Armela Hysi: Sakrifica e pengut

ARMELA HYSI

sakrifica e pengut

ajri qe i përsyktë sikur agimi të kish ngrirë

mbi çatitë naive të historisë së përgjysmuar.

ndoshta vetë rrëketë e ngrohta të gjakut

që turreshin të proshkëta në plaskomë

më kuqëlonin dritën.

ulërimat kafshonin ndjesitë dhe trurin e lodhur

mbase duhej të flisja më gjatë

por gjithë ç'munda të nxjerr qe

“ O At, fali se s'dinë ç'bëjnë”

tetor 2002

Nga libri "Ujdheses se perralles tende" Milosao 2013

NGA DITARI I PASHKRUAR I NOES

…Tani qiellit iu shfaqën plasaritje,

(ngjyrosin ëndrrën e paqes së venitur)

Rreze dielli. Në të rrallë. Të përbishtuara

E, në s’është mirazh i mendjes sonë të etur,

Retë, do t’i gëlltisim shkulma-shkulma

Si pambukun e sheqertë të fëmijëve, mes lëkundjesh

Manjake, të arkës sonë vetmitare, mbi këtë

Botë ujësisht të lodhshme.

Zogjtë u tretën… tej dëshirës sonë të lëngët… si

Hejbe mjegulle. Mbi kuvertë lëshohen

Cerga hiri, kridhem mes tyre.

Në sytë e çakërdisur të sime shoqeje,

Shkrumbohen në çmendi pyje të harlisur.

Rreth kokës, nebulozë krrela-shuar. Qerpikë,

Të përcëlluar nga kripa. Është ajo tani

Që dëgjon njerëz, në pëshpëritjen e

Erës marroke të Jugut.

Nuk di ç’t’i them. Nuk kam ç’t’i them

Veç pritjes. Për çdo një diku prehet një pekul

Për t’u shpënë mes mankthit, tej përhumbjes.

Shtator 2002

Nga libri "Amazone prej reje" Toena 2005