Zenepe Baboçi: Zemra e gjyshes

Zenepe Baboçi

Zemra e gjyshes

Alo, mami.........!

Zëri vajzës nga Tirana,

Para skajpit po më fton

Shirlin tim s’po ma zë gjumi

Mam’ – një këng’ po më këndon?

Ndaj dhe unë nga Merilendi

Lule derdh në melodi,

Mbesës sime në Tiranë

Mbi qepallë gjumi ti vijë.

Fli e ëmbla Shirli fli

Sytë e tu më rrinë përpara;

Zemra ime ndarë në dy

Gjysmën ti , e gjysmën Sara.

Mori krahë kënga ime

Kapërceu oqeanë,

Mbesën time e zu gjumi

Si të kishte gjyshen pranë.

Si pikë e vesës për mbi lule

Si pikë e vesës për mbi lule

Në prehrin tim o vash e lule,

Të përkëdhelja me ngadalë

Më pëshpërisje dy – tre fjalë

Tik – taku i kohës kishte ndalë.

Me duart tona fort shtërnguar

Me sytë gjysëm perënduar,

Nektari i buzëve të tua

Ma drithëronte shpirtin mua.

E teksa bregun puthnin valët

Ndriçonte hëna e paruar,

Sa shpejt na u mbaruan fjalët

E prap ne rrinim përqafuar.

Shiu i verës

Në një ditë të bukur Maji

Ne u nisëm për në shkollë,

Duke e zbritur nga Zdojani

Seç na zu një  vesë e hollë.

Vetmia retë i çan

Bubullima fort i shkund,

Re e zezë që nga larg

E derdh kovën gjer në fund.

E hap çadrën shoqja jonë

Për rreth saj ne na afron,

Çadër e vogël si kërpudhë

Vetëm kokat na mbulon.

Vazhdon shiu i rrëmbyer

Sot me nerva qenkan retë,

Por kjo këngë e shokut tonë

Na u bësi çadra vetë.

Ja rrebeshi ka pushuar

Dielli përsëri ndriçon,

Nën një çadër prapë rrimë

Ndërsa kënga po vazhdon.