Adem Zaplluzha: Mos të lutem mos thuaj

Adem Zaplluzha

 

MOS TË LUTEM MOS THUAJ

 

Mos të lutem

Mos më thuaj

Se këtu është fundi i rrugës

 

Ditët posa kanë filluar të lëvizin

Përtej mendimit të shiut

Po lahen në pluhurin e horizontit

Trëndafilat e zinj

 

Mos thuaj se është stinë vjeshte

Ani se shirat

Lotojnë si detet e pikëlluar

Ti asnjëherë

Nuk do të përmirësohesh

 

Shih se si po luajnë me ne

Të vdekurit mes të gjallëve

Një valle të lashtë morti

 

Mos të lutem

Mos thuaj se jemi në fund

Fillimi i ditës

Posa ka nisur të ecën

Po bien do shira të verdha

Mbi flokët e shprishura të hënës

 

Ishim njëherë

Ose nuk ishim askund

Kur luante Lumëbardhi me fatin e erës

 

Shiko të lutem

Se sa shumë i xhelozon kalaja

Prekjet e gishtave të tua

 

Mbi supet

E posa të çelura të zambakëve

Kanë zënë të çelin vezët e kanjushave

Disa lloje të tjera lejlekësh

 

NGA BARRA E MËKATIT

 

Kur stërkalat e shiut imcak

Bien me rrebesh

Mbi flokët e mia të thinjura

Nën një gjeth të mykur të fatit

Rrëqethet dreri i verbët

 

Nën hijet e mjegullave

Ylberet i fshehin ngashërimet

Vashat lahen me lotët e hënës

Trishtimi zbret nga degët e pemëve

Dhe qan me ngashërim

Si një mjellmë e plagosur

 

Kur shurdhohet zëri i kambanës

Të vetmuarit

I humbin edhe shpresat e fundit

Nga barra e mëkatit

Degët e mushmollës së pikëlluar

Lëshohen

Deri në fund të rrënjëve

 

BARRA QË MUND TA MBAJ  SONTE

 

Vrapoj si shiu i përhumbur

Nëpër rrugët e brymta të qytetit tim

Një zë më vjen nga lashtësia

Mbase është zëri i kujtesës

 

E shiu troket si i çmendur

Nuk ndalen të trokiturat në mendje

Shtreza ka filluar të ecën si drurët

Ecin çatitë

Nëpër shpirtin e ngurtë të hënës

 

Asnjë kalimtar nuk duket në horizont

Vetëm kjo vetmi e brishtë

I shtrinë duart

I shtrinë kah pikëllimi i plepave

Ku qajnë zogjtë e verbër të fëmijërisë

 

Më duket se

Sonte është për çdo gjë vonë

Tepër vonë që të pendohem sërish

Ky faj që më rëndon në shpirt

Mbase qenka barra më e lehtë

Që mund ta mbaj sonte

 

CILI DO QOFSH TI

 

Ndalu

Ndalu të lutem

Cili do çofsh ti që shkelë sonte

Nëpër ëndrrën time

Ndalu

Se përndryshe do i shembësh

Të gjitha urat

 

Kur ishim të rinj

I preknim  flokët e mëndafshta yjeve

Po ashtu

I ngacmonim

Edhe vashat sygështenjë

Deri në mëngjes bisedonim

Me gjethet e verdha

 

Ndalu miku im

Cili do qofsh ti

Ndalu sonte

Më trego se kush je

Që kaq shumë i përngjan kryeneçësisë

 

SI NJË MALLKIM I HERSHËM

 

Nëpër trotuare të pa meremetuar

Si shtëllunga prej mjegulle

Kalojnë njerëzit e dëshpëruar

Secili kalimtar  ecën

Me mendime të shthurura

 

Një njeri i moshuar

Të cilin e takoj çdo ditë

Kalon pran meje

Si një hije e paprekshme

Si një mallkim i hershëm

Një trastë e vjetër i varret pas shpine

 

Ecën ky njeri me brengën e viteve

Ecin edhe të tjerët pas tij

Secili më i dëshpëruar se tjetri

U përngjajnë semaforëve

Që kyçen e shkyçen

 

Nëpër këto  trotuare ecin shiringat

Ngjizur me një pluhur të bardhë

Parakalojnë devetë e verbuara

Njerëzit u përngjajnë

Kukullave të drunjta

Ecin si hijet e zeza në procesion