Brahim Avdyli: Poret e shpirtit tim

Brahim (Ibish) AVDYLI:

PORET E SHPIRTIT TIM

 

(POEZI)

 

LUMEJT E KOHËRAVE

 

Në pafundësi

rrjedhin kohërat

njëra pas tjetrës.

 

I shoh

të ngrisin kokat

e shashtrisura

e të lemerisura

në pakthim,

 

disa këlthasin

e disa përplasen

nëpër dallgë...

 

Herë rreth bregut

dëshirojnë të kapen

edhe nëpër rrënjët e shkundura

nga dheu,

 

e lëkunden

me shpirt në fyt

duke vajtuar tokën

e duke u mbajtur

për rrënjë

që të mos bien

në vllugun e valëve,

 

herë të tjera rendin

nëpër kulmin e ditëve

të gjeneratave të mbytura

që kacafyten

me vdekjen...

 

Nuk kanë kohë të sjellin

faktet e tyre

para etapave

që shkojnë e bien

plot dhembje,

 

disa i ngrisin

sikur duart lart

copat e tyre,

 

disa shkumbëzohen

disa humbin

në mes të ujit

që rritet në vërshim...

 

Ne i shikojmë

të gjitha nga bregu

me shpirtin që na lëngon

 

e nuk dimë

cilat kohëra

janë pak më të mira

e pak më të liga

 

por renditen vazhdimisht

në lumin e pafat

të kohërave...

 

 

DALLËNDYSHE KUJTESE

 

1.

 

Je hije e gjallë kujtese

me dhembje fluturon

nëpër botë

 

të gjithë i ndjenë nëpër lotë e mi,

askush nuk të kupton

se ke qenë diku

në këtë botë

 

dallëndyshe-pupël kujtese

apo shibël e papritur

në pluhur ndjenjash...

 

2.

 

Gjallë ke mbetur

nëpër kujtimet e mia-

 

për inat të cicërimeve

nëpër vendet e vjetra

je kthyer,

 

burimeve të fjalëve pi ujë të ftohtë

e kthehesh dikur

freskut të gjelbërimit

 

viseve të lëna

pa dëshirë

 

i përzënë nga urrejta

e atyre që i shqetësove...

 

3.

 

Çuditërisht

nëpër duar t`i kanë lënë

copat e grisura

që të trondisin

 

e askund nuk të pranojnë

nëpër bredhjet e tua

 

e kthehesh

në një dallëdyshe kujtese

 

me dridhjet

e këngës së përlotur!...

 

Dietikon,

07.07.2015

 

NGJALLJA E LUCIFERRIT

 

Si duket, është ngjallur Luciferri

tani kufomat shëtisin në botën e shashtrisur

prej tragjedisë në tragjedi

të përcjellur me nderim nga kuarteri polico-ushtarak,

askush nuk ua hap dosjen të shohë bishat e veshura

që rrëzojnë kudo me raketa gra e fëmijë

që të mos i përtërijnë qindvjeçarët e tjerë,

ariun e bardhë të Rusisë dhe shimpanzën e zezë të Izraelit

e nxisin të shtjerrë njerëzimin në një pikë

thua se Zoti i Madh i ka lënë vetëm ata që të vendosin

kush është i pari e kush është i mbrami mbi dhé,

e njerëzimit i del gjumi vonë e nuk mund t`ia qëllojë

kush flet e kush bërtet, në vijë të parë...

Njerëzimi është njëlloj, ngjyra nuk e sjellë ndonjë rol

i bardhë apo i zi, i verdhë apo me ngjyrë tjetër,

si duket, ngjyra e arit është fshehur prej listës së popujve

fillimi e fundi janë ngatërruar pa shpresë,

çfarëdo ngjyre të ketë jeta i qarkullon nëpër damarë,

kur lind e perëndon lutet me të njëjtën shpresë

për Zotin e Madh, me fjalorin e vet të lutjeve,

sepse qeniet e llahtarshme e kanë shkelur në gjok

papritur e zaptojnë dhe duan ta prejnë në qindra forma,

sikur këlthet vajtueshëm e me tërë mund-

O Zot i Madh, shpëtoje këtë shpirt që ma ke falur,

më dërgove mes bishave, por të mos copëtohem...

 

si duket, tani, qenka ngjallur Luciferri,

dhembja dhembjen e zgjon e përsëri kthehet në forcë

krimin e patjetërsueshëm

do ta luftojë deri në mbijetesë!

 

Filluar në Calstorta Sud

Autobahn Venecia-Trieste,

25.07.2014.

 

 

PORET E DHEMBJES

 

1.

 

Ngjyra e kaltër

në mëngjesin e hershëm të kobit

nëpër errësirë deshi

të më këpuste flatërat

 

e unë ika

në vaj të fluturimit

 

pa më zënë

ai gur i hedhur i vdekjes...

 

2.

 

I vetmuar mbeta

përherë në fluturime

 

duke qarë kohën

që rrinte nëpër procka

përtej çasteve të bjerra,

 

gjithmonë i mendoj

me hidhërimin e përhershëm

ata që thirren

në emrin tim,

 

vetëm më lanë

me poret e dhembjes!...

 

 

DRITARET E DITËVE

 

Mëngjeseve

zgjohem e dal përsëri

në dhomë të pritjes

 

e ulem

para tryezës së kohërave...

 

Për dritaret e hapura të ditëve

futet shëndetshëm Dielli

e buzëqesh

sikur dëshironte të më përgëdhellë.

 

Mirë o Diell

pak më ngrohë e më jep shpresë

se ditët do të sjellin

gjithë të mirat

me rrezet tua të pashmangshme

 

e unë, vërtetë,

do të iku përtej të mundshmes

 

e do të kthehem

me Diellin e ëndërrave të mia.

