Kulturë
Syrja Kurti: Itaka
E enjte, 06.11.2014, 07:22 PM
SYRJA KURTI
ITAKA
-Cikël poetik-
Vjeshta.
Vjeshtë...
Era ka nisur të bëhet më e fortë..
Më shumë re te vrenjtura në qiell
kanë nisur të mblidhen.
Rrobat gjetheshumë pemët s'i kanë më kurorë
Bashke me gjethet,të trazuara bien dhe mendimet…
Foletë e vetmuara aty -këtu nëpër degë
më mirë tregojnë zhveshjen e pemëve
që majat përkulin me turp nën erë
si gratë që lakuriqësinë e tyre
s'duan t’a ndajne me të tjerë…!
Gjethet e mbetura duan të mbahen fort
por s'përballen dot me erën që fryn
ngjyrëndryshuara,deri në vyshkje,
te mardhura, të lodhura
regëtima të fundit shpirtrazuara që shfryjnë.
Por aty do mbesin shpirtrat dhe pemët
stoike do presin
përsëri pranverën.....
Këtu ka djaj…
Shenjtorë s'pashë nga qielli duke ardhur
Por dhe ëngjëjt rrugës kanë mbetur gjithashtu.
Me bindje them,që ferri është zbrazur
Që djajtë të gjithë kanë ardhur këtu...
Itaka
Edhe unë e kam Itakën time
një strehë të ngrohtë,
një vend të kësaj bote, diku në një cep.
Rrugëtoj në kohë,
ku pret një Penelopë,
dhe në natën e shekujve të pritjes pëlhurën shqep.
Në hapësirë dhe kohë
gjithnjë në udhetim një Odise do të jetë
(qofte paqe në botë, luftë a flakë)
Diku gjithnje do jetë një Penelopë që pret
Për çdokënd gjithnjë do të jete një Itake.
Nëse unë dhe ndonjë tjetër
atje nuk arrijmë
në udhëtimin e mundimshëm sa jeta vetë i gjatë
mbi inatin e Poseidonit dikush do fitojë patjetër
dhe për të gjithë ne Odisetë, do mberrijë në Itakë.
Kur ti je..
Kur ti je,
ndajmë bashkë shtretër qiellorë
nën kuaj galaktikash me ty kalëroj;
Shi yjesh
gjerdanë ylberesh të vë si kurorë,
dhe në shtëpinë e diellit bashkë me ty drekoj.
Universi i tërë
ështe aty pranë meje
i futur thellë brenda syve të tu
aty ku shpirti i trazuar gjen prehje
dhe gjithësinë ma sjell të gjithën këtu.
Në funeral
Makina e funeralit ecën ngadalë
Njerëz të shumtë pas saj,
dhe unë bashkë me ta.
Fjalë të bukura, oh ç'fjalë!
Mallëngjim..diku edhe vaj,
Për të ndjerin që iku dhe vetëm na la.
O njerëz! Ju lutem hiqini maskat!
Nëse ai do dëgjonte
fjalët e mira që për të thuhen sot
ndoshta më shumë nuk do të jetonte
por te pakten,më i lumtur
do
Bie shi.
Shi, shi, bie shi...
pikojnë strehët
kullojnë shpirtrat
rrëketë vrapojne te mbushin pellgjet.
Koha e brengosur mendueshëm çapitet
Trishtimi në kohë lyen penën e tij...
Pikat e ujit përzishëm kullojnë
lagështira futet thellë në kocka
por dhe në shpirtrat gri.
Pellgjet e ujit përqeshin kohën
Trishtimi e derdh fare shishen..
ku ngjyente penën e tij...
Pragmuzg
Nata kafshon me dhëmbët e zinj
aty-ketu trupin e lodhur të ditës
dielli nën horizont i mbyll sytë e tij
në ajër ndjehet kamzhiku i errësirës.
Hëna si një vajzë që në takimin e parë shkon
kokën pas reve e nxjerr tinëzisht
Nata , shfryn, sterron, kërcënon
por hëna qesh dhe përshëndet butësisht.
Dhe nesër në agimin e ri të ditës
te dyja përsëri
do puthen me diellin...