Brahim Avdyli: Në kontekstin e ironisë

Brahim AVDYLI:

NË KONTEKSTIN E IRONISË

(Panoramë tjetër vijuese e poezive të mia)

NË KONTEKSTIN E FJALËVE

1.

A po na liron

apo nuk na liron

izolimi i luftës biologjike,

me datën 11 maj

do të na i lëshojnë me hipoteza

pak frymëmarrjet

e virusi i Koronës qarkullon

jashtë kontekstit kohor,

e nuk e di

a do t`i shpëtojmë befas

dehjeve të lirisë

pa ndonjë sëmundje nervore...

2.

Mund të dalim

përtej pritave

me frikën e ngarkuar kalistrok,

kështu

do të dehemi

me diafragmën e pyetjeve

të pazgjithuara,

me gjoksin e fryer

të pritjeve

në kontekstin e fjalëve!

I NGJAJ LAOKOONTIT

1.

Kështu

po mundohem

gjatë gjithë jetës,

e shoh veten

në përplasje

midis gjarpërinjëve,

kacafytem me ta

përpiqem

që të ngjallë përsëri

fjalët kokërr,

përgjigja e prerë

mungon gjithmonë

nga fjalët,

e nuk e di

si mund të dalësh

nga kafshimet e serta!...

2.

Gjarpërinjt

më kafshojnë

aty ku mund të kafshojnë,

tek unë

prirja për qëndresë

e gjeturia

mi qetëson pak dhembjet,

kallet etja e përhershme

e helmet

shtrojnë për vdekje

gjakun e pastërt,

prandaj bëj përpjekje

t`i këpus me duar

vëshimet e tyre mbi vërtetën

e vërteta ka ikur nga vetja

ka kaluar më tutje

e trishtuar

prapa shpresave të mia-

nuk mund të afrohet

te kjo përleshje

me të ligën e ferrit!...

3.

Nuk dorëzohem dot

para povave të përhershme,

gjarpërinjt e kohës

përpiqen që të më marrin

driten nga sytë

të ardhmen nga balli

e jetën nga trupi,

që të më bëjnë

më në fund

përmendore të ngrirë

nga helmi i ditëve!...

4.

Nuk janë miqtë

e baballarëve tanë

djemëve të djalit të parë të Polifemit

Ilirit tonë,

copa copa i ka rënë trupi në dhé

gjaku si gurrë

e drita e syve përtej botës,

ata që dinin të gënjejnë

gjithë helm të kafshojnë

e ta copëtojnë

të qenurit gjallë-

rrugën e ecjes në ardhmëri!

5.

Hadin e kanë vatër të tyre

mbretërinë

pavend të caktuar

të nëntokës,

nuk do të kesh ç`të bësh

me atë guri të ngrirë

plumb

mbi këmbët e tua,

vetëm nëse

drejtësia e perëndisë

e bën të veten!

6.

Ju, borealët e mi

të Atlantës së përmbysur

mija shekuj e mileniume

para Krishtit

përpiqeni të mësoni

tërë botën

e të mos jemi

Laokoont

në rrethin e parë

të rrotullimit

ndër kafshimet e paditurisë,

jemi flakë të Yjeve!

KONGLOMERATI

I THIRRJEVE TE HUAJA

1.

Pas gjashtëmijë vjetësh

zgjohen kur nuk e presim

konglomerati i thirrjeve të huaja,

ecë mu në zemër

të përpëlitjeve tona

e me anomalitë e bishave të harruara

derdhin ujë të pistë

në mes të Shqipes!

2.

Shqipja e jonë dridhet e tëra

me erën e korbave

anë e përtej kohërave!...

3.

A ka më tmerr

të priten me një cohë të kuqe

të ndarë nga flamuri

vrasësit më tmerrshëm

meduzat e vdekjes sonë

në mes të Tiranës!

4.