 

 

ZEMRA PLOT DIELL

 

Në vrugullin e vërshimeve

të një botë të çoroditur

vetmia të mori

nga dhembja e të dashurve të tu

e të hodhi

në zgripcin e ndjenjave.

 

E prapta i mësoi të praptët

të të luftonin me befasinë e dhelpërave

nëpër llugën e mendimeve të marra

e veprimet e befasishme

të derrave primitivë...

 

Ishte e zbrazët koka e tyre

s`ua priste mendja aspak për të mirë

por bota do të sillej rreth boshtit kryesor

vetëm për hirë të Zotit.

 

Rrotull t`u sollën ujqërit

me rreptësinë e ndyrë të derrave,

deshën të hynin mbreda korpës së gjoksit

zemrën tënde të t`a përbaltin...

 

Nuk i kursyen shpifjet

se qenke çmendur e lajthitur,

se qenke mbyllur prap

në luksin e tepruar të vetmisë,

 

e nuk e dinin të marrët

se kjo ishte vetë tragjedia

me një unazë të izoluar të ndjenjave-

 

ty, shpirti i pastërt

të mbajti gjallë

 

e prisnin kaherë dashurinë

me një buzëqeshje fëmijërore,

 

të të qelnin

lulet, trëndafillat

në zemrën e mbushur plot Diell!

 

 

MOLLË E KUQE GJAKU

 

Ju luta mija herë

Krijuesit të Madh-Universit

të më falë një mollë të kuqe gjaku

 

e Ai, me fuqinë fluturuese

i ra botës rreth e për qark

 

mbas sa vitesh më dëftoi

se do të gjëja një pemë toske

e mollën e kuqe

do ta kafshoja, në rremb...

 

Hezitoja të ngul dhëmbët

në mishin e ëmbël të asaj peme

që kot priste nën Diell,

 

e u mora vesh se dhembja

më dërgoi papriturazi

atje, nën Lisin e Jetës-

 

të gjitha furtunave u bënte ballë

flakëve të befta të kohëve

e shkatërrimit të shoqërisë...

 

prandaj, të faleminderoj

o Baba Tomorr,

 

je Fat i mirë

që botës i del ndihmë

me profecitë-

 

jemi një, jug e veri

Druidë apo Shqipëri!

 

 

E PAPRITURA

 

1.

 

Papritur më erdhe

mes përmes dhembjeve të vetmisë

 

i zhytur isha

në pusin e tkurrjes

e pandarë kulluar heshtjen,

 

ëndërrimet e ndalura

për të dashurën e ëndërrave

që nuk erdhi

asnjëherë...

 

Qeshë shndërruar në pulëbardhë

kujtesa më tondiste

me përpëlitjen e krahëve

 

sytë më përvëloheshin

me shikimin e dhimbshëm

 

e mbeta mija net

përherë duke pikur

lotët e pikëlllimit...

 

2.

 

Qeshë pajtuar

me pafatin e fatin tim

nëpër llugën e ndjenjave

 

askund nuk e shihja

buzëqeshjen e dhembshme-

portreti i saj i takonte ireales,

 

prore më faniteshe

dikund në pragun e ëndërrave

 

e ngrohja vetminë

me këtë ndjenjë të kallur...

 

3.

 

Zemra më ndrydhej

në boshllëkun e çasteve

të viteve të zbrasta,

 

më plaste qenia

nëpër tradhëtitë e prishta

të botës së përdalur...

 

4.

 

Papritur më erdhe

nga ishulli i ëndërrave,

 

befas më shtrëngove

me sharmin e dashurisë,

 

prej ireales zbrite

në qiellin e këngës,

 

pikëllueshëm buzëqeshje

me dhembjet e padrejtësisë,

 

nën qepallat e rënduara

i ndrydhje

paturpësitë e kohëve

 

e njerërizisht i matje

idealet tona!

 

 

SIMBOLIKE

 

Nuk e di

a jam ëndërr

apo zhgjëndërr-

 

zgjohesh e bie

pafundësisht

nëpër trupin tim

me zjarrin e ngadalshëm

të ndjenjave,

 

emri i dytë

Changa Idela-

ideali i lartë i reales

 

simbolikisht më shtrëngon

me duart magjike

të fjalëve

dhe dashurisë...

 

Nuk e di a jam

ende gjallë

 

apo notoj

nëpër një det

zemrash!

 

 

KOINÇIDENCA

 

Nga ëndërrat e llahtarshme

heret u zgjova nga dhembjet e padurueshme,

 

fëmijët mbyteshin nga rrugica e shpërthyer

e disa i gjeja me lot në sy

kanaleve të mshefta thellësive të tokës…

 

E kuptoja se ka ardhur një kërcënim

se një shpërthimi i pazakonshën do të bëhej

dikund në qendrën e qenies sonë

 

se ku ndodhemi, nuk kishte peshë…

 

U gëzova pamasë kur e zuri befasia

pas mesnatës, kur qemë thellësisht të zgjuar

tragjedinë e dhembshme të shpërthimit,

 

e vetë, u ula dikur i qetë pranë dheut

të vardisja një letër të veçantë Atdheut

 

edhe një këngë të gëzueshme e krenare!

 

Gjakovë, 26.12.2014

 

 

PËRTEJ KËNGËS

 

Dhemjet

na patën lodhur

e kurrë

nuk të kanë munguar

Lindjet...

 

Menduan

se u zhduke,

përherë nxore

Lisat e Jetës

në pipa të ri-

 

Liria është gjak

e gjaku rrjedhë

me lumejtë e Dritës

anë e përtej Këngës,

 

andaj

prej Dheut

nëpër luftëra

e nëpër dallgë

gjallë mbete,

 

i paepur je

ndër shekuj

ATDHE!...