Nexhat Halimi: Gjashtëdhjetë vjet më vonë

Nexhat Halimi

Gjashtëdhjetë vjet më vonë

Vetëm sa e ka përgjakur brezin kufitar mëngjes i ri

Arrita para derës së vjetër në Dumnicë trokita aty

Gjashtëdhjetë vjet më vonë zëri shpërtheu jehonë

Përgjatë fëmijërisë së shtrirë egër dhe bukur

hapësirës së mjegullt vinte veç  `i zog e `i flutur

i mbylla sytë e i çela prapë asgjë e njëjtë tjetër

mungonin pullat metalike shtrënguar me litarë mitik

e fryma e vjetër më rëndoi e më mori ngryk

çdo gjë ka ndërruar ka ikur apo ndoshta është fik`

ky që psherëtin është Uka apo nuk është ai dot

trokita prapë e dera me gjëmë la dritën të pik kot

përbrenda misterit të vet të shpërthyer qindvjeçar

-Eja brenda, - tingëlloi zë i mikut tashmë të tretur

-Mirë se të ka pru` zoti or mik udhëtar

Hapësirës së trazuar të mjegullt ikte kohë e vjetër

largësia hyri mes fjalësh e tretur dhe e vetmuar

Askush s` çeli derë kot trokita prapë i fjetur a i zgjuar

Ja veç pamja e vrarë njëjtë me ëndrrat e fëmijërisë

Me barin e pakositur e narcisët buzë udhës fare

Me zogjtë vetmuar qiellit me cicërimat mbi dritare

Kalëron në vraç shpirtit

Sulltani Mehmeti II, pushtuesi i Stambollit, ka thënë për SKËNDERBEUN:

“Kurrë s’ka për të dalë më mbi tokë një luan i tillë”

Natë e përgjakur e copëtuar thellë në vetmi

Me grushtet tokë ikje besimit qiellor për Krujë

Çdo gjë zgjohej në fjalët  zjarr për bukë e ujë

Bimët djegur zogjtë vrarë shpirtit në gjithësi

Përshkuar nga varret trokoje udhët lart te yjet

Shpirtrat në gjëmë nën hënë mbetur shkret

Vije fushat t`i prekje t`i zgjoje shqipet ndërmjet

Shpresat të ndritnin e brigjet e zemrat e pyjet

Ti arrije në vraç Gjergj me flamurin lart kuqezi

E toka e vjetër me luftëtarë në radhë të vdesin

Ta rizgjojnë identitetin e lashtë përsëri

Tjetër çdo gjë është tashmë veç histori

E pemë  kroje kalli e shtigje rrjedhës së gjakut

Në plisa të bardhë me tirq e me gajtan presin

T`i kthehen Evropës përmes çunit hijes së plakut

Tjetër çdo gjë është tashmë veç histori