Disa që flasin shqip

lëkurën e hijenave

e mbajnë mbi supe,

hedhin copa pëlhure

të fjalëve të rreme

sikur kanë ku t`i fshehin

manitë e çmendura

për të plaçkitur

pak kaltërsi

në detin e dallgëve të vjetra!

5.

Kështu

bota del prej vetes-

nuk mund të përbijë

fëlliqësinë e korbave

mbi plagët e dhembjes

e mira

nuk ndodhet

në fjalorin e ditëve,

është tretur prapa Diellit

e klithë!

6.

Turpi ka rrjedhur

prej konglomerateve,

i shesin lirisht

të pavërtetat e tyre

në emër të engjujve

nëpër qiellin e mashtruar

të dhuntisë!...

7.

I vraftë Zoti i Madh

i drejtësisë së vlershme-

si mund të mashtrohen

kështu

ditët e bardha!

Tani

gjaku i mashtrimeve

u rrjedh nëpër damarë,

e nëpër thirrjet e huaja

i nderojnë kobet!

GOZHUPI I TURPIT

1.

Zgërdhihuni

prej gëzimit

bisha të egërsirës,

në bishtin e ngrehur

pingul

me zagarët tanë!...

2.

Përherë i lëpijnë

kockat e hedhura të shpotisë

ndonëse çakejt

e sjellin turpin

në mes të oborrit!...

3.

Si nuk ia dinë vlerën

shpazjeve tona

të detyrimit

e veshin

gozhupin e turpit,

kostumi i kundërshtarëve

as për së afërmi

nuk na bie për shtat,

dikush thotë

duart

janë tepër të gjata,

dikush tjetër qeshë

me këmbët tona

pa këpucë,

plot me zhele

pantollat

zbulojnë prapanicën,

e trupin

nuk e zë të plotë-

çdo ditë

korigjohet nga pak

kah epoka

paraprake-

korigjim i turpit!...

4.

Shekull pis

është ky shekull,

lugut të verrave

kokëposhtë-

aspak i përparimit,

turpet tuaja

çelin në ballërat tanë

lule kobi,

e pëlcet zemra

me gratë e përvuajtura,

dhembjet e pakryera

na pushtojnë

si gjithmonë

mbesin të pathëna

apo ndryrë!...

5.

Paskemi qenë

horra të belbëzimeve

nëpër viruset e gostive

të deli-dreçit,

pa lindje

e pa dashuri

në vetminë kahëthatë,

e djegur na është

apo rrënuar e tëra

dhuntia e shtëpisë!...

07.06.2020

FANTOMË

PËRBALLË DIELLIT

1.

Sa herë jam përpjekur

të ndriten thukshëm

Bijtë e Diellit

e nuk i shihja

të ndezur në flokërima qeniesh.

Më dukeshin

të lidhur në padëshirë

nga Djajtë

nëpër humbetirën e madhe

të Mesnatës

apo me sy të mbyllur

nga e Pavërteta!...

2.

E Padrejta

rrinte roje e rrebtë e Kujtesës

ua dirigjonte

përplasjet e shpirtit në Theqafje

armitë u dukeshin

krah në vuajtjet e përhershme

nga ana e Ligë,

Miqtë e Urtë

me zemrën e mbushur me lotë

çdo herë

duhej të largoheshin

nga Dashuria e Shenjtë,

e kjo është kukama e trishtë e viteve

të bjerrura

nga Ëndërra e Kotësisë.

3.

Uni e qante kurdoherë

Fushën e Blertë të Shpresave,

ndoshta

e kanë soditur përherë Dhuntinë

prore përpiqeshin

Bijtë e Shenjtë të Diellit

që të mos jenë

Fantomë e Mjerë

e Lumturisë së Dritës!

FUKAMË E DREDHIVE

1.

Kanë ikur përherë

nga dashuria e sinqertë

e lëshojnë

rromuzet e gënjeshtrave,

sa më largë degdisen

me bollat lakadredhëse

për maje të kokës

m`i nxjerrin kokrrat e mendimit

jashtë natyrës së tyre,

nëpër dritaret e turpit

të hapura tej për tej

i hedhin jashtëqitjet e Dritës

e nuk mund të ndalen

ngucamat e përditshme!...

