Neki Lulaj: Poetit pejan

Neki Lulaj

Kjo valigje e ekspozuar ne oborrin tim  ne Gjermani  ka dhe bar e mall Kosove

EKZOD

Ata ikin zvarrë e zvarrë shpirtplagosur zemërvrarë

Buzëçarë  e te gjakosur qerpikët e syve lotpathatë

Loti  rrjedh në  gurrave te shpirtit  lot i zemrës së helmosur

Shkon eksod  si hu shkulur,  hanë furtunën e pasosur.

Pa adresë kërkojnë muranë,kulmet kallë e murët vale

Ikine harrojnë  vatrat e shkreta,  kanë ftohtë në tramundanë

Duçit  varur maje stapit të ngarkuar në cep  krahu

Shjkon karvan i gjata  zemër  tretur mall për pragun.

Ikin ikin,  ballërrudhur, si krrupnajat  hapngatërruar

Plot me ëndrra, plot me shpresa ditë e re pa u aguar.

Rreckat  jete, vogëlushë kërthinj kanë  ngarkuar nëpër kokë

Kah po tretën, ku do shkopjnë,  gurin vallë ku do ngulmojnë?

I rreh era e shtrëngata i njom  shiu dhe një stuhi

Ikanak në stinët e jetës, udhë   me dhunë e pa dëshirë

Një valixhe ngarkuar, plot me ar e arna mbeturine

Dheun e varreve dy gurë pragu dhe pak ujë e bar lëndine

Në grykë të vullkanit trup padjegur shpirt në palcë I  përveluar

Zemra fshehur në guaskë, thellë më thellë  i drynuar

Si nje relike i paharruar në dy gurë oxhaku  të  përvëluar

I shoqëron një plis mbi kokë, i ndjek  hija e zbardhuar

,nepër kufi tela me gjemba jeta bëhet arkivol i zi

E në pragje  zemrash  mbin  myshku,  ndryshku, boshësi

POETIT PEJAN

(Takim me mikun, Sejdi Berisha)

Në kafenenë buzë Lumbardhit  gjarpëror kujtoj valët e Drinit

Në Rugovë takoj me mall  Haxhi Zekën që mban një flamur

E pres mikun indigjen  me jambin e vargut të Dugagjinit

Mos po më vjen nga krahu i djathtë në dalje të parkut mbi urë?

Çurçurit rinia pejane me fjalë e tinguj  të ëmbla si filli i mbresës

E mua mysafirit në pritje më shoqëron kombëtarja ”Bota sot”

Shfletoj e kullos sytë mbi ngjarjet aktuale pa pikën e pendesës

Ne rubrikën e Kulturës siç fryma e vargut Berishian frymon

Ne këtë zheg të nxehtë vere dielli derdhë rreze përcelluese

E kjo pritja është si  Gllaniku i ngrohtë që i ngjan një dallge

Se ç`më ngjizën në shpirt këto metafora e vargje indigjene

Poeti  Sejdi Berisha ka shtruar sofrën me rima e vargje Migjeniane

Po vjen nga ura e parkut si mëngjes vere me buzën në gaz

E në çdo rrudhë balli ka nga një Enciklopedi plot metaforë

Çdo varg poetik është është diell, hije mani është ar e  filigran

Ai  është shumë i afërt, mik njerëzor dhe i  tëri hyjnor

I qetë si lumi i Buës, si agimi, si qelqi  i praruar

Me  kulturë dhe trashëgimi të lashtë stërgjyshore

Fjalët e tij lëshojnë në skena e libra  dritë shqiptarije

Idhull u ndritshëm në letërsinë tonë …!