Albert Habazaj: Mos u mërzit, Atdhe!

Mos u mërzit, Atdhe!

Nga Albert Habazaj

Motiv nga poezia e P. Kotes

Në Shkollën e Mesme “Skënderbej”

Thurëm, miku im, ëndrra për botën.

Trishtim si Sizifi me gurin ndjej,

Por …, nuk kam përse ta ul sot kokën.

Ëndrra fisnike, ku e falnim jetën

Të bindur, për Atdheun bujarisht,

Kush në zdrukth e hante të vërtetën?!

Kush e hante dogmën sinqerisht?!

Nuk dua ta kthej kokën prapa,

Si ca, që dënglash bëjnë gara,

Ti dhe unë kemi Udhëtim të gjatë,

Ballëlart me shikim përpara,

Për Udhëtimin e blertë që na la,

për Udhëtimin e kaltër që s' e lëmë,

Edhe kur shqiponja krahët e vet ha,

Me vargje do ta ngrëmë në këmbë,

Të marrë qiejt e lartë përsëri,

Dhe pse ia shkarravitin krenarinë

Horrat që ujqërisht dynden lukuni,

Molarët si molë ia gërryen historinë.

Që me dy shporta fiq bëhen bosa,

Dhe, pastaj: “Ku të kam parë, Atdhe…”!

Të tillë, Poeti i Myzeqesë s' i çon me rosa,

Atdhe, ti mos u mërzit, ke ne...

Horrat s’të duan; të blejnë, të shesin,

Sikur të ishe një shtëpi bizhozi

Atdhe, mos u mërzit, se ke poetët

Të duan ata edhe kur i gërryen tuberkulozi.

Prill, 2020