2.

Nipi e mbesa

e djalit tim të parë

bllokohem në intermezzo

me lotët e mi

andej gardhit të fjalëve,

ndërsa e vogla

më i shtrenjti pëllumb

i dashurisë atërore

është ndalur

nëpër breshërimat e kukatjeve

të së ëmës,

sepse ajo i njeh

ndoshta

të gjitha dredhitë e gjuhës

lakadredhëse!...

3.

Engjulli i vogël

ka rënë në strofull

të dhelpërisë dinake

ngusht

me vetminë e fëmijërisë

sepse dridhet

para mungesës së vëllait

e nga frika,

të gjithë

le të shkojnë

në rrotë të së ëmës-

pisket bushtra!...

4.

E pyes veten

ku mund të ikë

nga fukama e dredhive

pasi nuk më lanë

asnjë vend

lakejt!...

5.

Qetësia e nervave

është zhdukur

nga përditshmëria

nëpër beshërimat

që nuk pushojnë,

si hije e mbetur

në mugëtirë,

vetëm në ardhtë

pika në zemër-

armiq të këngës!

Në Parkplatz,

në rrugën kryesore

Rapperswil-Pffäfikon,

12.06.2020

IRONIA QESHET ME JETËN TIME

Rrjedhin ditët pa rend e pa numra

nuk e di se cila është në rrjedhën e vet

me duket se jam somnabul, siç më thonë bijtë e fjalës,

e ata vijnë me nënën e tyre nga ar-miqtë e dhunshëm të dijes

dikur janë nisur kudo nga miqtë e ironisë së djeshme,

qudi, nuk desha të lidhem në djepin e tyre të lahtarisë

duhet që të ndahesha i qetë, por i rrotulluan kahjet e gjuhës

e rrotullimi vie rreth e përqark rrites së vetmisë...

Lak e gjak tërë jeta më kaloi

në vend të paqes vinte lufta me shpirt në fyt,

manastiri i nivo-kaz-it më përcillte në çdo stinë të vrapimit

ortodoksizmi serbo-grek më steptisej me gjuhën e dervishëve

nisu prej nivo-s e bje gjithmonë më poshte se dhembja

nëpër katrahurat e pjellurinave

e ironia qeshet me thonjtë në fytin tim

të birit të dytë të bushtës!...

Shtatë herë i durova në fyt urtshëm thonjët e mbytjes

më tepër se të isha Hazreti Alia me shpatën e zhveshur mbi kokë

asnjë paraqitje nuk është bërë në bankën e akuzuesit

tani ka marrë fund dënimi im me të dy krihët e vdekjes

e ironia resh papushim dëborë mbi flokët e thinjura të jetës

deri sa troket vdekja në dritaret e pamatura të kohës

e ajo shtazërisht qeshet e përqeshet pafundësisht!...

RRUGËTIMET E KËNGËS

1.

E kapa

pranverën e vargjeve

të këndoj

e çuditërisht u lëshua

përtej dhembjes sime!

Kënga lëshonte lotë

prej vargut tim

deri në mjekrrën e viteve!

2.

Nuk dëshiroj

që të më përloten të gjitha lulet

e lulëkuqet,

as Dielli të fshij sytë

pas shtëllungave te reve,

nuk desha të thyej

korpën e viteve

e fjalët të rreshin

nëpër vetëtima faji!...

3.

Tani

nuk mund t`i zë

stinët e përtrirjeve,

aromat e buzëqeshjeve

e fëmijtë e rritës,

më përlotet kënga

me mallin e filizave të mia,

nuk e di çka i shtyri

largë prej meje,

e u thyhen vargjet

në një këngë

me ultra zë-

oshëtimë

në hapësirë!...

Hurden, 06.05.2020