pika 9)
E debatueshme ishte pika 8: “Në rast lufte, komanda e
Përgjithshme Ushtarake do të vihet në dorë të Greqisë”. Për mendimin tim,
mendimi i M.Frasherit është sa bashkëkohor, aq edhe luajal, që në rast të një
lufte tjetër, pra të një ivazioni të huaj të mundshëm mbi Ballkanin (rrezikun
sllavo-komunist, siç ndodhi ), komanda e përgjithshme t’i lihej Greqisë. Ai
kërkon që të përfshihet edhe Turqia në aleancën ballkanike, por jo në komandë,
sepse mund të keqinterpretohej si një reminishencë e politikës së vjetër osmane
në Ballkan. Shqipëria nuk kishte një ushtri kombëtare dhe ishte në një luftë
civile shkatërrimtare. Hamendësimi për rreziqet e një komande ushtarake greke,
ishte përjashtuar nga pikat e tjera të
projektmarrëveshjes, por edhe nga traktatet
nderkombetare ku aderonte edhe Greqia, Shqipëria, Turqia etj.
P.Xhufi thotë: ”Midhat Frashëri bëri një marrëveshje
me palën greke për një shtet greko-shqiptar(!), ku shqipëria do të ishte një
provincë e greqisë, ku ministra do të ishin ministri i luftës i Greqisë dhe
ministër i Brendshëm i Greqisë …!?
E para, nuk u bë asnjë marrëveshje, sepse pala greke sic
duket, nuk i pranoi kushtet e Mid’hat Frasherit. Nuk u bë kurrë një propozim
apo marrveshje për një shtet greko-shqiptar, siç pretendon Xhufi. Midhati
deklaronte në pikën e parë të propozimit të tij
indipendencën dhe sovranitetin e plotë të dy palëve dhe kufinjtë
greko-shqiptarë do të jenë dhe do të deklarohen solemnisht ata të vitit 1939”:
pra, një aleancë në të ardhmen mes dy
shteteve të pavarur.
Lajthitja tjetër e Pëllumb Xhufit, natyrisht nga padija,
është kur deklaron se Midhat Frashëri udhëtoi dy herë në greqi në vitin 1948, për
të bërë marrëveshjen me Greqine!? Midhati në atë kohë ishte emigrant
politik në Itali dhe ishte caktuar nga Aleatët anglo-ameikanë për të themeluar
“Komitetin Shqipëri e lirë”. Udhëtimin në Greqi (korrik 1948) e bëri për t’u
konsultuar me Abaz Ermenjin dhe emigrantët shqiptarë në kampin e Lavros, lidhur
me kriteret e komitetit dhe pjesëmarrësit, dhe udhëtimin në Turqi ( 31 korrik
1948), në kolonine shqiptare te Stambollit, për t’u konsultuar me shqiptarët të
atjeshëm ( Dokumentet e dëshmojnë këtë). Midhati
i shkruante nga Stambolli Abaz Kupit më 1948: “Një komitet i përbashkët do
të ishte një vegël e çmueshme për të rifituar të drejtat kombëtare. Por a nuk
mendoni ju, se kondita e parë e një
organi që të merrte përsipër një barrë të tillë, duhet të jetë formuar prej
njerëzish, mbi të cilët të mos peshojnë njolla dhe faje kundër atdheut. E dini
fort mirë se Shqipëria pësoi katastrofën e 7 prillit jo vetëm prej fuqisë
ushtarake të huaj, por edhe nga tradhtia e disa shqiptarëve, të cilët me liri
dhe koshiencë të plotë përgatitën komplotin kundër atdheut dhe vepruan si
pararojë e fuqive okupuese...”
Kështu, sipas këtij kriteri të Midhat Frashërit, nuk mund
të merrnin pjesë në Komitetin “Shqipëria e Lirë”, ata krerë të Bllokut
Indipendent, apo të Ballit Kombëtar e të Legalitetit, që ishin komprometuar me
pushtuesit nazifashistë, ndonëse ishin antikomunistë të vendosur si Mustafa
Kruja. Ernest Koliqi, Gjon Marka Gjoni, Shefqet Verlaçi, Xhaferr Deva, Kadri
Cakrani etj, ndërkohë që Midhat
Frashëri zgjodhi, si përfaqësues të Kosovës në komitet Said Kryeziun nga
familja e shquar antifashiste Kryeziu. Vetë fakti që aleatët perëndimorë
përzgjodhën Mid’hat Frashërin në krye të Komitetit “Shqipëria e lirë” (1949),
ështe tejet kuptimplotë.
Nuk kam asgjë personale me Prof.Pëllumb Xhufin dhe të
tjerët, kam pasur debate mbi historinë dhe secili ka paraqitur opinionet e tij.
Normale. Por tani që Pëllumb Xhufi është drejtor i projektit të historisë së
re të shqiptarëve, nuk mundem të hesht
dhe te mos kundërshtoj hipotezat e tij ndikuese te Komisioni hartues, por edhe
të dëmshme për higjenën shoqërore.
Shqiptarin, më tepër sesa plumbi, e ka vrarë padrejtësia e historisë.
Si përfundim: Nuk mund të bëhet një shtëpi e re me
qereste të vjetër.
*
Botuar në gazetën “Panorama”, 27-28 maj 2021