Shahin Ibrahimi: Hutimi

Shahin Ibrahimi

 

Hutimi

 

Ecte si re e nxituar, pa vetëdije

Po i lutesha fatit për jetimin e mjerë,

Duke përkëdhelur ikonën e një Shënmërie

Ti çonte dhe atij pak diell në derë.

 

Damarët e halleve i nxinin mbi ballë

Me shikime më thoshin se ishte bërë pre gjahu,

Koha ngrinte kurthe në çdo hap

Askujt për zemrën e tij, se hante meraku.

 

Dikush kish ngatrruar fotografitë në sirtar

Ligji kryeneç me të shpejt bëri “detyrën”,

Zulmi ju zuri sytë, vëndin rrëmujë lanë

Ca perçe resh ja zunë fytyrën.

 

Ca pjella nate shpirt vrastarë

Me litar gërmash ja pregatitën çarkun,

Ai shpatën e demokleut ende se kish parë

Ndaj pa u ndjerë e zuri laku.

 

Jeta e tij kish qënë vëlla me trishtimin

Shpesh më thosh me halle jam ngarkuar,

Lumenjtë për të andralla sjellin

Dhe akuj dhimjesh të mallkuar.

 

 

11 Janari.

 

Kthej sytë në këtë vënd o Zot

Mos e le në këtë vetmi,

Teksa vjen vërdallë më kot

I prangosur pa liri.

 

Shihe si është katandisur

Në fytyrë se ç`shprehje ka,

Fqinjët i morën, pjesën e qëndisur

Tani duan, trupin me gjithë ç`ka.

 

Bekoje, që dielli të ndri mbi maja

Traktatet e kohës, mos ta copëtojnë,

Liri duam, mbas vuajtjesh të mëdhaja

Si të tjerët të jetojmë.

 

Në çdo vite zi dhe përçmim

Ky vënd më parë, kishte shum shkëlqim,

Fuqitë e mëdha, i dhanë një ndëshkim

Si spo shuhet ky rënkim.

 

Koha ecën por lë gjurmë

Tregon jetën për një popull,

Ëndrrat tona janë bërë shkrumb

Një i madh ka një të vogël.

 

Qentë kanë nisur prapë të lehin

Por në horizont dielli lind i qeshur,

Me fjalë të ëmbla, prapë leqe ngrehin

Të hapim sytë, veshët ti mbajm ngrehur.

 

Mijra zemra fjalët thanë

Ky vënd në shekuj, këtë ditë ka pritë,

Ne që tokën me gjak lamë

Republikë të kemi mit.

 

Të mbledhur bashkë larg çdo mërie

Ti thomi Botës jemi një,

Fragmente këngësh madhështie

I njëjti trup, i njëjti zë.

 

Kombi im me dinjitet

Kohrat nuk të lanë rehat,

Por ti gjoksin bëre det

Dhe në re ngrite kalat.

 

Zërin ngre nëpër Samite

Mëndimin e mirë ta përqafojmë,

S`pyete kurrë për çdo skërmitje

Vetëm shqipet të kuptojnë.

 

Kushtetutën shkruan me gjak

Para saj jemi njësoj,

Shpirti i lirë nuk hynë në Lak

Se vetë zoti e bekoj.

 

Republikë që kur ke lerë

Me gjakun ushqe brezat që vijnë,

Ne që lindëm mbi humnerë

Mbrojmë filizat që po mbijnë.

 

 

Më ka marrë malli

 

Oh sa më ka marrë malli

Në vëndlindje që të shloj,

Ku ndizet eshka prej stralli

Me re kokën ta mbuloj.

 

Oh moj thikë që më shpon zemrën

Me kujtimet e kohës së largët,

Vari i gjyshit tonë ska emër

Dhe nga dhimjet rëndojnë plagët.

 

Zot o Zot sa mall që kam

T`ju them ullinjve ca fjalë,

Ne vërtetë nga ju na ndanë

Por nuk jeni rrënjë dalë.

 

Shpirti im mos rri i ndrojtur

Tek trishtohesh në harresë,

Ditë e çamit nuk ka sosur

Vendi ynë nuk mund të vdesë.

 

Çamëri me sy të plakur

Ëndrra për ty është si mjaltë,

Mbahu siç është për tu mbajtur

Sepse jeta është e gjatë.